23 september 2007: de ekiden van Spijkenisse. Samen met Mariette, Wilmi, Marian afgesproken bij het schooltje en met één auto rijden naar Spijkenisse. Het was een gezellige en drukke boel in de auto. Zie je het al voor je: vier dames in loopkleding en alvast de stembanden aan het inlopen!?

Note redactie: tijdens de Van Schaften Estafettemarathon in Spijkenisse (Ekiden) is het de bedoeling om met een team van 5 personen zo snel mogelijk de marathonafstand af te leggen. Ieder lid van het team loopt om beurten een ronde van 1400m.  In totaal loopt iedere loper dus zes rondes.

Als een volleerde chauffeur scheurde Marian door de bochten naar Spijkenisse. Jaja, gordels hadden wij netjes om. Daar aangekomen kon de auto dicht bij de ingang worden geparkeerd. We wilden natuurlijk ook weer niet te veel lopen, toch? Al lopend kwamen daar Monique en John op hun fiets aan geraced…sporting types. Helemaal klaar voor de wedstrijd? Jaja dat viel dus wel ff tegen. Maar dat wisten ze nog niet.

Gezellig met z´n allen campement uitgezet. Geen regen, maar een heerlijke zon. Van de organisatie kreeg eenieder een plu, ditmaal tegen de zon. Marian en ik hebben nog even ons vetpercentage gemeten. Conclusie: moesten iets meer patat eten. We moesten een paar procentjes meer hebben. Maar ja, voorlopig maar eierkoeken en reepjes muesli eten eten deze dag. Het was een gezellige boel zo met z´n allen. Ik was best wel beetje zenuwachtig. Trainer Henk heb ik nog nooit zo zenuwachtig gezien.

We werden volgepropt met anabolen (ieder een flesje AA-drink). Vaak toiletbezoekjes tussendoor. Het was gezellig in dat kleine hokje. Allemaal bekende gezichten van de Tempelrunners. Bij de groep van de heren ontbrak één man, dus daar moesten ze extra lopen. Maar voor de dames had ik een verrassing in petto!! Ik was zenuwachtig, dus Wilmi duwde mij de baan op en wij gingen rustig inlopen. Ik had een klein beetje spierpijn in mijn linkerkuit, ach kan geen kwaad zul je denken. Heb het erger meegemaakt. Na het inlopen naar de start. Ik mocht én moest als eerste.

De wethouder schoot voor de start en hup daar gingen we. Op het moment dat ik afzette met mijn linkerbeen knapte er iets in mijn kuit. Jaja, Mary stond écht stil. Hinkend naar de kant en de meiden gelijk om mij heen. Monique vroeg gelijk hoe het met mij ging, zonnebril af en rennen!! Wouw meid. Wilmi, onze fysiotherapeute, vroeg direct aan mij wat ik voelde. Nou meid, zweepslag. Jij gaat gelijk in het ijs! Nu weet ik dat het lekker weer was Wilmi, maar daar kwam ik helemaal niet voor. Maar Mary werd met ijs en al op het kleedje gezet. In opdracht van Wilmi moest het ijs er één uur tegenaan worden gehouden.

En dan tape ik je wel eens even in. Iemand van een andere groep was zo vriendelijk om tape te halen bij de apotheek. Tussen de lopen door heeft zij mij ingetaped en ik voelde iets minder pijn. Wat was ik blij dat er iemand aanwezig was die er verstand van had. Nog bedankt daarvoor Wilmi…en iedereen maar lekker hardlopen.

Mensen je mag best weten, ik heb zitten janken. Voelde mij K. Iedere keer als ik aan iets meedoe gebeurt er wel iets. Gelijk al die meiden als vliegen om mij heen. Lief van jullie. Gelukkig kwamen twee vriendinnen mij ophalen mét krukken. Mijn auto stond in Poortugaal. Ze hebben mij bij mijn zussen afgezet. Nu dus ziektewetje. Beentjes in de lucht. Maar met krukken en een rollator kom ik een heel eind in huis. Als ik de honden moet uitlaten duurt het vijf minuten eer ik beneden ben. Leuk hè.

Met krukken hobbel ik dertig meter. Vermoeiend hoor. Ik heb spierpijn in armen, buik en rechterbeen, maar wordt dan wel sterk. Voorlopig kan ik even niet met jullie meehuppelen. Zal dit zeker missen. Hoop dat ik niet teveel conditie verlies. Dit zal enige weken duren eer het weer genezen is, maar er zijn ergere dingen. Ik wil alle meiden en mannen bedanken dat zij mij hebben geholpen en gesteund. We hebben een hele fijne dag gehad!

© Mary Vergunst – Rotterdam / http://www.tempelrunners.nl/