Doel van deze zondag: een nieuwe route van zo’n twaalf kilometer. Dus twee kilometer bovenop mijn eerdere duurlopen. Weliswaar niet zo’n strak blauwe lucht, maar toch zon genoeg. Ik heb alleen een klein probleempje: de route loopt ook door het bos. Op zich niet erg, maar hoe weet ik welk pad ik op een gegeven moment moet nemen?

Voor ik vertrek hoor ik allerlei vogeltjes in onze tuin. Wat is dat toch een heerlijk geluid! Eenmaal aangekleed laat ik ander geluid m’n oren binnen galmen, want ik neem m’n mp3 speler mee met het idee die uit te doen als ik eenmaal in het bos ben. Ik loop relaxed (ofwel langzaam), ademhaling gaat redelijk goed en geen zeurende dingen. Dan sla ik linksaf. Verrassing! Die weg gaat langzaam omhoog. Hm, dat kost weer tijd, denk ik eerst. Maar als ik even later écht even moet stoppen laat ik de tijdsregistratie voor deze loop maar varen. Een paar keer tijdens de klim moet ik even wandelen. Tegemoetkomende mountainbikers sjezen met een bloedgang langs me heen. Dat wil ik ook!

Dan het bos in. Het mooie weer heeft aardig wat wandelaars gelokt. Gelijk hebben ze, er even lekker uit! Dit gedeelte van het bos heb ik niet eerder gezien en ik vind het wel mooi: sommige gedeelten zijn rommelig, dan weer zie ik veel dennenbomen, dan weer stukken waar veel bomen dicht op elkaar staan en me doet denken aan ‘Het Enge Bos’.

Ik loop nu over voornamelijk kleine steentjes en dat loopt niet bepaald lekker. Heb ik net een klim gehad, nu is de zwaartekracht aan mijn kant. Je zou denken dat dat prettig is, maar wat hoor ik daar? Mijn knie protesteert! En niet zo zachtjes ook. Nou, ik luister even niet hoor. En ik tune in op de geluiden van de vogels in het bos. Prachtig.

Ondertussen passeer ik al wat paden maar ik heb werkelijk geen flauw idee welke ik moet nemen. Ik stop wat later bij nog een kruising, maar omdat ik het gewoonweg niet weet besluit ik immer gerade aus te gaan. Maar wat voel ik daar? Ontwikkelt zich daar een bláár op mijn rechterhiel? Stoppen om te kijken doe ik niet. Het doet geen pijn, dus ik loop door.

Uiteindelijk kom ik bij een fietspad waarvan ik bijna zeker weet waar die eindigt. Af en toe ben ik gedwongen om even te wandelen om m’n knie wat bij te laten tanken. In plaats van gefrustreerd daarover te raken zeg ik tegen mezelf dat wandelen in het bos ook heerlijk is. Mooi weer, niet te koud, geen herrie of zeurende kids, wat wil je nog meer?

Even verderop weet ik zeker dat ik weer op bekend terrein ben. Het hardlopen wissel ik af met wandelen. Af en toe kijk ik stoer op mijn hardloophorloge als er wandelaars voorbij komen. Zo ziet het er misschien nog professioneel uit en niet alsof ik geen puf meer heb. Maf, ik weet ‘t, maar ik ben vast niet de enige die de schijn ophoudt in dit soort gevallen.

Thuis neem ik wat sinaasappelsap en een banaan. Vervolgens check ik mijn route van vandaag. Die blijkt een goeie dertien kilometer te zijn geweest. Is best een eind, maar helaas geen succesvolle loop. En ja, ik heb inderdaad een kapotte blaar. Heb in ieder geval wel een lekkere frisse neus gehaald. Frisse neus, warme douche…. Yes!

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal