Er was eens een jongentje dat bruisde van de energie. Te grote voeten voor zijn lijf en een ietwat Donald Duck achtige stijl van lopen. Hij had een droom. Hij wilde hardloper worden en niet zomaar een hardloper. Nee, een Olympisch kampioen. Op jonge leeftijd melde hij zich aan bij de plaatselijke loopvereniging en al snel herkende zijn trainer zijn uitzonderlijke talent.
Ondanks zijn rare loopstijl won hij de ene na de andere wedstrijd en kreeg hierdoor meer aandacht dan hij op school of in zijn buurt ooit had gekregen. Samen met zijn trainer werkte hij aan zijn stijl en hij kreeg zelfs andere trainingsschema`s dan de rest van zijn clubgenootjes. En de resultaten bleven verbluffend en zijn pr`s verpletterde hij keer op keer na deelname van weer een wedstrijd.
Zelfs op internationaal niveau speelde dit uitzonderlijke talent het voor elkaar vriend en vijand te verbazen. Het schema werd aangepast met hierbij wel het uitdrukkelijke advies van zijn trainer om zich vooral aan het schema te houden en te rusten wanneer nodig. Het talent volgde trouw het schema en hij werd onoverwinnelijk. Stiekem als iemand niet keek of hij wist dat zijn trainer aan het werk was, ging hij nog meer trainingen op eigen initiatief doen en de resultaten waren ernaar. Hij liep zo goed dat zelfs een hardloopmerk graag als sponsor in dit talent wilde investeren. Het talent wist het nu zeker, ondanks de adviezen van zijn trainer werkte hij naast het opgegeven schema ook aan zijn eigen verborgen schema.
De resultaten bleven verbluffend ondanks dat het lichaam hier en daar wat begon te kraken en vermoeid begon te raken. En daar was de grote dag, de dag van de kwalificatie voor de Olympische Spelen. Het talent was afgetraind, gemotiveerd en stond op scherp. Knal, het startschot en iedereen in vol galop strijdend op de overwinning af, op de overwinning van de race en het behalen van die welverdiende Olympische limiet. En het lukte, het looptalent zakte door de knieen en zag al zijn arbeid beloond met een Olympische kwalificatie. Om vormbehoud te tonen werkte ons talent twee verschillende trainingprogramma`s af, die van zijn gewaardeerde trainer en zijn eigen, want juist die combinatie had bewezen effectief te zijn. Last van zijn benen, last van zijn heupen, last van de voeten, niets deed deze topper nog stoppen naar zijn uiteindelijke doel. Winnen, het winnen van die Olympische plak daar was het om te doen.
Geheel tegen het advies van zijn trainer in besloot het looptalent ook zijn talent te tonen op een plaatselijke loop, een groots loopevenement met vele toppers. Het mooie van deze loop waren de hekken in het parcours, het leek wel een steeple van vele kilometers. Het lijf was wat stram van de training van de vorige dag maar na een lange warmingup was dat ook verdwenen. En toen de start, PANG, en weg waren de lopers, de toppers uit de regio met het looptalent er tussen in. Hij had geleerd gedoseerd te lopen en vooral niet gelijk te knallen en zo geschiede. Vele kilometers waren afgelegd en daar stond hij, het eerste hek. Iedereen ging hier soepel overheen en kwam zonder te veel last uit bij het volgende hek, iedereen behalve het looptalent.
De te vele trainingsuren, te weinig rust en zijn verslaving aan overwinningen en roem waren hem te veel geworden. Gebroken en ontstemd liep het looptalent terug naar de finish. Vol schaamte en woede richting zichzelf liep hij terug naar de plek waar hij die dag als winnaar gevierd zou worden maar helaas. Vele mensen spraken hem aan: Wat is er gebeurt? Ben je misselijk? Ben je ziekjes? En wat zei het looptalent:"Dat vervelende hek heeft me alles gekost, mijn overwinning, mijn roem en mijn Olympisch Spelen"!
Nu vraag ik jullie, was het het hek wat dit looptalent dwars heeft gezeten of misschien toch het looptalent zichzelf? Mensen, luister naar uzelf en wees eerlijk naar u eigen lichaam. Ons lichaam vertelt ons geen leugens, ons lichaam is eerlijk dus probeer deze niet te foppen.
© Michel de Krijger – Wolvega