Met veel plezier en bewondering kijk ik al jaren naar de prestaties van Keniaanse en andere Afrikaanse lange afstandslopers. Regelmatig vraag ik mij af hoe het kan dat deze atleten zo geweldig kunnen lopen. Het vermoeden dat er een relatie tussen de huidskleur en het vermogen om lang en hard te kunnen lopen bestaat speelt al geruime tijd door mijn hoofd. Maar met vermoedens schiet je niets op.
Sinds afgelopen zaterdag heb ik het onomstotelijke bewijs dat er een relatie bestaat tussen de huidskleur en de loopprestaties op de langere afstanden. Dus om het maar zonder de gebruikelijke wetenschappelijke en commerciële poespas te formuleren: hoe mooier bruin je bent hoe sneller je de marathon kunt lopen. Trainen is niet echt nodig. Zonnebaden is het geheim. Het moge duidelijk zijn dat ik de kans om deze sensationele ontdekking te gelde te maken niet kan laten liggen. Ik ga dan ook een nieuwe trainingsmethode op de markt zetten. Uiteraard zal dit gepaard gaan met de nodige bombarie; er zal een heel sprekende naam komen, flitsende websites; zwaar geïllustreerde boeken; seminars in dure conferentieoorden. Binnenkort zullen de commerciële televisie zenders wel op de stoep staan en uiteraard zijn er ook ideeën voor dvd’s.
Ik zal een klein tipje van de sluier oplichten. Trainen hoeft niet, alleen zonnebaden en eten en drinken is voldoende. Het hele concept bestaat er dan ook uit dat je voor een vorstelijk bedrag (immers iets wat goedkoop is kan niet goed zijn) naar een warm land vervoerd wordt waar je dan een tijdlang in de watten en in de zon gelegd wordt. Als de gewenste teint bereikt is ben je gereed om topprestaties te leveren.
Omdat deze teint helaas niet blijvend is, dient dit regelmatig herhaald te worden. Zodoende is voor mij de continuïteit van de geldstroom ook gewaarborgd .Belangrijk in dit concept blijft ook de rol van de trainer. Je moet immers gelijkmatig gebruind zijn. Dus heb je een trainer nodig die er voor zorgt dat je je op de juiste momenten tijdens het zonnen omdraait. Het spreekt vanzelf dat ik voor deze mooie en verantwoordelijke baan een rol zie voor mijn loopvrienden. Ik ben immers nooit de beroerdste geweest en altijd bereid om vrienden in mijn welstand te laten delen. Dat deze methode werkt wordt duidelijk bewezen door onderstaand relaas over de Jubileummarathon van Watervliet.
Foto afkomstig van http://www.krekenlopers.be/
Luc de Jaeger-Braet en Rudiger Van Den Bossche hadden besloten om op 25 augustus hun 100-ste en Aurel Cornelis om zijn 50-ste marathon te lopen. Om dit mogelijk te maken was door de krekenlopers op die dag de eenmalige jubileummarathon georganiseerd. Zaterdagmorgen om 7:15 vertrokken Willem Mütze, Henk Sipers, Martin van Nieuwenhoven, Thijs van Heugten en ondergetekende (dus een kleine 1250 marathons/ultra’s in een auto) naar Watervliet. Ik heb weer veel gehoord over be-, overleefde en geplande loopavonturen. Ik weet nu eindelijk waar Watervliet ligt. Ik heb ook geleerd dat Watervliet naast Biervliet ligt. Tot mijn verrassing is Watervliet België en Biervliet Nederland. Kortom de reis was leerzaam en zeer voorspoedig en rond 9:20 waren wij al in Watervliet.
Ik ken exact één inwoner van Watervliet; Luc dus. Het was dan ook heel opmerkelijk dat toen wij Watervliet binnenreden de eerste persoon die wij zagen lopen Luc was. Gelukkig is de verkeersdrukte in Watervliet zodanig dat je gewoon midden op straat kun stoppen en iemand uitgebreid kunt begroeten zonder dat er files achter je ontstaan. Na ons van harte welkom geheten te hebben verzocht hij ons om naar de speciaal voor de marathon aangelegde parkeerterreinen te rijden. Gezagsgetrouw als wij zijn deden wij dit ook. Daar dit de nodige honderden meters van de start was hebben wij ons daar weer omgedraaid en zijn wij ons geluk in het centrum (lees: pal naast de start) gaan beproeven. Drie van de vijf lopers hebben immers de leeftijd van 50 jaar (ruimschoots) gepasseerd. Het lopen van een marathonnetje is voor die mannen geen probleem, maar genoeg is genoeg.
In Watervliet was het weer een grote reünie van veel- en ultralopers. Leuk om allemaal die grote namen weer eens in het wild te zien. Jammer was dat Thijs als gevolg van een vervelende blessure niet in staat was om mee te lopen. Spontaan ging hij dan ook een fiets regelen en hadden veel lopers opeens een persoonlijke coach, motivator en verzorger. Ik denk dat Thijs gezien het grote aantal lopers dat van zijn diensten gebruik gemaakt heeft heel wat meer dan 42 kilometer gefietst heeft.
Zoals reeds gezegd: Luc is de enige inwoner van Watervliet die ik ken. Ik heb Luc ontmoet tijdens de Eifelsteig. Wij hebben niet alleen samen gelopen maar waren ook kamergenoten. Toen ik zag dat er op de site van de krekenlopers een hele verzameling marathonfoto’s van Luc stond kon ik het thuisfront eindelijk laten zien met wie ik in de Eifel op stap was geweest. De reactie van mijn echtgenote verbaasde mij een beetje. Toen ik zelf alle foto’s bekeken had kon ik haar reactie begrijpen.
Foto afkomstig van http://www.krekenlopers.be/
Wat ik meer dan geweldig vind is hoe de marathon c.q. het lopen in Watervliet leeft. Het was hier meer dan perfect georganiseerd. Ik geloof dat aan werkelijk alles gedacht was. Ik had de indruk dat het hele dorp op de een of andere manier bij de loop betrokken was. Hier kan menige grote marathon nog iets van leren. Ik weet ook wel dat de logistiek van een grote stadsmarathon heel wat anders is dan een kleinschalige marathon. Ik kreeg het gevoel dat hier de loper centraal stond. Bij een aantal grote marathons heb ik wel eens hele andere gevoelens gehad. Ik voelde mij echt welkom; hier had men aardig goed begrepen dat het lopen van een marathon nog steeds een hele prestatie is. Hulde.
Het parkoers bestond uit een ronde van 10,55 kilometer. Zodoende kon er ook een kwart, halve en driekwart marathon gelopen worden. Ik dacht dat over alle afstanden samen een kleine 300 lopers aan de start kwamen. Circa honderd lopers hadden gekozen voor de hele marathon. Per ronde waren er drie ruim voorziene verzorgingsposten. Water werd in kleine flesjes verstrekt. Deze werden zelfs door de helpers netjes geopend aangegeven. Het parkoers was afwisselend genoeg.
Foto afkomstig van http://www.krekenlopers.be/
Erg leuk vond ik het om bij kilometer 4 door de stallen van een grote boerderij te lopen waar tevens ook een verzorgingspost zat. Gelukkig zat er ook een stuk van een kilometer onverhard in en ontbraken een paar stukjes met kasseien niet. Na afloop was het pas echt feest. Ruim voldoende douches en kleedruimtes en toen mijn vorm van uitlopen: BBQ en feest. Geweldig. Normaal heb ik een broertje dood aan huldigingen en prijsuitreikingen. Soms vind ik dat ze niet lang genoeg kunnen duren; de eerlijkheid gebied mij echter dat dit dan niets is vanwege de huldigingen maar omdat ik dan wat meer tijd heb om mijn vochtreserves aan te vullen. Hier vond ik het op een heel integere en persoonlijke manier gedaan.
Spontaan werd bijvoorbeeld Ineke Scheffer naar voren geroepen omdat zij vandaag marathon nummer 200 volbracht had. Voorwaar een prestatie waar je stil van wordt. Thijs van Heugten, die ook nog een heel verdienstelijke kunstschilder is, had voor Luc een schilderij vervaardigd. Ondanks zijn bescheidenheid is hij toch nog op het podium verschenen om dit te overhandigen. Over smaak valt niet te twisten maar ik vond dit mooi en kan mij voorstellen dat alleen al de kans dat je een echte van Heugten aan de muur kunt krijgen een drijfveer is om 100 marathons te lopen.
Foto afkomstig van http://www.krekenlopers.be/
Was ik toch bijna vergeten om te vertellen hoe het nu zat met prestaties en gebronsde huid. Mijn doelstelling bij het lopen is het halen van mijn aantallen en afstanden; tijd boeit niet. Dit is mijn persoonlijke invulling van loopplezier en genieten. Ik begin dan ook gewoon te lopen en zie wel wat er op de klok staat als ik binnenkom. Na 2 ronden stond 1:41 en nog iets op de klok en toen ik binnenkwam stond er 3:23 en een paar seconden op de klok. Uiteraard geen supertijd maar ook geen tijd om je voor te schamen. Zeker als bedenkt dat ik volgens de voorlopige uitslag nummer 21 was ( en volgens de definitieve 22). Ook de temperatuur die opliep tot boven de 28 graden deed nog een duid in het zakje. Toch was mijn gemiddelde hartslag 16 slagen lager dan bij mijn “snelle” marathons. Dus ik had mij geweldig geamuseerd en, voor mijn doen, prima gelopen. Wat kan een mens nog meer willen!
En dat ik zo gemakkelijk gelopen heb kan alleen maar aan mijn mooie gebruinde huid gelegen hebben. Het was immers dit jaar met afstand mijn snelste tijd op de marathon en het enige verschil met de andere lopen dit jaar was dat ik nu een mooie tint had. Als ik hierover nadenk… ik was al 2 weken terug van vakantie en het weer in Nederland is absoluut niet zo geweest dat ik mijn kleur kon onderhouden. Dus als ik 2 weken eerder gelopen had.. Als aanvullend bewijs: ik heb eens even gekeken naar de mannen die na mij binnen kwamen. Wat mij opviel is dat zij allemaal veel minder gebruind waren dan ik en dat verklaart alles.
© Henk Geilen / loopplezier.tk