Zuchtend verkas ik de strijkplank en het strijkijzer maar weer eens naar de zolder om aan de megastapel strijk te beginnen. Hier boven staan m’n cdtjes en al meeblèrend met de muziek strijkt dat wat sneller weg. Ook heb ik de tijd om m’n gedachten langs van alles te laten gaan. "Zal ik straks weer gaan proberen een stukje te lopen?".
Eigenlijk vind ik het zelf best een goed plan. Tenslotte voel ik me niet meer zo beroerd. Nee, optimaal is het nog niet, maar wanneer is het dat wel? Oké, goed vooruitzicht dus op deze strijk- en lummelzondag. Maar ja, kleín probleempje: ik heb manlief wél beloofd dat ik zou wachten met lopen tot na het bezoek aan de internist op 18 september. Eerder wordt er niet gelopen.
Mee zingen met Anita Baker, Rise en Rotation (van Herb Alpert) weer eens beluisterd. Sacred Spirit is ook wel weer eens leuk om te horen en de cd van Sweetback gaat vervolgens uit na een nummertje of 3, want… eindelijk klaar met de strijk! Na alles opgeborgen te hebben, loop ik naar beneden om m’n vochtgehalte wat op peil te brengen. Manlief heeft net nasi klaargemaakt voor morgenavond en staat nog in de keuken. Als ik hem passeer, zeg ik: "Ik wil eigenlijk wel gaan lopen. Mag dat?". Nou ben ik overigens niet iemand die zich de wet laat voorschrijven, maar beloofd is beloofd. Manlief grijnst en zegt dat het wel duidelijk is dat ik opgeknapt ben door niet hard te lopen. Hij vraagt wanneer ik ook alweer naar de internist moet en zegt vervolgens dat ik het best kan proberen.
Oké, mooi, gáán dus! Ik huppel bijna naar boven. Ik blaas de stof van m’n loopschoenen en trek vervolgens m’n outfit aan, inclusief de vertrouwde cap en mp3-speler. ’t Is niet koud buiten dus gewoon lekker m’n hemdje. Zo heb ik ook meteen nog een beetje het gevoel dat het zomer is. Ik loop de straat uit en doe verderop wat losmaakoefeningen. Vervolgens ga ik van start.
Plan is om een kilometer of vijf te lopen, maar niet in één ruk door. Heb tenslotte een week of zes/zeven niet gelopen, dus rustig opbouwen. Tempo is rustig, voelt goed. Na tien minuten las ik een rekstop in, vervolgens weer tien minuten met erna weer een rekstop. Bij het derde blokje begint na een minuut of wat m’n knie te protesteren. Hm, die blessure is dus duidelijk nog niet verdwenen. Vervelende knie! Ik besluit dan maar een blokje van vijf minuten te maken. Zelfs dat is even doorbijten. Uiteindelijk heb ik bijna vijf kilometer gelopen in bijna 35 minuten met slechts vier stops. Doordat m’n knie het opgeeft moet ik nog zo’n 400 meter wandelen naar huis. Tijdens die wandeling twijfel ik even of ik de laatste 50 meter zal sprinten. Toch doe ik het niet. Rustig opbouwen, weet je nog?
Dat sprintje moet ik even later overigens alsnog maken, als de kids door manlief (die net richting Amsterdam wil gaan om samen met een collega uit eten te gaan met een klant uit Engeland) onze kids signaleert aan het eind van de straat met schepnet en emmer. Totaal tegen de regels in (éérst even vragen of je de straat uit mag)! Manlief moet weg en ik roep de jongens. Oostindisch doof, dus moeders moet een sprintje trekken. Ik fris even hun geheugen op wat betreft gemaakte afspraken, zeg ze om ergens anders te gaan spelen en loop weer naar huis. En nu zit ik hier m’n verhaal te schrijven. M’n knie is pijnlijk en ik voel een lichte misselijkheid…. *$%$ chips $^%$%*
© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl