Na binnenkomst in Zeewolde na het lopen van de Z-tot-Z tocht was mijn eerste gedachte: de wandelschoenen mogen weer in de kast. Een nachtrust later is die gedachte eigenlijk al lang weer anders. Volgend jaar sta ik er weer. Mensen vragen zich af hoe kom je erbij 110 kilometer te gaan wandelen in 24 uur. De een verklaart je voor gek, een ander zegt weer: lukt je toch niet!
Maar gelukkig zijn er ook die zeggen: tof dat je meedoet en hoop voor je dat je hem gaat halen! Tsja zeg ik dan. De kick, de prestatie, de uitdaging..weet het eigenlijk niet. Toch een beetje je eigen grens opzoeken. Zo van wat wil ik en wat kan ik nu als mens hebben? Zo gezegd, zo gedaan. Dus vrijdagavond 7 september om 19.07 uur gestart voor de 110 kilometer tijdens de Z-tot-Z tocht van Zeewolde naar Zeewolde. De boot die ons naar het startplein bracht was niet zo snel en de Burgemeester wilde ons natuurlijk nog een hart onder de riem steken. Uiteindelijk dus die vreemde extra zeven minuten bij de start.
Op weg naar post één: alles liep nog redelijk bij elkaar ondanks dat de snelle mannen en vrouwen al uit het zicht waren verdwenen. De kop niet gek laten maken, regelmatig blijven lopen en je eigen tempo aanhouden. Dat was de opzet en wat maakt het uiteindelijk uit of je om 10.00 uur binnenkomt of om 19.00 uur ’s avonds (exact 24 uur later!). Het gaat om de prestatie die eenieder op zijn of haar manier neerzet.
En zo liepen we met een aantal gezamenlijk van post naar post waar de verzorging uitstekend was. Menig evenement kan hiervan leren. De vrijwilligers stonden met eten en drinken voor je klaar. Soep, brood, fruit, vla, yoghurt, energierepen en snoepjes. Een volwaardig driegangenmenu met daarbij gratis en voor niets en héél belangrijk: een gezellig praatje met de lopers. Nee, niks meer dan alle lof voor de vrijwilligers van de posten. Inmiddels was het al donker geworden en het zicht wordt daardoor toch wat minder. Een lampje erbij op de hele donkere stukken en op weg maar weer van post naar post. Onderweg werden we 24 uur lang goed in de gaten gehouden door de motorclub Zeewolde. Een dikke pluim voor hen! Ook kreeg ik af en toe van hen een duimpje en een paar opbeurende woorden. Tjsa, eigenlijk praten ze je over de finish.
Bij de ingang van het natuurpark Lelystad, overdag heel mooi echter nu niks van gezien, werden we getrakteerd op een broodje hamburger en/of braadworst. Natuurlijk vond dit bijde wandelaars gretig aftrek. Nu kwam het lastige stuk door het park met slechte paden, maar je weet dat ook hier wederom een eind aankomt. ’s ochtends tegen zessen naar huis gebeld voor de status. Partner Lia moest toch werken, dus was er vroeg uit. Verteld hoe het lopen me verging. "Op de website van de organisatie sta je op een binnenkomst van rond half zes vanavond" Oke dacht ik dan gaat het dan zo goed. Echter niet overmoedig worden en gewoon bkijven doorlopen.
Enkele uurtjes kwam een extra grote verassing. De redactie van Loopkrant aan de telefoon. Echt heel leuk. Deed me echt wel goed dat ook zij met me meeleven. Heel fijn was dat. De dag vorderde en de benen gingen nu toch wel een beetje protesteren. De eerst pijntjes kwamen: de knie voelde niet lekker. Echter na de massage kon die zijn taak ook weer goed verrichten. Thuisfront belde af en toe en vele sms-jes. Zeewolde kwam steeds dichterbij!
Het laatste gedeelte door Biddinghuizen en dan was het nog maar een stukje (volgens de parcourskaart). Dat je een beetje de weg kent is dan wel fijn. Nog een bocht en dan naar de post op de dijk en dan weer een stukkie verder en op naar de volgende post op het bekende punt. Bijna binnen.. Bij post 16 natuurlijk even gezeten, gegeten en wat gedronken en door naar wederom de volgende post. Post 17. Partner Lia belde me met de vraag:"Waar zit je? Ik kom even kijken" Ik zeg dat dat heel leuk is en adviseer haar om naar post 17 te gaan, want om in de auto te stappen was dan anders wel heel verleidelijk geweest. Bij post 17 zat ze te wachten. Ook zij met de nodige goede woorden. Ondertussen was ik een beetje knorrig geworden. (Sorry nog daarvoor!). Ook daar weer even gezeten. De rugtas bijna leeggemaakt en alleen het hoognodige zoals drinken en een regenjasje erin gelaten. Een regenjas: je weet het immers nooit hier.
M’n eigen woonplaats Harderwijk zag ik even later al liggen. Had hier ook links af kunnen slaan en m’n bed op kunnen zoeken, maar de drang om Zeewolde te halen werd steeds groter. Halverwege de dijk een tweetal bekende gezichten op de fiets: Henk en Alie Mentink van Loopgroep2000. Zij kwamen me binnenpraten. Dit hadden ze met bijna alle leden van de Loopgroep gedaan. Alleen bij de eerste binnenkomer van de loopgroep en tevens de uiteindelijke binnenkomer niet. Erg leuk om ze hier op de dijk te zien. Ze zijn dus van halverwege post 18 tot aan de finish met me meegelopen/gefietst. Dat gaf me een geweldig gevoel. Nog vijf kilometer: "Zeewolde here I come!" Ik zag de kerkklok van Zeewolde al en dacht dat moet lukken voor 18.00uur. Lia stond ondertussen aan de kant met en bloemetje en de laatste paar honderd meter liep ik steeds harder en voelde me helemaal te gek. Mensen die applaus gaven. Ik was om 18.01 binnen! Even daarvoor, zo rond 17.55, nog voordat ik de finishlijn had gepasseerd zijn er wat fotootjes gemaakt. Daarna heb ik me afgemeld en was erg moe maar ging zeer voldaan naar huis.
Van Alie en Henk nog als verassing een lekker flesje gehad. Heb de fles sia avond maar niet opengemaakt. Wat vast niet goedgekomen. Nog bedankt voor alle steun de laatste kilometers en ook Lia bedankt! Je moet toch elke keer weer die gekke stunts van je kerel doorstaan. Is het niet de vierdaagse of een hardloopwedstrijdje dan gaat die gek ook nog 110 kilometer wandelen. De wandelschoenen krijgen even rust. Dinsdag gaan de hardloopschoenen weer aan en gaan we heel rustig met de beginnersgroep meedoen. Even de spiertjes wat loslopen en dan komt het vanzelf wel goed met deze gek…
© Willem van de Bunte – Harderwijk