Er zijn in Nederland heel veel lopers die nog nooit tegen een heuvel opgelopen zijn en er is ook een categorie die nog nooit hun hardloopschoenen vuilgemaakt hebben in een modderplas of op een zandpad. Kom dan maar eens naar Apeldoorn, Zuid-Limburg of kom naar het strand!

Als de ervaring, de conditie of loopvermogen toeneemt is er ook een toenemende neiging om deze extra elementen op te zoeken bij het kiezen van een leuke loop of marathon.

In 2013 is de Marathon Nature des Ardennes in LaRoche uitgelopen en heb ik uitvoerig kennisgemaakt met de heuveligheid van de Ardennen. Dit jaar ging het niet door en toen de zomer aanbrak is een alternatief gezocht in het Zuidlimburgse heuvelland: de Mergellandmarathon rond Valkenburg? Die bestaat niet meer, maar de naam wordt wel gebruikt voor een verwijzing naar Marathon Meerssen. Ook Limburgse heuvels en Limburgse gastvrijheid en vriendelijkheid. De inschrijving is snel gedaan en dan de vraag: fiets ik erheen of ga ik met de trein? Wat een overwegingen, maar ja je moet wel aan je conditie blijven werken en elke kilometer telt.

Pas vier dagen voor vertrek is het besef doorgedrongen dat de eerste trein naar Meerssen pas om 7:43 uur vertrekt. Een haastige blik in het spoorboekje leert dat deze om 10:47 uur in Meerssen arriveert. Een telefoontje naar het Limburgse brengt drie zaken aan het licht: (1) ik ben de eerste die van zover komt, en ook nog de trein neemt, (2) het is maar 4 à 5 minuutjes lopen naar de start en (3) het startnummer kunnen ze zo naar me opsturen. Scheelt wat zoekerij naar een duister café in Meerssen. “We kunnen ook de start even uitstellen hoor” klinkt het aan de andere kant. Daar schrok ik van, en wat in mij opkwam zei ik maar “nee dank u, ik ben maar een gewone hardlopende Apeldoorner”. Dit zei ik in de overtuiging dat ik met gemak de bezemwagen, en de laatste dame, zou kunnen inhalen voor de finishlijn.

Zo gebeurde het. Op 14 september werd de eerste trein genomen en na 2 overstapjes kwam Meerssen in beeld. Er was één medehardloper in de trein en die zou me de weg wijzen naar de start. Vol bewondering bekeek hij mijn startnummer met daaronder “Marathon”. Ik vroeg voorzichtig hoeveel marathonlopers meededen en het waren er welgeteld 57. Ik was even stil en bedacht dat als je goed was dat dan de kans groot was dat je voorop liep, maar als je slecht was de kans net zo groot was dat je dan achterop liep. Een siddering ging door me heen met het aanblik van een bezemwagen.

De markt was in slechts 3 minuten wandelen bereikt en er was nog 10 minuten over. De eerste blik werd getroffen door een biertent. Dit was een aardig beeld om te onthouden voor onderweg als het een beetje tegenzit op verschillende gebieden. Maar eerst de start… Het startgebied werd bereikt om 11:54 uur, nog 6 minuten over. Heerlijk wat een rust. Er waren ongeveer 400 halve-marathonlopers en dus een select gezelschap van 57 hele. Waar zouden die zitten in de menigte? Ik zou daar pas achter komen na 1 ronde.

Om 11:55 uur zet de pastoor van de Baseliek van het H. Sacrement het gebed in. Hij vraagt een Goddelijke zegen over de hardlopers die 1 danwel 2 rondes afleggen in dit mooie Limburgse land. Er bleven nog enkele lopers lustig doorkletsen, maar dan klinkt een groot applaus. Eenieder zal zich ervan bewust zijn dat het een geweldige gave is om gezond, en met goede zin, deze halve en hele marathon te volbrengen!

Om 11:00 uur klinkt een startschot en het lopersveld gaat op weg richting de Kruisberg. Dit is de eerste helling van betekenis. Deze weg loopt met de snelweg mee omhoog achter de geluidsschermen. Het toeval wilde dat deze weg al verkend was bij de fietstocht van Eijsden naar Apeldoorn. Er moest toen een erg lage versnelling gekozen worden, en aan de helling leek toen geen einde te komen……Maar dit keer niet: de helling viel licht en enkele dames werden ingehaald en ook het einde kwam gauw in zicht: op de berg lag Maastricht-Aachen-Airport, het enige vlakke stuk land in de omtrek voor een start- en landingsbaan. Dan de snelweg over en aan de andere kant weer met een gelijksoortige helling naar beneden tot in Bunde.

Best wel grappig, zo langs de snelweg gelijk afgaand met de auto’s en vrachtwagens. In Bunde weer rechtsaf en dan de Dennenberg op, eerst tussen de huizen, en dan door de bossen. Mooie steile stukken asfalt en dan een lang stuk over de Dennenberg naar het vliegveld. Nu hoorde ik toevallig van een medehardloper uit Beek dat er die middag een vliegshow was op het vliegveld. Dit naar aanleiding van een hele grote show op Kleine Brogel in België. Een paar vliegtuigen zouden een ommetje maken naar Limburg. Mooie vooruitzichten dus voor een vliegtuigspottende marathonloper! De weg om het terrein van het vliegveld is lang dus kans genoeg. Inderdaad, op weg naar Ulestraten waren enkele spotters met fototoestel en keukentrapje te bewonderen. Als verrassing kwam een middelgroot propellorvliegtuig al laag overscheren en daarna een stijgvlucht. Leuk!

Het dorpje Ulestraten werd bereikt, en daarna een derde steile klim in het parcours. Het viel mee en zeker met het vooruitzicht van een waterval bij de afdaling naar Meerssen….een waterval? Even lagen de gedachten bij een trail voor de bezichtiging van de waterval, maar een medehardloper bracht me op het rechte pad: er ligt een klein kerkdorpje tussen Ulestraten en Meerssen met die naam, en de weg is gewoon verhard, maar loopt wel naar beneden.

Zo zij het. Een prachtig glooiend landschap doemt op en we kijken uit naar een wijds dal terwijl de weg zich makkelijk naar beneden slingert. Geen parcoursverkenning gedaan hier, dus heerlijk om je te laten verrassen, want nog 7 km te gaan tot de start/finish! Waterval werd gepasseerd en de afdaling gaat verder. Even komen ook gedachten aan de 2de ronde op, en het gevoel op dit punt in de 2de ronde. Drankposten werden gepasseerd want geen dorst en geen behoefte om te wandelen of iets dergelijks. Het loopveld was wat uitgedund en enkele dames en heren voor me werden scherp in de gaten gehouden. Ook dat zal anders zijn in de volgende ronde. Nog één heuvel en Meerssen komt in zicht!

Hoe mooi is het om Meersssen binnen te rennen, enthousiast aangemoedigd door mensenmassa’s in de winkelstraten en op de Markt, maar wel met een zekere gepastheid, omdat dit voor mij pas 1 rondje is. Zouden de mensen dat aan mij gezien hebben? De biertent stond er nog, en in koelen bloede en met dezelfde gepaste glimlach werd de start/finishlijn gepasseerd. Het werd stil om me heen, ik wist het…… de gedachten gingen naar de klim van de Kruisberg, en daarna. Gelukkig duurde het niet lang voordat de klim ingezet mocht worden en een aardige jongeman wilde me passeren.

Dat gaat zomaar niet en een aardig gesprekje begon over zijn trainingsvorm. Hij heeft een keertje een halve marathon gelopen en wist eerst niet of hij dat ook in Meerssen zou gaan doen en toen dacht hij ik zou ook een een hele marathon kunnen….. de eerste….. maar toen vertelde ik over een man in Rotterdam die dacht 10 km te lopen en zich vergiste en daar na 25 km achter kwam en toen dacht dan maar de hele marathon….. ook de eerste. Zucht. Na dit gesprek zag ik in de verte de top van de Kruisberg en het vliegveld, en ik versnelde een beetje. Dat lukte want mijn gesprekspartner kwam uiteindelijk 50 meter achter te liggen. Dat gaat goed, en bij de afdaling aan de andere kant van de snelweg waren zijn benen soepeler dan de mijne, en was de voorsprong verdwenen. Grappig om op deze manier het 25 km punt te halen.

Eindelijke een drankje bij het 26 km punt in Bunde, en de kans om de benen te strekken. De Dennenberg is aan de beurt. De kans om alles wat beter te bekijken want bovenaan de berg is er niet veel snelheid. Op weg naar het vliegveld word ik ingehaald door 2 gezellig pratende Duitse kerels van de andere kant van de grens en in een geel shirtje. Die kan ik ook al niet bijhouden, maar waren tot het vliegveld wel in het zicht.

Eerst passeert een 5-deurs met daarop Marathon Meerssen en dan een grote 4WD. Een raampje gaat open en de bestuurder kondigt zich netjes aan met “ik ben uw bezemwagen”. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Gedachten vliegen door mijn hoofd en ik begin spontaan tot het 30 km punt hard te lopen. Het raampje gaat weer open, en de vraag “bent u vóór 4 uur binnen?” werd beantwoord in zo goed mogelijk Limburgs met “joa joa”.

Tegelijk hield ik mijn horloge in de gaten want het zou er wel om spannen. Alweer gedachten in mijn hoofd nu dat ik uitgeput in de armen van de kissmiss zou terechtkomen en dan een mannetje die mij glimlachend een marathonmedaille zou weigeren. Hoe mooi is het als ik zie dat de vliegshow aan de gang is. Er vliegen formaties van straaljagers over met gekleurde rookpluimen en mensen vergapen zich naar de luchten. De zon is eindelijk doorgebroken en schijnt vriendelijk over de hoofden van de toeschouwers. Er is nog oog voor mijn eenzame aanwezigheid. Er wordt geapplaudisseerd en er is bewondering en persoonlijke erkenning voor de inspanningen.

Ik krijg water vanuit de auto en er is nog iso van langs de kant. Nu opletten: sommige trajecten lijken korter, andere lijken langer dan in de eerste ronde, maar de vriendelijkheid van de weinige toeschouwers en DJ’s is hetzelfde en heel hartelijk. Het gaat afwisselend wandelen en hardlopen, en als een wonder voelt de heuvel in Ulestraten goed.

Voor de zekerheid zeg ik bij de EHBO-post maar dat ik wat vermoeide benen heb, maar dat ik me voor de rest goed voel. Ik lach vriendelijk en met een scheef oog kijk ik of mijn bezemwagen volgt. Dat is zo. De afdaling via Waterval is duidelijk langer dan in de eerste ronde, maar dan ben je wel mooi bij het 39 km punt. Ik merk ook dat ik gaandeweg meer hardloop en minder wandel en dat is ook een goed teken.

Heel even denk ik aan de finishlijn en in het bijzonder aan de biertent ernaast. Alweer een teken dat ik goed van zin ben. Daarom wordt het drankaanbod bij het 40 km punt afgewimpeld. Wat telt is een goed ritme houden en opletten voor stoepjes en putjes en verkeersdrempels, en lachen en zwaaien naar de mensen die de hele tijd op je hebben zitten wachten. In de straten van Meerssen ontwaar ik de 2 vriendelijk ogende Duitse hardlopers die mij uitbundig toezwaaien, en tenslotte kom ik midden in de Kidsrun terecht, inclusief meerennende papa’s, mama’s, opa’s en oma’s. Wie had dat gedroomd? Is dit wat me later nog te wachten staat? Ik kan ze bijhouden. En zo passeer ik de eindstreep.

Ik zoek een passende medaille uit bij een van de klaarstaande dames en krijg de passende felicitaties. Tussen de hyperactieve kindertjes zoek ik mijn weg naar mijn rugzak, maar vergeet niet om een flinke punt Limburgse vlaai te verorberen. Hier doe ik het voor! Hiervoor ben ik naar het verre Meerssen afgereisd! Een rustig plekje wordt gevonden bij de biertent om even bij te komen van de barre tocht door het Limburgse land, en menig donkerbruin zoetig Brandbiertje glijdt de dorstige keel naar binnen om deze hardloopmiddag in Meerssen e.o. waardig af te sluiten.

En met de gedachte dat je 4 keer per uur met de trein naar Maastricht kan werd rustig de gang gezet naar het station. En op het station van Maastricht duurde het kort eer er besloten werd de terugreis naar Apeldoorn uit te stellen tot de cafés en andere uitgaansgelegenheden op het Vrijthof naar tevredenheid bezocht zijn geweest. Zo is het ook gegaan. Om 22:30 uur werd de koelkast thuis opengetrokken voor een passend alcoholisch drankje. Zo werd er die avond geproost op een geslaagde marathondag in het vriendelijke Limburgse heuvelland!

© Kees Heil – Apeldoorn