Vanaf vandaag ben ik een volwaardige ultraloper geworden en daar ben ik best blij om. Het is niet helemaal zonder slag of stoot gegaan en de verwachte 60km is niet helemaal uitgekomen. Toch diep moeten gaan om de titel ultraloper te krijgen. De bewuste ochtend om 6.15 vertrokken naar het mooie Spier in Drente voor de Bil Dirty Sixty.

Loopmaat Mo ging ook mee voor ondersteuning voor deze toch wel zware loop. Na ruim 2,5 uur rijden rijden we volgens de routeplanner Spier binnen en al snel zien we veel mensen in het rose!.Raampje van de auto open om even de weg te vragen naar de start en plots staat daar Rudy, de man van Manon Thomas. Aangezien ik Rudy en Manon ken van het RopRun team ‘Loggers lopen voor leven’ van 2 jaar geleden is het wel bekend. Beiden zijn er voor een goed doel, maar niet voor het hardlopen. Na veel gezoek met vele andere hardlopers vind ik de plek in het bos. Snel even omkleden, startnummer ophalen en een praatje met de loopgroep van Monique en Jan. Ook snelle Rik is er. Erg leuk om eens met elkaar te praten. Helaas kan ik in eerste instantie Jannet niet ontdekken, maar later in de wedstrijd maak ik nog een leuk praatje met haar (én niet alleen over Manon Thomas!).

De ultraloopin Spier is kleinschalig met niet al te veel deelnemers. Voor slechts 6 euro krijg je veel waar voor je geld en daarom ook hulde voor de organisatie. Bij de start begin ik langzaam, want er zijn tien rondes van zes kilometer te gaan.  Ik loop op met de groep van Monique en later ga ik iets versnellen. De eerste ronde zit er naar 37 minuten al snel op. De grond is voor een groot gedeelte onverhard en hard door de vorst . Door de karrensporen en oneffenheden niet echt fijn lopen. De omgeving is daarentegen mooi met bos, bomen en heide. Ik kan zo best urenlang genieten.

De rondes tikken weg en het is aftellen geblazen. Ik ga zelfs in de vierde en vijfde ronde versnellen, maar Mo maakt mij duidelijk dat ik rustig aan moet blijven. Het is natuurlijk een ultraloop. Na  dertig kilometer zit ik op de helft en met een tijd van net onder de 3 uur zeer tevreden! Twee rondes later komt de 42 kilometer in zicht en  is de marathon in principe gelopen. Vanaf nu gaat de ultraloop beginnen. Nog maar drie rondes van zes kilometer ofwel achttien kilometer te gaan. Al na één kilometer (43 km punt) begin ik al overal last van te krijgen en het tempo raakte er duidelijk uit. Elk hobbeltje in het zand begint zeer te doen. Ook de wind begint aan je te trekken en halverwege heb ik het een beetje gehad met deze ultraloop. Een behoorlijke dip. Mo ondersteunde mij op dit moment goed. Ik ging ervan uit dat dit dan maar een tijdelijke dip zou zijn en dat de volgende ronde verlichting zou geven.

De laatste twaalf kilometer ga ik met volle moed de ronde in, maar na wederom één kilometer krijg ik een megadip en mijn hele lichaam gaat protesteren. Ik kan gewoon niet meer van de pijn. Ik sleep mij weer één kilometer verder en Mo doet zijn uiterste best om mij op het ultra-spoor te krijgen. Bij het 51 kilometer punt kan ik echt niet meer. Alles doet zo veel pijn en ik voel zelfs pijnen die ik nog nooit gevoeld heb. Ik zou ter plekke wel dood willen gaan van de pijn. Elke stap gaat zo zwaar en ik geef op. Ik besluit om deze laatste drie kilometer nog uit te rennen tot het 54 kilometerpunt en dan stop ik. Deze laatste kilometers gaan zo moeizaam en zelden heb ik zo diep moeten gaan. Met dank aan Mo dat ik nog enigzins verder ben gegaan. Dit ben ik zelden tegengekomen in mijn lijf. Dan, na 54 kilometer, in 5:36:22 uur stop ik er mee. Ik kan gewoon niet meer en ik weet dat ik mijn lichaam kapot ga maken als ik wel doorga voor de 60km!

Het is moeilijk, maar ik moet gewoon eerlijk zijn mijzelf. Zestig kilometer is gewoon nu nog niet te doen. Ik heb mij verkeken op de ultraloop en het is mij vies tegen gevallen om "even" 60km te rennen…Dit is achteraf toch een inschattingsfout geweest en ik moet zeer zeker nog veel leren over hét ultralopen. Die loop je niet zomaar even op een zaterdag. Het parcours van hard, zand en blubber was voor mij niet gemakkelijk om te lopen en dat heeft ook een rol gespeeld. De organisatie was gewoon geweldig en net zoals in Glimmen perfect. Mijn complimenten over de verzorging en zorgzaamheid. En als laatste, ik ben superblij dat ik voor het eerst een Ultraloop heb gelopen en ik heb het niet voor niks gekregen.

Loopmaat Mo plakt er nog even een rondje tegen aan en Jannet loopt een tijd waar je U tegen zegt. Ook Rik heeft gevlamd en al de andere voor mij bekende webloggers hebben prima hun best gedaan vandaag. Monique heeft als verrassing tussendoor een heerlijke appeltaart voor ons gebakken. Op weg naar Ruinen voor een heerlijke douche, appeltaart en praatje. Mo en alle weblogger bedankt voor deze leuke dag in het mooie Drenthe.

Note: op mijn website nog een korte video-opname van deze ultraloop

© Rinus van der Wal – Heemskerk / http://www.rinusrunning.punt.nl