Verdwaald door een staat van flow – Loopkrant.nl

Vorige week gebeurde me het voor het eerst tijdens een lange duurloop. Ik raakte verdwaald in een voor mijn redelijk bekend gebied. Ik was vanuit huis via verschillende kleine bossen gaan hardlopen naar een bosgebied dat ligt tussen Ugchelen en Hoenderloo. Het is een bekend bosgebied, genaamd het ’t Leesten en bekend bij veel mensen uit de omgeving Apeldoorn.

Hoe kon het gebeuren dat ik in bekend gebied op een dwaalspoor was geraakt? Ik moest ergens een verkeerde afslag genomen hebben. Nog steeds vraag ik me af hoe dit kon gebeuren aangezien ik de route die ik mijn gedachten had uitgestippeld twee keer eerder had gelopen. De hele trainingsweek liep ik rond met die ene vraag, hoe kon dit gebeuren? Nu pas een week later ben ik erachter waarom.

Het is niet gebeurd omdat het bos heel erg veranderlijk is door de temperatuur- en seizoenwisselingen en ook niet door stomweg ergens links- of rechtsaf te slaan. Nee, het gebeurde in een staat van flow. Soms ben je in zo’n opperste concentratie aan het hardlopen, dan ben je in het hier en het nu aan het hardlopen. Dan maakt het niet meer uit of je links- rechtdoor- -of heuvelop gaat. Dan gaat alles vanzelf. Het hardlopen ging op de automatische piloot. Het besef van tijd, richting en snelheid was verdwenen. Op mijn schema stond een lange duurloop van 90 á 100 minuten gepland. Na ruim een uur had ik pas het besef dat ik ergens verkeerd was afgeslagen en kwam zelfs op een punt uit waar ik 20 minuten eerder ook al eens was geweest.

Ik hoefde vandaag maar één keer te trainen en was pas om kwart over drie begonnen met hardlopen. Na ongeveer 70 minuten kwam ik een stelletje van een jaar of veertig tegen en vroeg de weg naar de bekende kiosk op het ’t Leesten. Ze konden me helaas geen antwoord geven. Ik besloot maar gewoon alleen maar rechtdoor te blijven lopen en me te navigeren op de wind. Ik begon de training tegen de wind in, dus ik moest nu met de wind mee lopen, om weer thuis te komen. Eindelijk kruiste ik een fietspad, maar helaas zonder paddenstoel. Ik wist niet waar ik was, dus ik besloot een gok te nemen, die verkeerd uitpakte. Na ruim anderhalf uur kwam ik in Hoenderloo terecht bij het Landal Greenparks resort. Eindelijk een bekende plek, maar tegelijkertijd begon ik te rekenen, want dat betekende dat ik ongeveer 15 km van huis moest zijn. Dit zou betekenen dat ik met snelheid dat ik op dat moment liep nog minstens een uur moest lopen. Dit betekende meteen dat ik mijn langste duurloop ooit zou gaan lopen.

Vroeger liep mijn vader deze ronde altijd op zondag. Door het centrum van Hoenderloo, om een lange duurloop van 30 km te doen ter voorbereiding van zijn marathon in Amsterdam. Ik ging dan altijd mee op de citybike en had altijd een knaak op zak om een ijsje te kopen bij IJs van Co. Dan denderde ik altijd te berg-en-dal weg af met een snelheid van 50 km per uur. Ik wist precies hoe hard ik ging, omdat ik een snelheidsmeter op de fiets had gemonteerd. Het was elke week een sport om harder naar beneden te fietsen. Ik fietste naar IJs van Co en kocht mijn ijs en zodra ik hem opgegeten had was mijn vader er al weer. Ik weet het nog heel goed, ik was zo’n 11 jaar oud en mocht altijd mee om zijn drinkbidon aan te geven.Nu liep ik daar zelf, niet ter voorbereiding van de marathon, maar ter voorbereiding van die éne wedstrijd, waar ik altijd over droom.

Uiteindelijk zag ik een fietsverkeersbord staan met nog 10 km naar Apeldoorn. Ik zette een versnelling in en begonnen lekker met een ruime en reactieve pas stevig door te lopen. Het was al bijna donker, maar dat maakte de training er niet minder om. Elke pas was weer raak en vermoeid voelde ik me niet, ik had gevoel nog wel even door te kunnen. Uiteindelijk was ik 35 minuten later thuis en had ik er een duurloop opzitten van 2 uur en 22 minuten. Ik had nog nooit zo lang gelopen, maar besefte me ook dat ik bijna een marathon had gelopen. Ik liep om en nabij de een afstand van 35km. De volgende dag had ik een welverdiende rustdag gekregen van mijn trainer omdat ik de hele week al veel kilometers had gemaakt. Bijna 170 kilometer die week. Zoveel kilometers had ik nog niet eerder gemaakt in mijn thuissituatie.

Vandaag werd ik gebeld door een trainingsmaat van mij, hij vertelde dat zijn moeder ook verdwaald was en op het exacte zelfde punt in Hoenderloo was uitgekomen, wat een toeval.