Zaterdag 18 juni. In Zwolle een boel Apeldoorners gezien tussen de diverse hardlopers en het was er ook gezellig aan de start, tijdens het lopen en na de finish. Bij het passeren van de startstreep viel het op dat tussen de piepjes van de medelopers het mijne ontbrak. Een kleine blik naar beneden verried al wat ik vermoedde: mijn piepchip zat nog in mijn tas en die stond in het zwembad.

Opgeven is geen optie, dus dan maar zelf klokken. Het loopgenot leed daar niet onder, want het vele publiek en de leuke bandjes aan de kant werkten als balsem voor de spieren. Alles liep op rolletjes en het tempo werd niet te hoog gekozen. Krijg ik een oplopend schema? Het werden in ieder geval 2 regenbuien waarvan 1 middelmatige en 1 flinke hoosbui. Soppend en plassend over straat werd na 2 uur en 16 minuten de finishlijn doorkliefd.

De rest van de avond werd besteed aan een wandeling naar het zwembad, een warme zwembeurt, een warme douchebeurt en een voorspoedige rit naar huis. Waarom zo langzaam? Ach, je moet de dingen nemen zoals het is. Ik had al maanden last van pijn in mijn knieën en voor deze avond had mijn beschermengel 2 pijnloze knieën gearrangeerd, maar ik kreeg er 2 loodzware benen voor in de plaats, waarvoor van deze plaats mijn hartelijke dank.

Niet uit te wissen was mijn uitzonderlijke conditie die mij nog nooit in de steek gelaten heeft en last but not least mijn opperbeste stemming die tot ver buiten het centrum van Zwolle reikte. Ja, ik hou me deze maand weer rustig en zie verdere ontwikkelingen af. Mijn chip strik ik weer keivast in mijn schoenen, want je weet nooit wat er zoal voor je voeten verschijnt de komende tijd.

© Kees Heil – Apeldoorn