Regelmatig zit ik, net als Dian Oostijen, op internet te kijken of er nog een interessante loop is. Niet al te ver bij mij vandaan. Ik zit vrij centraal en met een uurtje rijden komen de nodige lopen in aanmerking. Helaas zit ik nu in blessuretijd en daar baal ik stevig van, en dat terwijl ik deze week "slechts" m’n twee trainingen bij de Atletiekvereniging gemist heb.

Eerder was ik flink door m’n enkel gegaan (speelgoed van de kids onderaan de trap waar ik op ging staan) en moest daardoor trainingen overslaan. En nu zit ik met een bekkenblessure waar de fysio zich op heeft gestort (bijna letterlijk, want hij probeert met grof geweld de scheefstand van m’n bekken te corrigeren). 

Bij de atletiekvereniging hebben de nodige mensen zich opgegeven voor de Bergrace by Night. Leek me niet makkelijk gezien de laatste kilometer die blijkbaar aardig steil is en het tijdstip van de start (22.15 uur) past niet echt in mijn bioritme. Uitlopen is dan niet zozeer het probleem, maar ik wil dan toch wel een beetje "normale" tijd neerzetten. Genoeg twijfel dus, maar aan de andere kant leek het me wel een bijzondere race met al die lampjes en kaarsjes. Met m’n bekkenblessure is de beslissing echter gauw genomen: volgend jaar een nieuwe kans!

Behalve m’n werk, kids, huishouden hou ik me naast het hardlopen verder bezig met lezen en meedoen op een hardloopforum. Verhalen lezen van andere hardlopers of allerlei tips lezen over trainingen en voeding in m’n boek over hardlopen dat ik laatst voor m’n verjaardag kreeg. Daarnaast maar even aanzien of de blessure verholpen kan worden door de fysio en anders zal ik een zooltje aan moeten laten meten. In de hoop dat daarmee de blessure wordt opgelost. 
 
Zolang de pijn niet verergert en ik gewoon mag lopen van de fysio pak ik de trainingen morgen weer op én hoop ik weer ergens een mooie tijd te kunnen neerzetten in een leuke loop. En nu ik dit zo schrijf, vraag ik me af hoe erg anderen balen die veel langer niet kunnen lopen door blessures….
 
© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal