Elke vrijdag weer hetzelfde liedje. Om tien uur begint het al. Het is patat-dag  en iedereen moet het weten. Sommigen leven er de hele week al naar toe. Een extra training in de fitnessruimte, een langere duurloop, een boterham minder, geen koekjes of minder cappuccino deze week. Rond de klok van elf uur begint her en der het geknor van de maag. Geven ze toe aan het hongergevoel, het eten van de slechte snack?

Enkele weken geleden, na een week vakantie, hoor ik bij terugkomst van collega’s dat in mijn vakantieweek geen patat werd geserveerd. Direct paniek in de tent natuurlijk. In de wandelgangen werd over niets anders gesproken. Waarom heeft dit zo’n effect op de sfeer? Is de patat dan zo lekker? Van velen hoor ik dat het niet gaat om de patat zelf. Soms is dit zelfs niet eens te ‘vreten’. Ligt het dan aan de satésaus? "Lekker pittig en klonterig is het niet. Ik gooi er altijd nog een klodder sambal bij.": zegt de man naast mij in de rij. Echt waar. Er staat een file voor de kantinepatat! Ligt het dan aan de gehaktbal of kaasschijf? Zijn deze dan zo smaakvol? "Het lijken net gummieballen. Zonder saté pak ik die dingen echt niet!": zegt het meisje naast me. Met een zwiep gooit ze haar blonde haren naar achteren. Hiermee slaat ze bijna de patat uit de handen van de man die achter haar staat. Hij zegt: "Vrijdag is altijd patatdag en woensdag de bamidag. Ik weet niet anders. Gezellig om juist op deze dagen met je collega’s een happie te gaan eten"

Zou dat het zijn? Het schept een band op de afdeling…..en uiteindelijk ook een extra zwemband rondom de buik. Misschien geef ik binnenkort ook toe aan deze gezelligheid. Tot die tijd ga ik voor de uitgebreide salade met kerriesoep met in de weekenden onbeperkt wokken, buffetten en een extra lange duurloop. Ik eet tenslotte om te kunnen lopen en niet andersom.