Woensdagavond 23 april. De trilling vloeit door het lijf en haar vingertje plaatst ze nauwgezet op enkele millimeters van de startknop. De starter van AV Veluwe voert de spanning duidelijk op en spreekt op zuivere toon "Op uw plaatsen…" De ultieme stilte heerst. Slechts de ademhaling van de atleten is hoorbaar.

Met gebibber in de benen brengt ze haar lichaam naar de groene streep. Slechts drie meter verderop. De trilling in het onderstel wordt duidelijk heftiger. Dan klinkt het startschot en schieten de atleten als een kogel uit een kanon naar voren. Ze twijfelt en het lijkt alsof ze van binnen denkt "Was dat nu het startschot?" Als je het haar op de man af zou vragen dan zou ze het waarschijnlijk echt niet weten. De ervaren lopers zijn al tientallen meters vooruitgesneld en samen met een jong meisje en een iets oudere heer komt ze in beweging. De eerste stappen gaan rap en bliksemsnel kijkt ze om zich heen wie haar volgen. "Goh, gelukkig, niet alleen als laatste". Bij het complete drietal zie je de adrenaline door het lichaam vliegen. De start verloopt zeer voorspoedig en al snel lijken ze het tempo ietswat te drukken. Waarom? Ze lopen zo keurig in het gelid. Aan de zijlijn wordt volop geschreeuwd en ze worden bemoedigend toegesproken. Vanaf de overzijde "Kom op, versnel. Het gaat goed!". Helaas is ze in opperste concentratie en zal ze het niet horen.

De stopwatch wordt ingedrukt en ze kijkt vooruit. Vooruit moet ze, je ziet het haar denken. Met een blik op oneindig gaat ze de tweede ronde in. Iets verderop staat een heer, niet in hardloopkledij, en zelfs hij wordt enthousiast van dit drietal en motiveert ze om vooral door te gaan. "Kom op, kom op". Het lijkt alsof hij onder zijn normale outfit een heus hardlooptenue te voorschijn kan toveren. Helaas geen telefooncel in de buurt om zich snel om te kleden, maar anders… De tussentijden voorspellen nog steeds veel goeds, maar dat is waar het vandaag niet om lijkt te gaan. De derde ronde komt eraan en de bel klinkt. Niet voor haar, maar voor de koplopers. Ze zal het niet merken, want het is haar race. De nacht ervoor heeft ze uren niet kunnen slapen. In haar droom zag ze visioenen van haar eerste 1000m als negenjarige.

"Ik start, ik val, ik sta op en sprint knetterhard achter m’n clubvriendjes aan. Domweg sprinten met pijn in de benen. De 1000m is van begin tot eind knokken waarbij altijd de eerste 200m veel en veels te hard gaan. Na 400m kom je al hijgend de hele groep voorbij. Ze wachten en kijken angstvallig toe.. ook hun  startschot zal weldra klinken. Bij het ingaan van de laatste ronde hoor je de bel. Wat een mooi geluid. Dan nog een halve ronde te gaan en weldra, op de startlijn van de 1000m, staan je clubgenootjes klaar om je op te vangen. Óf je hebt pijn in de zij óf niet. Meestal het eerste. Blijf lachen is wat me is bijgebleven. Daarbij de beelden van vriendinnen die daar wel met heuse pijn voorbijstrompelen. Het huilen staat je dan nader dan het lachen dat kan ik je verzekeren. Echt waar: als kind is een 1000m echt een verschrikking! Het is ook de laatste keer geweest dat ik zo ‘diep’ ben gegaan. Als volwassene loop je beheerst en loop je met de rem erop. Gek eigenlijk? Tijden van toen zijn de droomtijden van nu."

Op de atletiekbaan in Apeldoorn is de spanning om te snijden. Ze heeft nog zeshonderd meter te gaan. Met andere woorden slechts enkel nog het laatste rechte eind op de Coolsingel. De heer snelt voorbij en ze gaat in zijn kielzog mee. Het meisje met haar blonde lokken pikt simpel aan en met aanmoedigen van haar vader snelt ze halverwege de laatste bocht voorbij. De volwassenen blijven achter en krijgen het moeilijk, maar ook zij zetten aan en gaan nu volle bak. Nog 50 meter te gaan. Het publiek klapt en schreeuwt. Hoe vaak zien ze tenslotte zo’n spannende finale op de 1500m. Apeldoorn kan op deze woensdagavond in april trots zijn op deze lopers.

Dan passeert ze de finishlijn. Ze hapt naar adem en ze ondersteunt haar vermoeide lichaam op de bovenbenen. Ze hapt nogmaals naar adem en nogmaals en nogmaals. Dan staat ze rechtop. De 1500 lange en beangstigende meters zitten erop. Ze heeft het gehaald en geen pijn in haar zij. Wanneer zien we haar op de volgende anderhalve kilometer? Dat klinkt tenslotte vanaf nu toch een stuk minder lang en minder beangstigend.. Het echte dromen kan hiermee weer beginnen.

© Fiona Markus – Apeldoorn

{gallery}albums/20080423BaanloopApeldoorn{/gallery}