Mijn hardloopdebuut
Op 25 juni zou de cityrun weer plaatsvinden, wist mijn vader me in april enthousiast te vertellen. Als geintje vroeg hij of ik (‘van hardlopen word je moe’) niet eens een keer mee wilde doen. Groot was zijn verbazing toen ik zei best eens mee te willen lopen. We besloten voor de 5 kilometer te gaan. Niet alleen m’n vader was verbaasd over mijn reactie. Ook veel vrienden dachten dat ik gek was geworden.

Op het werk riepen ze dat binnen de 3 kwartier al een hele prestatie zou zijn. Nu kon ik er echt niet meer onderuit. Ik zou ze bewijzen dat een beetje sportiviteit echt niet verkeerd is! 25 juni was het dan zover. Met veel succeswensen en de nodige flauwe grappen op zak gingen we op weg naar het centrum van Apeldoorn. Daar hadden veel lopers zich al verzameld en de sfeer was goed. Nadat mij geleerd was hoe zo’n nummer op je shirtje moet en vooral hoe je die chip tussen je veters krijgt konden we aan de warming-up beginnen. Na de warming-up nog snel even de laatste succes-smsjes gelezen en daarna gingen we richting de start.

Na de start was het zaak in je eigen tempo te blijven was mij verteld, want van ‘hardloopstrategieën’ had ik natuurlijk ook geen verstand. Gelukkig had ik mijn eigen personal coach naast me lopen, die me 5 kilometer lang gezegd heeft wat ik moest doen. Hierdoor heb ik er uiteindelijk 32 minuten en een beetje over gedaan hebt. Dan voel je je voor heel even een held. Ook al heb je het hoofd van een oververhitte tomaat.

Één ding wist ik wel: na zo’n wedstrijd moet je ook uitlopen. Dat had ik tenminste echt goed geregeld, want ik mocht nog een paar uur in de bediening gaan lopen. Nu heb ik spierpijn, maar overheerst vooral het idee ‘hardlopen is gaaaaaf!’.

© Kirsten van der Reest