Als je zoals ik een redelijk ambitieuze loopplanning hebt, is een van de grootste risico’s het niet kunnen doen van een of meer loopjes. Het risico dat je ongepland een loopje extra doet is normaal gesproken te verwaarlozen. Dus kon ik er bijna op wachten dat ik toevallig een ongepland loopje zou doen.

Ik wist dat sinds 29 februari de UMT door Europa aan het kronkelen was. Ik had ruime tijd geleden de oproepen gezien om hieraan een bijdrage te leveren. Bewust had ik hierop niet gereageerd.  Hier was ik heel erg trots op; ik kon zomaar nee zeggen tegen een leuk en uniek loopje. De echte reden was echter dat ik niet precies wist wanneer ik aan de bak zou moeten en dan zou dus de kans bestaan dat ik door mijn werk verhinderd was en dus alsnog moest afzeggen. Uiteraard borrelde het wel en ik zou desnoods de marathon van Rotterdam hebben willen inruilen om te kunnen deelnemen aan de UMT.

Even, voor het geval dat iemand niet weet waar ik het over heb: UMT (Ultrafondus Méga Toff) is een etappeloop die dag en nacht doorgaat en alle Franse Etappes al lopende verbindt. Ook Italië, Zwitserland, Luxemburg en Duitsland worden bezocht. Uiteraard gaat het feest ook door België en Nederland. Van iedere etappe staat het begin- en eindpuntvast en moet minimaal 43 kilometer lang zijn. Voor de rest kan men per etappe zelf beslissen hoe men loopt.

Dus toen ik hoorde dat vrijdag 28 maart de Nederlandse bodem bereikt werd en mijn maatjes Roger, Willem, Henk, Hein en Jos letterlijk de vlag zouden overnemen en deze in Sittard over zouden dragen aan Bob Stultiens kreeg ik het echt te kwaad. Laat ik het maar eerlijk vertellen : ik ben op mijn knieën gaan zitten en heb gesmeekt of ik mee mocht. Ik heb dit ook bewust gedaan bij Bob van wie ik weet dat hij het ultragebeuren een erg warm hart toedraagt. Als ik aan mijn maatjes uit het diepe Zuiden gevraagd had, had ik waarschijnlijk ook wel mee mogen doen maar dan hadden zij waarschijnlijk het optimale rendement uit mijn zwakke onderhandelingspositie weten te halen. Ik heb in hun mooie verslag gelezen dat zij zich de titel LUL-ler hebben aangemeten. En ik heb even geen zin om de komende 100 loopjes mijn loopvrienden met deze titel aan te spreken terwijl ik hier (onterecht) een andere interpretatie aan geeft. Ik lees trouwens in hetzelfde verslag dat ook ik de titel LUL-ler heb; er zijn inmiddels genoeg mensen die mij al heel lang zo noemen.

Dus mocht ik toch deel uit maken van de UMT-karavaan. Door drukte op zijn werk kon Bob niet om 18:00 bij de intocht van de gladiatoren in Sittard aanwezig zijn en mocht ik de honneurs waarnemen en het vlaggetje en logboek in ontvangst nemen. Toen ik bij het atletiekstadion van Unitas aankwam waren de mannen al gearriveerd en omdat ze er geen genoeg van konden krijgen waren ze nog maar wat rondjes aan het draaien op de 400 meter baan. Omdat op vrijdagavond ook de jeugd traint kostte het me even wat moeite om de mannen, die inmiddels in hun tweede of derde jeugd zijn, tussen de rest van de jeugd terug te vinden.

Roger nam zijn rol van expeditielijder erg serieus. Hij was er vanuit gegaan dat het hele gebeuren door de filmende en schrijvende pers verslagen zou worden. Daarom had hij voor de overdracht een hele speech bedacht.  En ook al was er geen pers toch had hij behoorlijke plankenkoorts en moest de speech dan ook de nodige keren over. Ik ken de mannen en ik ken de route dus ik wist dat dit een garantie was voor een hele hoop loopplezier. Toen ik nog even een blik mocht werpen in de kofferbak van de auto waarmee de charmante Monique hun begeleid had, kon ik aan de overblijfselen van hun verzorgingsposten zien dat zij ook qua verzorging niets tekort gekomen waren. Ik kreeg zelfs de indruk dat het totaal van het statiegeld en van de verwijderingsbijdrage van het afval de waarde van de auto overtroffen. En dan te bedenken dat Monique zeker niet in een oud wrak rondrijdt.

Dus toen Bob samen met de eerste regenbuien arriveerde konden wij onze tocht beginnen. Bob had mij een paar uur voor het vertrek een link naar een site gestuurd met hierop de te lopen route. Uiteraard had ik die globaal bekeken. De eerste helft wist ik wel ongeveer en aangezien we met z’n tweeën waren leek het mij voor de hand liggend dat Bob het laatste stuk wel zou weten. Achteraf vind ik dat dit een van mijn meest opmerkelijke loopjes geworden is. Het was heel snel donker en regende behoorlijk hard. Hele stukken was het, zeker voor mij als brildrager, moeilijk om iets te zien. Ook de wind deed een duit in het zakje. Je spieren worden redelijk stram en je ben op een gegeven moment alleen maar bezig met lopen in de puurste vorm. Je moet van A naar B. Je weet amper waar je zit en waar je naar toegaat. Je benen gaan vanzelf. Je merkt amper dat je loopt. Je voelt je lichaam niet, maar toch ben je heel alert. Je wilt niet vallen en alleen maar doorgaan. Je weet dat er op die “rustige wegen” regelmatig auto’s komen en dat die echt rakelings langs je scheren.  Trouwens, fietsenpaden waren niet beter, want we hebben niet één fietser gezien die zijn licht aan had!

Ik had ook geen idee van de tijd. Op zich is dit ook niet erg en ook helemaal niet belangrijk. Toch wilde ik niet graag de laatste trein missen in Weert en dit speelde wel soms door mijn hoofd. En op een gegeven moment had ik zo iets van “so what”, sterker nog soms hoopte ik zelfs dat ik de trein zou missen en mij dan genoodzaakt zou voelen om de volgende etappe ook maar mee te gaan. Maar zoals altijd komt aan ieder feest een einde en ruim op tijd kwamen we na 47.7 kilometer en 5 uur en 6 minuten in Weert bij mijn vriend Thijs. Een flinke kop koffie doet wonderen; ik was weer terug op aarde en zag de voordelen van een lekker douche en het gezelschap van mijn echtgenote in mijn warme bed weer helemaal voor me. Bob maakte zijn naam UltraBob meer dan waar en liep gewoon met Thijs de volgende etappe ook “nog even”. En toen ik in de auto van de echtgenote van Thijs stapte en die twee in de nacht zag verdwijnen kreeg ik even de behoefte om mijn lieftallig gezelschap in de steek te laten en achter die twee bikkels aan te gaan. Maar gelukkig was het een erg grote kop koffie geweest en was die nog niet helemaal uitgewerkt.

Dus mooi op tijd in de laatste trein kon ik eindelijk men drijfnatte kleren vervangen door de kleren uit mijn rugzak. Helaas waren die zeker niet minder nat. Maar dit was het allemaal waard en een hele ervaring rijker zat ik in de trein. Ik ben heel dankbaar dat  ik weer van een andere aspect van de fascinerende loopsport heb mogen genieten.

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/