Nu de vakantie "eindelijk" voorbij is, is het weer tijd voor een loopje. Ondanks dat er in augustus nog niet echt veel loopjes georganiseerd worden had ik dit weekend de moeilijke keuze tussen drie leuke lopen. Dit waren de 100 km dodentocht, de Monschau marathon en de trail du Val d’Heure. Mijn voorkeur ging uit naar de dodentocht…

Immers als je het lichaam duidelijk wil maken dat het niets doen voorbij is dan moet je geen halve maatregelen nemen. Helaas had ik dit jaar de taak op mij genomen om onze vakantie te boeken. Omdat ik dit op de voor mij gebruikelijke gestructureerde manier gedaan heb, had ik dus geen idee wanneer we precies terug zouden zijn. Dus kon ik niet voorinschrijven voor de dodentocht en was ik genoodzaakt om bij de start in te schrijven. Gezien de te verwachten grote drukte zag ik dit even niet zitten. Door een aantal verplichtingen op mijn werk en voor ons gezin kan ik toevallig in de maanden augustus en september alleen maar aan een aantal marathons en helaas geen ultra’s deelnemen. Om, voordat in oktober het echte werk begint, toch nog een ultra gelopen te hebben is mijn keuze uiteindelijk gevallen op Val d’Heure.

Ik had redelijk weinig informatie over deze loop. Ik wist dat het een trail was, Ik wist dat hij 55 kilometer lang was; althans volgens de eerste info, later is dit verandert in 56 kilometer ( meer specifiek een ronde van 36 kilometer en een van 20). Dat er 2 verzorgingsposten waren (water op 15 kilometer en volledig op 36). Dat er ruim 1500 hoogte meters waren en ik wist ongeveer waar gestart zou worden. Meer hoefde ik ook eigenlijk niet te weten.

Dus zondagmorgen netjes aan mijn GPS de opdracht gegeven om mij naar Ham-sur-Heure te gidsen. Uiteraard kende zij deze plaats. Helaas kreeg ik de intrigerende foutboodschap dat navigeren naar deze plaats niet mogelijk was. Na een paar speelse vloekjes zag ik dat er ook een Ham-sur-Heure-Nalinnes bestond. Dus hier maar voor gekozen. Wellicht zou ik dan niet bij de loop uitkomen maar dan zou ik een extra dagje vakantie hebben. Uiteindelijk ging het prima en kwam ik na een heel voorspoedige rit toch in Ham-sur-Heure. Het laatste stukje ging steil omhoog en mij viel op dat er tegen alle bomen, palen en andere obstakels autobanden bevestigd waren. Ik schat ons zuiderburen erg hoog in maar dat zij op de hoogte waren van mijn rijvaardigheid leek mij erg sterk dus begon ik mij voorzichtig af te vragen of dit iets met het aanstaande loopje te maken had.

De start was bij het Chateau Communal en er stonden netjes bordjes die de weg wezen. Dus ondanks mijn GPS was ik perfect op de plaats van bestemming gearriveerd. Tegelijk met mij arriveerden SJM finishers Erwin Borrias en Wim De Kwant. Voor dit Loopje hadden zij tevens versterking ingeroepen van Bas Mullekes. Daarnaast kwam ook Arnold van der Kraan aan. Dus ook al bevond ik mij in het Franse taalgebied, er was weer voldoende gelegenheid om gewoon Hollands te lullen. Het chateau waar we startten en waar tevens de organiserende jogging club Ham-sur-Heure gehuisvest was, was werkelijk schitterend. De lopers werden uitermate gastvrij onthaald met koffie, verse croissants en chocoladebroodjes. Dus mijn dag kon al niet meer stuk. Het weer was wat minder. Gedurende de hele rit had het al behoorlijk geregend. Maar volgens Arnold had de buienradar beloofd dat het vanaf 9:00 uur droog zou zijn. Na mijn ervaring van die ochtend met de GPS had ik een rotsvast vertrouwen in de techniek. Toch heb ik sterk getwijfeld over mijn kledingkeuze. Ik heb iedere combinatie (jasje, t-shirt, hoofdband, pet etc.) geprobeerd en ben dus een redelijk aantal keren op en neer gelopen tussen het clublokaal en de parkeerplaats. Gelukkig kreeg ik iedere keer als ik weer terug was bij het lokaal een kopje koffie en een croissant. Zodoende heeft de tijd tot de briefing ook niet echt lang geduurd.

Tijdens de briefing werd verteld dat het parkoer op het allerlaatste moment nog op een aantal punten gewijzigd was. Omdat ik geen flauw idee had wat het oorspronkelijk parkoers wat had ik hier niet veel problemen mee. Ook werd verteld dat in de eerste ronde een aantal technisch zeer moeilijke afdalingen zaten. Nu heb ik al een aantal trails in België mogen meedoen en weet inmiddels dat als daar gepraat wordt over technisch moeilijke afdalingen dat dat in Nederlandse termen vertaald kan worden naar: alleen met valhelm, parachute en in de nabijheid van een traumahelikopter te doen. Dus ik had weer iets om mij op te verheugen. Ook vertelde men dat er in de eerste ronde een stuk omhoog zat met een stijgingspercentage van 36 (zesendertig procent). Ik was er van overtuigd dat ik dit niet goed gehoord had c.q. ik het Franse getal verkeerd vertaald had. Gelukkig werd dit stukje door de organisatie ook in het Nederlands verteld. Ik was blij te constateren dat ik inderdaad het correcte Franse woord voor het getal 36 kende. Tevens werd verteld dat net voor die klim het verzorgingpunt was. Dit was de post waar je alleen water kon krijgen. Dus had ik het excuus al klaar voor het geval ik niet omhoog zou komen: watervergiftiging.

Er waren 3 afstanden. De 56 ( circa 55 lopers) en de 36 (ruim 40 lopers) startten samen. De 20 kilometer lopers (ruim 80) starten 15 minuten later. Inderdaad had Arnold gelijk en was het bij de start vrijwel droog, dus mijn keuze om in t-shirt te lopen was perfect. Het had de afgelopen dagen flink geplensd en het parkoers was vrijwel geheel onverhard. Puur genieten dus. Het blijft leuk om te zien dat de meeste lopers gedurende de eerste paar kilometers echt proberen om om de ergste plassen en modderpartijen heen te lopen en vanaf een bepaald moment gaat iedereen er gewoon recht doorheen. Het parkoers was echt schitterend. Heuvels, bossen, weilanden, smalle paadjes en soms geen paadjes. Maar ook behoorlijk pittig. Ik heb op mijn site een grafiekje staan met het hoogteprofiel van de eerste 36 kilometers. Ik denk dat dit boekdelen spreekt. Dus weer een perfecte combinatie van genieten van de natuur en pittig mogen lopen. Wat kan een mens meer willen. De technisch moeilijke dalingen zaten er absoluut in en werden ook vergezeld van een aantal technische stijgingen. Er zijn loopjes geweest waarbij ik mij afgevraagd heb waar ik tijdens het lopen mijn handen moest laten. Ik was heel blij dat ik handen hàd en het lopen op handen en voeten was hier echt geen beeldspraak.

Ik heb het ambitieuze plan opgevat om in Oktober 9 stevige ultra’s en 2 marathons te gaan lopen. Dus staan de loopjes in augustus en september in het teken van de voorbereiding hiervan. Dit betekent dat ik mij wil aanleren om echt rustig te lopen. Op de een of andere manier vind ik dit erg moeilijk. Op zich kan ik heel goed beredeneren dat dit belangrijk is. Tijdens een training lukt dat ook meestal. Maar op het moment dat ze mij een startnummer opspelden en er andere lopers in de buurt staan heb ik het er moeilijk mee. Ik denk dat ik last heb van loophormonen. Hier wilde ik persé niet onder de zeven uur lopen. Gelukkig hielp het parkoers mij om een beetje te temperen. Ook opmerkingen van lopers onderweg in de trant van "normaal ben jij toch veel sneller" helpen mij om de rem aan te trekken. Toch lukte het vrij goed om gelijkmatig rustig te lopen. Ik ben benieuwd of mij dit gedurende de komende stadsmarathons ook lukt.

Na een kilometer of 15 kwam de beloofde superstijging. Eerst kwam ik door een bosje met tropische palmen. Op zich is dit niet iets wat je ergens in Zuid-België verwacht. Wat mij betreft hadden ze er trouwens nog beter bananenpalmen kunnen planten. En na het bijvullen van mijn fles ging het omhoog. Als ik het goed gezien heb was de berg een steenberg dus gemaakt van heel kleine gitzwarte korreltjes wat weer zorgde voor een extra uitdaging. Maar wel leuk. Boven aangekomen ging het weer omlaag en nu gelukkig met een soort spiraal en niet meer loodrecht. Dus kwam ik na 1,5 kilometer weer bij de waterpost uit.

Uiteindelijk zat na 36 kilometer de eerste ronde erop. Omdat ik even afgeleid was door de schoonheid van het kasteel en de lange tafels waar de vele toeschouwers zaten de genieten van mooie Belgische bieren kostte het me even moeite om de tweede verzorgingspost te vinden. Uiteraard heeft dit schouwspel mij geen moment op het idee gebracht om hier mijn tocht te beëindigen. Dus na een lekker glaasje cola, dat m.i. veel lekkerder was dan die Belgische bieren en het opvullen van mijn flesje met water ben ik aan het rondje van 20 kilometer begonnen. Met name het eerste stuk hiervan vond ik erg mooi.

Tijdens deze tocht is mij ook opgevallen hoeveel verschillende soorten modder er eigenlijk zijn. Ze verschillen met name qua kleur, zuigkracht, opspathoogte en gladheid. Mijn absolute favoriet is een heel mooie donkere ronde modder. Superglad en het kost weken om hem van je huid te krijgen. Toen ik nog circa 8 kilometer te gaan had hoorde ik steeds gejuich. Ik dacht in eerste instantie dat ik het gejuich aan de finish hoorde. Dit bleek niet zo te zijn. Op circa 4,5 kilometer van de finish lag een dorpje. In dit dorpje lag een plein en op dit plein waren een heleboel mensen verzameld die een of andere sport of spel beoefenden. Wat het was weet ik niet maar het werd zo te zien gespeeld tussen twee teams en leek op een combinatie van baseball en kaatsen. Er waren heel wat spelers in het veld c.q. op het plein en er stond ook behoorlijk veel publiek dat zeer enthousiast aan het aanmoedigen was. Ik kan er uiteraard niets aan doen maar de route van de loop liep precies diagonaal over dit plein en dus dwars over hun speelveld. Gezagsgetrouw als ik ben kon ik dan ook niets anders doen dan de officiële route volgen. Geweldig wat een hoop enthousiaste kreten en bewonderende opmerkingen ik toen van zowel de spelers als het publiek kreeg. Ik praat amper Frans dus weet niet welke opmerkingen over mijn soepele stijl en welke over mijn kranige prestatie gingen. Maar dat maakt ook niet zoveel uit. Ik heb de meeste kreten onthouden en als ik nog eens ooit toeschouwer ben bij een loopevenement waar Frans gepraat word zal ik zeker niet schromen om de lopers aan te moedigen met mijn aldus geleerde kreten.

Na precies 56 kilometer en 7:11 uur kwam ik topfit terug op het kasteel. Ik had mij weer eens kostelijk geamuseerd en echt genoten van een schitterende loop. Ik kan deze loop aan iedereen van harte aanbevelen. Het is perfect georganiseerd, heel mooi en behoorlijk uitdagend. Je betaalt 7 euro en krijgt ook nog een mooi T-shirt. Je merkt dat hier weer een loop met liefde voor het lopen en ontembaar enthousiasme georganiseerd wordt. Wat kun je als loper meer wensen. Mijn besluit om heel rustig en gelijkmatig te lopen bleek heel verstandig was. Achteraf bleek namelijk dat van de circa 55 lopers op de 56 kilometer 32 de tocht volbracht hebben en ik daarvan als nummer 28 binnenkwam.

Toen ik binnen was zag ik dat ik van alle aanwezige soorten modder een ruime hoeveelheid meegenomen had. Ik wilde dit schouwspel niet aan mijn gezin onthouden en besloot dan ook om mij niet te douchen. Dus toe ik naar mij auto ging kwam ik in gesprek met een Belgische loper die naast mij geparkeerd stond. Hij keek naar mijn mooie gekleurde benen en vroeg: "Gaat gij zo naar huis ?". Ik dacht eerst dat hij bang was dat ik hun mooie modder illegaal zou exporteren. Dit was echter niet het geval; hij bleek zich ongerust te maken over het interieur van mijn auto. Om hem gerust te stellen reageerde ik hierop door te zeggen dat ik gelukkig getrouwd ben. Ik probeerde hiermee aan te geven dat ik toch al vuil was en mijn geliefde echtgenote niet meer in de verleiding zou komen om met mijn auto te rijden, maar dat zij volledig gelegitimeerd was om haar eigen auto te gebruiken. Hij begreep deze opmerking niet en dacht dat ik mijn vrouw wilde gebruiken om mijn auto te poetsen vandaar zijn reactie:"Ik wist niet dat er in Nederland nog slavernij bestaat……"

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/