Febuari 2012. Vreden Duitsland. We gaan vandaag een heel eind Duitsland in. Een kleine twee uur rijden is het. Geen probleem voor Egbert. Hij heeft een mooie loop ontdekt in het Munsterland. Dat is een uitgestrekt en mooi gebied. Licht glooiend, akkerland en bos. Het gebied staat bekend om zijn talrijke watermolens weet Egbert te vertellen.

Ik ben benieuwd. Maar voor we weg gaan ontbijten we in de tuin. Het is de eerste keer dit jaar. In een beschut hoekje waar geen wind is te voelen en waar de zon in schijnt. We kijken naar de gele krokussen en de sneeuwklokjes en ander opkomend groen. De vogels fluiten het hoogste lied. Dit is genieten met een grote G. Ik zou hier de hele dag wel kunnen blijven zitten. Doch Egbert is hard en meedogenloos. Hij houdt de tijd in de gaten. Wanneer het klokje van gehoorzaamheid slaat, spoort hij mij aan om in de auto te stappen. Hondje zit er al in. En zo rijden we door onze mooie provincie richting het buurland.

Het is een drukte van belang bij het Widukind stadion. Gelukkig vinden we snel een parkeerplaats. De kinderwedstrijden zijn aan de gang. EB heeft ons via de mail voranmeldet. Onze nummers liggen dan al klaar. We lopen nog een rondje met Hondje. Kijken waar de douches voor de heren en de dames zijn. Als we alles onder controle hebben drinken we nog een kop koffie. De taart bewaren we voor na het lopen. De start van de halve marathon is een half uur voor de tien kilometer. Dat is leuk. Nu kan ik EB uitzwaaien. Nadat de ‘halve’ weg is bereid ik me voor op mijn tien kilometer. Hondje mag op de auto passen. Dat doet ze graag. Na het startschot lopen we eerst een ronde over de sintelbaan. Wat loopt dat lekker! Het geeft zo’n ‘ouderwets’ gevoel. Dan linksaf. Voor dat het schot gelost werd, kregen de atleten nog de waarschuwing om niet op de weg te lopen als dat niet nodig is. Wie dat toch doet zal gediskwalificeerd worden. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Iedereen gedraagt zich keurig onderweg. Het is een loop met een keerpunt. Dat vind ik wel zo leuk. Zo kan ik de dames tellen die voor mij lopen. Ik ben de vijftiende dame overall. Gelukkig weet ik er nog twee in te halen zodat ik de dertiende ben. Dat is een leuk getal. Het heeft iets om de dertiende te zijn. Het parcours is goed te belopen. Lange rechte stukken op het asfalt. Af en toe vals plat maar dat kan niet anders. Het is hier een glooiend gebied. Als we weer bij de baan komen moeten we daar nog een rondje overheen lopen om de tien kilometer vol te maken. Dat valt mij een beetje tegen. Toch is het weer genieten op die ouderwetse sintelbaan.

Na de ‘Ziel’ haal ik een bekertje zoete thee. Er komt een dame naar mij toegelopen. In het Duits vraagt ze mij of ik uit Holland kom. Dat beaam ik. Dan gaat ze verder in het Nederlands. Zij komt ook uit Nederland maar woont in Vreden. Het leuke is dat ze lid is van AVVN. Ze herkende mij aan de hand van een foto die bij mijn column staat in AVVN Nieuws. Dat we beiden lid zijn van AVVN schept een band. Zij finishte als eerste dame op de tien kilometer. Dat vind ik leuk. Een Nederlandse als eerste dame in Duitsland! Bovendien is ze allang geen senior meer. Heel goed om die Duitse dames ‘een poepje te laten ruiken’. Het liefst had ik nu het volkslied willen zingen. Ik houd me in en feliciteer haar met haar overwinning.

De douche is heerlijk warm. Er zijn niet veel dames in de kleedkamer. Dat is wel zo prettig. Na de douche vlug naar Hondje die braaf in de auto wacht. We gaan samen kijken naar de finish van Egbert. We hoeven niet zolang te wachten. De laatste honderd meter holt Hondje met hem mee. Nu is het wachten op de prijsuitreiking. Het duurt wel even. Maar dat is geen probleem. We kunnen allerlei heerlijks kopen en eten. De taart hebben we nu verdiend. De keuze is groot en moeilijk. Dat is altijd zo in Duitsland. Toch lukt het ons weer om het lekkerste stuk taart uit te kiezen. De prijsuitreiking is uitvoerig. Alle vijfjaars categorieën worden geloofd en geprezen. Ook bij de dames! Tijden worden genoemd en het publiek is vol verbazing hoe snel sommigen onder ons lopen. Ik ben de eerste én de enige in mijn categorie. Maar lang niet de langzaamste van de vrouwen. EB maakt een foto als ik op het podium sta. Nu komt de prijsuitreiking van de halve marathon. EB verwacht niet dat hij bij de eerste drie in zijn categorie zit. Hij zoekt zijn oorkonde op en we kunnen naar huis gaan. Dan beseffen we pas dat het al behoorlijk laat is. We besluiten om in Ahaus te gaan eten. Daar vinden we een leuke en gezellige gelegenheid. Hondje eet het grootste deel van mijn schnitzel op. Zij heeft ook trek gekregen na zo’n lange dag. En zo gaan we met een goed gevulde maag naar ons eigen landje.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda