Vorige week zat ik in de trein. Dit op zich niets nieuws, want dat doe ik iedere werkdag de nodige uren. Wat wel nieuw was, was dat ik in gesprek raakte, of beter gezegd bij een gesprek van twee medereizigers betrokken raakte. Beide heren waren met de nodige bravoure aan het vertellen ze hardlopers waren. Let wel ze deden dus niet een beetje lopen of zo maar waren hardlopers.

Ze liepen al een paar maanden en gingen binnenkort hun eerste wedstrijd lopen. Dit was maar een 10 kilometer loopje en voor hen een opstapje naar het echte werk. Want daarna zouden ze voor de vorm nog een halve marathon gaan lopen en dan konden ze aan het echte werk beginnen. Zij gingen namelijk in het najaar een marathon lopen. Ik kon het dus niet laten en plooide mijn gezicht in een briljante combinatie van grenzeloze bewondering en onschuld. "Maar dat is toch hartstikke ver zo’n marathon, 25 kilometer toch". Op dat moment weet je weer zeker dat je in Nederland zit want in dit land struikel je de hele dag over deskundigen. Naast beide heren en ondergetekende zat er ook nog een vierde persoon in deze treincoupe. Hij kon ons meteen uitleggen dat een marathon 40 kilometer was. Tevens wist hij dat dit inderdaad een enorme inspanning was die je maximaal 2 keer jaar mocht volbrengen. De beide lopers bevestigden dit en corrigeerden de expert door te vertellen dat een marathon 42,195 kilometer was. Uiteraard kon ik het weer niet laten en sprak mijn bewondering uit dat het menselijke lichaam tot zo iets in staat is.

Tevens liet ik mij ontglippen dat ik zo iets ook zou willen kunnen. Omdat ik in het gezelschap van specialisten te verkeerde, vroeg ik of zij dachten dat ik in staat zou zijn om zo iets unieks tot een goed einde te brengen. Prachtig om de keurende blikken over mijn lichaam te zien glijden en vervolgens de worsteling over de beste manier om de slechte boodschap te brengen van de gezichten te kunnen aflezen. Uiteindelijk kwam een diplomatiek antwoord waarbij uiteraard niet keihard nee gezegd werd maar ik wel gewezen werd op de aanslag die zoiets op mijn gestel zou zijn ("zelfs zij zouden zo’n 4,5 uur onderweg zijn en ik mocht daar (met alle respect) nog wel een uurtje bijtellen") en dat ik ook zeker niet de trainingsinspanning die zou moeten leveren zou mogen onderschatten.

Waarom weet ik uiteraard niet maar ook al zat ik de mannen bewonderd aan te gapen inwendig was ik mij aan het verkneukelen. Toch herkende ik heel veel van mij zelf in wat ik mee maakte. Ik hoop dat ik het enthousiasme voor het lopen dat zij uitstraalden nog steeds heb en ook nooit zal verliezen. Het betweterige en het trekken van ongefundeerde oordelen hoop ik een beetje afgeleerd te hebben. En ondanks alles deel ik hun conclusie dat marathons niets voor mij zijn. Vandaar ook dat ik zaterdag met een mega-smile aan de K en C loop begon.

Laat ik echter eerst even beginnen met uit te leggen waar het "K en C -concept" vandaan komt. Ik probeer ieder weekend een loopje te doen. Bovendien wil ik de kosten in het gareel houden en probeer ik dit lichaam niet al te zeer in de vernieling te helpen. Daarom ben ik een grote aanhanger van de door Bram geïnitieerde loopjes. Een bijkomend voordeel van niet te veel marathons lopen is ook nog dat ik niet bovenmatige veel ruimte voor T-shirts in onze kleerkast hoeft te claimen. Dit heeft weer als voordeel dat mijn echtgenote als ik er niet ben kan gaan shoppen en genoeg ruimte voor haar buit heeft. Door deze loopjes krijg ik bovendien heel verrassende en mooie stukjes Nederland te zien. En last but not least leer ik zo steeds meer mensen kennen. Dit heeft er in geresulteerd dat Jannet Lange mijn manier van lopen omschreef als "lopen met Kameraden en Camera". Op de vraag waarom zij niet een keertje meeliep kwam als antwoord dat zij dan veel te vroeg zou moeten opstaan. Eindelijk dus eens een probleem wat ik kan oplossen. Nu is Almere ook een stukje Nederland wat ik graag eens wil bekijken maar schijnbaar ben ik daar nog niet aan toe. Zodoende kwam zij met het voorstel om Harderwijk als startpunt te nemen. Vervolgens is Jannet achter Internet gekropen (tenminste ik geloof dat zo heet) en heeft iets gedaan wat voor mij als niet lid van de net generatie over komt als tovenarij. Zij heeft een route gefabriceerd waarin al het moois dat deze regio te bieden heeft aan bod kwam. Uiteindelijk heb ik deze route beschikbaar gemaakt voor mijn Garmin. Ook dit klinkt zeer indrukwekkend maar is gewoon een kwestie van de juiste menuoptie aanklikken. Vervolgens restte ons alleen nog het kiezen van een geschikte datum. Dit bleek achteraf het meest moeilijke. Gelukkig is het oplossen van echt moeilijke problemen mijn vak. Dus na het op wetenschappelijk verantwoorde wijze (met nadruk op het woord wijs) wegen van alle alternatieven zijn wij op 9 mei uitgekomen. Puur toevallig zag ik achteraf dat dit een van de weinige zaterdagen waarop niets gepland had was.

Vervolgens zijn een paar mailtjes rondgestuurd en was het zaakje rond. Ook al waren er dat weekend meer dan genoeg alternatieven (Steenbergen, Gilze, HanKan, Maasmarathon, Höllenlauf etc.) toch stond er een kompleet elftal aan de start. Ik hoef echt niet meer te vermelden dat er geen treinen maar bussen reden want dat schijnt standaard te zijn bij alle loopjes waar ik naar toe ga. Naast Jannet waren er de recidivisten Arnold, Bram, Erwin, Jean-Pierre en Mark. Tot mijn genoegen waren er ook een aantal lopers die ook wel eens dit soort loopjes wilden proberen. Dit waren Renske en Ernst Jan Vermeulen, Jan Broers en Jos Broersen. Het deed niet alleen mij erg goed om te zien dat Bram weer terug was. Toen ik Bram aan het werk zag begon ik mij te realiseren dat er heel wat ultralopers te herkennen zijn aan hun geheel eigen loopstijl. Dit is gewoon een waarneming waar ook geen oordeel aan te ontlenen is. Bij Bram zag ik dat zijn manier van lopen totaal anders was dan ik mij herinneren kon. Veel verstand heb ik er niet van maar ik dacht toch te kunnen zien dat hij probeerde om zijn revaliderende enkel zo veel mogelijk te ontlasten. Hierdoor ging hij voor mijn gevoel toch ietwat forceren. Ik kon het ook niet laten om hem hier op te wijzen. Zou ik naast hopelijk een beetje minder arrogant ook een beetje socialer geworden zijn?

Wilma, ook een van de vaste lopers, was niet aanwezig. Zij was naar Steenbergen. Oorspronkelijk was zij van plan om daar de marathon te lopen en de volgende dag de 6 uur. Men had haar echter geadviseerd om in plaats hiervan gewoon de 24 uur te lopen. Gelukkig heeft zij dit advies op gevolgd. Omdat wij Wilma redelijk goed kennen maakten wij ons serieus zorgen of zij niet door een blessure gedwongen zou worden om vroegtijdig uit te stappen. Voor de goede orde: wij maakten ons serieus zorgen of zij geen blessure aan haar kaakspieren zou krijgen. Dit is gelukkig niet gebeurd, maar bij het lezen van de live verslaglegging op de site kan duidelijk afgelezen worden dat dit een reëel risico was.

Lekker ontspannen en rekeninghoudend met de vorm en mogelijkheden van iedereen kon het feest beginnen. Dat het weer een mooie tocht was moge blijken uit het feit dat de vijf camera’s gezamenlijk 627 foto’s geproduceerd hebben. Persoonlijk was ik erg onder de indruk van het Hulshorsterzand. De beschrijving "een woestijn in het klein" is zeker niet verkeerd. Heerlijk om bij een loopje in Midden-Nederland je schoenen helemaal vol met zand te krijgen. Bij het Solse gat had ik mij heel wat meer voorgesteld. Ik was blij dat er een bordje bij stond anders was dit punt mij helemaal ontgaan. Wat mij ook ontgaan is, is de windhoos die de anderen wel gezien hebben. Een persoonlijk hoogtepunt was ook dat ik van Jannet de opdracht kreeg om even het parkoers te verlaten voor een foto. Ik moest namelijk op de foto met Henkie de ezel. Ik ga er nog steeds van uit dat die moest gebeuren om aan iedereen duidelijk te maken dat deze Henkie geen ezel is. De route was zoals gezegd in eerste instantie uitgezet op Internet. Jannet had bovendien een aantal verkenningstochtjes gemaakt en op grond hiervan wat verfraaiingen aangebracht. Renske en Ernst Jan kenden bij sommige stukken een paar nog leukere paadjes. En dus werden die gevolgd. Ook dit is weer een van de charmes van deze manier van lopen. Uiteindelijk was na ruim 55 kilometer en bijna 6 uur looptijd ook dit feest voorbij.

Ik had de indruk dat iedereen zich prima geamuseerd had. In ieder geval was aan al mijn doelstellingen voldaan en voelde ik mij weer een bevoorrecht mens dat ik dit weer had meegemaakt. Zodoende ben ik er nog meer van overtuigd geraakt dat ik een van mijn ideeën op dit gebied gewoon moet gaan realiseren. Om dit iets concreter te maken: we hebben 12 maanden en 12 provinciën. Ik wil graag in iedere hoofdstad van ieder provincie een K en C loopje organiseren. Zo wil ik in de loop van 1 jaar lopend gaan kijken naar en genieten van al het moois dat ons land te bieden heeft. De uitgaanspunten hierbij zijn ondermeer per keer tussen de 50 en 55 kilometer; de route uitzetten via Internet en beschikbaar stellen voor de Garmin. Daarnaast wordt hulp van lopers die de streek kennen voor het verfijnen van de route erg op prijs gesteld . En uiteraard is iedereen welkom. Wanneer ik dit wil gaan doen weet ik nog niet en hangt een beetje af van de respons die ik krijg. Wel denk ik aan een vaste dag (bijvoorbeeld de 2e zaterdag van de maand o.i.d.) Omdat ik toch een heel voorzichtig type ben organiseer ik eerst nog een keer een K en C loop. Deze is gepland op zaterdag 1 augustus en zal starten bij NS-station Sittard. Dit loopje zal gaan langs een aantal heel verrassende en mooie stukjes van het Limburgse land. Tevens zullen er tegen alle K en C principes in tijdens deze tocht een aantal verzorgingsposten zijn. Als ik dan toch bezig ben met het zondigen tegen mijn principes. In het najaar ga ik als alles meezit toch nog even deelnemen aan een stadsmarathon. Ik wil immers graag het marathondebuut van mijn nieuwe vrienden live aanschouwen.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/