Pinksterweekend 2014. Tijd voor het mooiste hardloopevenement op de Veluwe. Bij eerdere edities van de Hardloop4daagse stond ik aan de zijlijn als supporter, verkeersregelaar of waterpost. Dit jaar totaal andere koek, want tijdens de 13e editie liep ik zelf mee. 60km verspreid over 4 etappes in slechts 1 weekend! Was ik er wel écht klaar voor?

Na maanden voorbereiding wist ik eigenlijk al vanaf het eerste uur dat de afstand mij wel ging lukken. Ik had er zin in. Vrijdagochtend was ik nog voor de wekker wakker en had ik nog ruimschoots de tijd voor een loopje met de pupillen van Loopgroep Matenpark. Voor de noodzakelijke afleiding. Ofwel effe lekker bijkletsen zo in de zwoele ochtenduurtjes. Dat het warm zou worden stond als een paal boven water. Binnen no-time steeg het kwik van 15 graden naar 33 graden. Oei, oei, oei, kon mijn lichaam dat wel aan de komende dagen?

Hoog Soeren met pannenkoeken en trouwerij
Vrijdagavond fiets ik tijdig richting de startlocatie. Tja, je kan er maar vast zijn. Iedereen loopt stralend rond en de campinggasten hebben de tenten en caravans prachtig versierd. Het hardloopfeest van AV Veluwe stond op het punt van beginnen. De eerste etappe was met een afstand van 17.4km een mooie binnenkomer met veel verharde delen op de route. Direct na de eerste waterpost een flinke kuitenbijter omhoog richting het witte kerkje van het dorpje Hoog Soeren. Vandaag extra wit en altijd mooi als de zon schijnt. Deze avond een grote groep trouwgasten actief in de kerk die net op het punt stond om te vertrekken. Tot de lopers dit trouwfeest extra kleur gaven. De verkeersregelaars hadden het maar druk mee. Wonder boven wonder bleef iedereen bij zijn eigen feest en ondanks achteruitrijdende auto’s op het parcours ging alles nét goed. Zo kon iedereen 2 uur later terugkijken op een mooie eerste afstand. Zelf liep ik als een speer en verbaasde ik mezelf met de eindtijd van 1.28. En dat met de rem er nog op! Energiepeil zo snel mogelijk opkrikken met wat sportdrank, het uitgebreide fruitassortiment en de pannenkoeken van de plaatselijke sponsors.

Voor mij duurde de avond ietsjes langer door een trouwfeest van 1 van de Loopzussen. Al swingend en bitterballen-etend een perfecte cooling-down met als resultaat de volgende ochtend geen zuchtje spierpijn. Een uitstekend moment om de loopster van het team Loopzussen een steuntje in de rug te geven. Relaxed op de fiets richting de startlocatie van de tweede etappe. Normaliter duurt dit krap een half uurtje. Deze zaterdag bijna een uur. Wellicht ook doordat ik halverwege de route constateer dat ik de teamchip ben vergeten. In alle haast race ik naar huis en met bonkend hoofd en zweet onder de oksels tref ik mijn teamgenoot slechts 5 minuten voor de start op de afgesproken plek. Iets wat een herstel fietsritje had moeten zijn werd ineens een flinke intervaltraining. Wijze les voor deze coach!

Loenen: een warme veldslag
Diezelfde avond dan ook een driedubbele controle. Never lose control. De temperatuur steeg per minuut en de warmte was bijna niet te houden in Loenen. Met een afstand van 14.5km wellicht een gemakkelijke etappe, maar door de vele beklimmingen in de zon werd het dit jaar een veldslag. Het werd de dag dat velen toch besloten om te gaan wandelen of zelfs uit te stappen. Zelf ging ik behoedzaam van start en bij iedere waterpost genoot ik steeds weer van het heldere Veluwse water. Oh, wat smaakt dat lekker zeg! Met prachtige uitzichten over de heide en de bosrijke omgeving van Loenen was het lange tijd genieten. Met nog 3 kilometers te gaan kreeg ik vleugels en voelde ik dat een snelle tijd er ruimschoots in zat. Ik vloog over de weg en zag de meloen al voor me schitteren totdat ik de laatste polderweg in dook. De zon vol op de kop en geen zuchtje wind. Baf…mijn benen stonden vrijwel stil. Het is zwoegen, het is kreunen en het is gewoonweg heftig. In mijn achterhoofd hoor ik mezelf roepen “blijven lachen, borst vooruit, goed uitademen…dan kom je er vanzelf”. Bij de laatste oversteek ben ik blij dat ik het finishdoek zie wapperen. Wederom een scherpe tijd en de volgende ochtend in het bos……geen centje pijn! Raar? Wanneer komt die omslag?

Regendans bij de paardentrailer
De nacht was kort door het vele gewoel in bed. Het was klammig in huis. Zou het nog gaan regenen? De temperatuur was deze 8 juni 2014 nog altijd tegen de 30 graden, maar onverwachts komt de regen met flinke druppels omlaag. Ik huppel en ik stuiter door het bos, want oh..dit is mijn weer! Voordat de organisatie mijn naam door de megafoon knalt sta ik al startklaar voor de tijdloop van 8.4km vanuit de paardentrailer.

Het is zo gaaf om te zien hoe iedere deelnemer om de 30 secondes wordt weggeschoten voor een individuele tijdloop. Voor de speaker de ultieme taak om binnen die halve minuut de deelnemer op geheel eigen wijze toe te spreken en voor te stellen aan het publiek. Alleen Henk Borgmeijer kan dit! Wat een spraakwaterval komt er over je heen zeg. Onderweg kalmeert de regen wat en de benen hebben het op sommige punten even zwaar door de klammige omstandigheden. Om de paar kilometer staat gelukkig een fotograaf die je letterlijk vleugels geeft. Ik neem mijn tijd en ik zie na afloop schitterende foto’s op mij afkomen. En de tijd…daar mag ik zeer zeker mee thuiskomen.

Ik voel me een braadworst
Voor wat extra prikkeling in de benen pak ik die middag nog wat atletiekonderdelen mee in het atletiekstadion tijdens de FBK Games in Hengelo. Weliswaar vanaf de tribune, maar de gedachten naar andere zaken. Of toch niet? Voortdurend kijk ik naar de tijdklok op de atletiekbaan. Het is 16.45 als ik mijn teamgenoot, tevens naamgenootje, van de Loopzussen een SMS stuur:”Succes meid. Goed drinken en met de rem erop lopen. Het 2e deel blijft altijd lastig!”. Haar afstand bijna 20km en met een temperatuur van rond de 30 graden wordt een pittige uitdaging. Om het half uur ben ik even in gedachten bij haar. Wat vindt ze van het uitzicht bij Radio Kootwijk? Zou ze al op de heide zijn? Hopelijk is ze al in het schaduwrijke bos! Oef, hoe doorstaat ze dat los zand en die hitte? Zou ze al gefinisht zijn? Na ruim 2 uur stuur ik dan toch maar een kort berichtje haar kant op:”Hoe is het gegaan in de braadpan van Hoog Buurlo?”. Al snel word ik op de hoogte gebracht met de mededeling dat ze zich “een braadworst” voelt. Zwaar dus, maar ze is zonder kleerscheuren gefinisht. Dat stemt me gerust.

Vaassen: we helpen elkaar en de tijd doet er niet toe
Dan is het 2e Pinksterdag 2014. Na weer een warme nacht ben ik te vroeg wakker en heb ik de afstand al zeker drie keer gelopen die nacht. De benen voelen goed en het koppie is er klaar voor. Help, nog 4 uur! Ik wil nu, nu rennen vanaf Kasteel Cannenburgh in Vaassen naar het voetvalveld van CSV in Apeldoorn. Met de bedoeling om de laatste kilometers met een collectebus van stichting ‘kLeef te lopen. En beloofd is beloofd, dus ik ga ervoor. In Vaassen heerst vlak voor de start een aparte sfeer. Geen wedstrijdsfeer, maar een festivalsfeer. Iedereen lacht, praat, swingt en leunt wat tegen een boom. Een ontspannen gezellige sfeer. Hier en daar tijd voor een dolletje. De stijve spieren worden even vergeten. Zelf wacht ik in de rij voor een laatste zenuwplas. Te laat, want potver…nog 1 minuut. Dat toiletbezoek moet maar wachten. Stommerd om zo laat pas aan te sluiten bij de oranje dixies. Komt wel goed denk ik nog.

De start gaat voortvarend en in een gemoedelijk tempo ga ik op pad. De eerste kilometers zijn nog in de schaduw. Maar het zweet druipt al direct over mijn hele lichaam. Op tijd vocht aanvullen is belangrijk. Bij dorst ben je te laat. Bij de eerste drankpost is het standaard “water over de polsen”, “water in de nek”, “water over het gezicht” en rustig genieten van het “water over de kop”. Mondje vullen met wat sportdrank en verder dribbelen weer. De route gaat nu ruim 6km vals plat omhoog en met de afwisselende zon en schaduw een zwaar karwei. Om me heen is iedereen in gedachten verzonken. Voor mij loopt een 100km-loopster en als ik haar en haar metgezel passeer hoor ik de man een lange rij bemoedigende woorden uitspreken tegen haar. Niets helpt nu. Ze geeft op en gaat wandelen. De man rent me in een vlot tempo voorbij en roept tegen het groepje mannen voor me dat hij zich vandaag geroepen voelt om als hulptroep te dienen. Steeds vaker zie ik lopers omdraaien en later weer passeren. Ik kijk er vandaag niet van op. We helpen elkaar naar de eindstreep en de tijd doet er niet toe.

Ik loop hier in mijn eigen vertrouwde achtertuin en dat is vandaag echt een voordeel. Bij iedere waterpost helpen de waterjuffers mij en word ik vol enthousiasme vooruit geholpen. Een korte zwaai-zwaai bij de vertrouwde verkeersregelaars, want te veel afleiding kunnen zij niet gebruiken vandaag. Hup, naar de overkant en genieten van de laatste kilometers met vooral heel veel dalende meters. Steeds vaker voel ik dat ik mijn plas nu niet kan ophouden. Jammer dan, ik ben toch al nat van al dat water. Deze verkoeling kan er ook nog wel bij.

Het is nog best een heul end met die rammelbus
Ik herpak mezelf en voordat ik het weet bevind ik me op het pad op weg naar kilometer 17. In de verte 3 felroze shirtjes. Ik zwaai uitbundig en schreeuw van binnen:”Joehoe, hier ben ik! Hallo, ik kom er aan hoor. Whoop whoop, meiden zien jullie mij? He, waarom hoor ik jullie niet??” Geen enkel seintje in de verte dat ze me zien. Hoe kan dat nu? Dan besef ik dat ik vandaag een blauw shirt aan heb en dat ze me vast niet herkennen zonder roze tenue. Dan vrijwel spontaan een gejoel van jewelste als ik dichterbij kom. Ze zijn duidelijk blij om mij te zien. Later hoor ik ze vertellen dat ik niet eens de energie meer had voor een duimpje of praatje. Tsja, dat had ik 500m ervoor al gedaan meiden!

De groene ‘kLeef collectebus wordt in de handen geduwd en met heel veel succeswensen vervolg ik mijn weg. Achter me hoor ik de waterjuffer bij de verversingspost nog zeggen:”nog 2 kilometer meneer”. Ik draai me om en zeg ferm en snel:”Nee, nog 2.8km hoor. Meneer laat je niet gek maken, het is nog best een heul end!”. Hij kijkt me aan en begint te lachen. Zelf kan ik er ook wel om lachen en dat haalt de spanning van de laatste loodzware kilometers kort uit het lichaam. Vorige week liep ik nog met een klotsende waterzak, vandaag met een rammelbus. Wat is dat onding zwaar zeg, maar het is voor een goed doel. De muntjes kletteren in de bus en ik duim driftig dat er niets uit stuitert, want bukken gaat niet meer lukken.

Bij het uitkomen van het Orderbos tel ik de grote oranje bewegwijzeringspionnen. Nog maar 200m te gaan. Mijn vader trappelt van ongeduld als hij me ziet aankomen. Hij rent zelf nog een eindje mee met de portemonnee. Dit ondanks mijn woorden “Pap, dat komt straks wel!”. Op het grasveld hoor ik een harde sirene en krijg ik extra spirit in de benen en voel ik de emoties van geluk opkomen. Ik kijk rond en zie allemaal bekende gezichten. Ik kijk naar de finish en steek mijn armen zo hoog mogelijk als ik kan. YEAH, ik ben binnen en oh wat machtig mooi is dit! Zo trots…

Ik leun op mijn bovenbenen, ik voel verkoelend water van mr Lex in mijn nek en hoor rinkel-de-kinkel in de collectebus. Het enige wat ik kan zeggen is “dankjewel, dankjewel….” Ik voel me net Holle Bolle Gijs. Of ik in 2015 weer mee doe? Wat mij betreft wel. Ik wil al die vrijwilligers nogmaals persoonlijk bedanken onderweg!

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus