Den Helder – Schagen. Het was 18 jaar geleden dat mijn zus opbelde uit Schagen over een krantenartikel dat een wegwedstrijd georganiseerd ging worden tussen Den Helder en Schagen, en of ik zin had om eraan mee te doen. Een punt-naar-punt hardloopevenement van 25 km in de Kop van Noord-Holland dat voor de helft door de duinen loopt, en voor de helft in de polder.

Als beginnende loper een mooie gelegenheid om meer dan 21.1 km te lopen, en ook een gelegenheid om het lichaam en de geest te testen of het bestand is tegen de elementen in een landschap dat beheerst wordt door glooiende fiets- en wandelpaden enerzijds, en kerktorens en windmolens aan verre einders. Vele keren is dit traject in de loop van de jaren afgelegd, en altijd waren supporters aan de kant te vinden met water, extran en stroopwafels. Verder werd de rest van de middag in goed gezelschap doorgebracht onder het genot van borrel en lekkere hapjes.

Zo is het gegaan, en ook in het Noordhollandse is deze loop een teken dat de lente in aankomst is, hoewel de weersomstandigheden nogal eens varieerden. Regen, wind en zon hebben in de loop van de tijd het beeld bepaald. Kijkend over de vlakten tussen Julianadorp en Groote Keeten zien we slechts lege bloembollenvelden, en de lucht is meestens gevuld met grauwe wolken en blauwe luchten.

Dit jaar werd na een aantal jaren van niets weer eens Den Helder – Schagen gekozen, en dit keer als onderdeel van de voorbereiding voor een NOG leuker evenement, namelijk de Barcelona Marathon. Om hier goed voor de dag te komen, moet wel iets gedaan worden dat ertoe doet, en zo werd de familie aldaar ingelicht over mijn deelname.

Tijden zijn veranderd, mensen hebben andere dingen te doen dan langs de kant te schreeuwen, en de reis naar Den Helder werd ondernomen met het gevoel dat de afstand dit keer op eigen kracht gelopen moest worden. Er was een tweede factor in het spel, en dat was de passage van een depressie langs de Noordzeekust. Op de televisie was de passage weergegeven met pijlen, en de wind zou tegen het middaguur aanzwellen tot stormkracht uit zuidelijke richting.

Een derde factor van mindere aard was de training van zaterdag die in volkomen ontspanning uitgevoerd zou moeten worden, echter wel met nut van deze extra afgelegde kilometers. Dit is gebeurd……

Het zonnetje scheen hevig bij aankomst bij de sporthal in Den Helder, en er werd gekozen voor een lange broek en een oranje shirtje met korte mouwen. De voorspelde harde wind was nog maar nauwelijks voelbaar. Het startschot viel op 12 uur precies en het peleton zette zich in beweging richting Den Helder Zuid. Wat nieuw was voor mij was de deelname van estafettelopers die achtereenvolgens 8, 8 en 9 km moesten overbruggen. Of dit stimulerend was voor de 25 km lopers zou later blijken. Vrijwel meteen werd een zandpad door de bossen ingeslagen, en het was een weldaad om zachte grond te voelen in een vrijwel windloos traject. De eerste kms gingen op deze manier voorbij.

Bij strandslag Duinoord was er geen bos meer, en de weg ging verder op een glooiend wandelpad tussen 2 duinenrijen in de richting van strandslag Fulga. Een strakke stormachtige wind is voelbaar, en iedereen probeert een veilige plek te krijgen in een bus. Dat lukt niet altijd, en het veld slaat gaanderweg uiteen. Veel publiek wacht ons op bij strandslag Drooghe Weert bij Julianadorp. Daar wacht een aflossing van de estafettelopers, en het 10 km punt nadert. Inderdaad, het tempo in het peleton is opgeschroefd, maar niet iedereen heeft daar profijt van.

Wat rest is een traject in de richting van strandslag Groote Keeten, en er was opluchting dat de strakke storm voor de wind gewisseld werd door halve wind rechts voor. Niettemin werd uitgekeken naar de bebouwde kom van ’t Zand. Daar was beschutting, en de vlotbrug over het Noordhollands kanaal betekende een nieuwe fase in de barretocht tegen de wind. Alweer veel publiek, en een aflossing van estafettelopers. Dit wordt oppassen, want het verschil tussen verse lopers en doorgewinterde windlopers is nu voelbaar. Ik kijk om en zie nog vele lopers de brug passeren.

Een kopje thee moet kunnen, en met alle moed wordt de Kanaalkade ingeslagen, en ik zie het water van het kanaal witte koppen slaan in de stormachtige wind. Dit moet ik 3 km volhouden en mijn ogen zijn gericht op de horizon waar ik heen moet. De wind suist om me heen, en heel even moet ik zomaar wandelen. De volgende etappe gaat naar het 20 km punt op het einde van het traject langs het kanaal. Er is opluchting, want het volgende traject naar Schagerbrug en Schagen is weer op halve wind rechtsvoor.

De benen hebben veel kracht verloren. Ik realiseer me dat ik het niet koud gekregen heb onderweg, en ik ben nog steeds in een goede stemming. Bij het zien van de geserveerde banaantjes merk ik ook dat ik de lunch overgeslagen heb, en spontaan krijg ik van de dames een banaan mee die ik onderweg kan opknabbelen. Lekker. Heel erg voor mij was, dat een bezemwagen passeerde en vandaaruit keken vragende ogen in mijn richting. Waar zijn mijn achtervolgers gebleven? Zo vaak ben ik ook niet ingehaald de laatste 10 km.

Ik kijk zo vriendelijk mogelijk naar alle lieve heren en dames aan de kant die mij de laatste 2 km naar het centrum van Schagen toewijzen. Dit mag ik niet missen. Zo voordelig mogelijk kijken nog naar de fotograaf, en dan een glorieus binnenhalen op de Markt. De tijd die neergezet wordt blijft voor de schrijver dezes. Wat volgt is een biertje aan de bar, en na een omkleden wordt de weg naar het station ingeslagen. Een Beemsterkaasbroodje en een koffie moet het gat in de maag weer vullen. Dit met de gedachte dat thuis in de kelder nog een Veluwse Schavuyt staat!

In de trein naar Apeldoorn werd pas gevoeld wat de neerslag was van 25 km hardlopen met tegenwind, in wat de Noordhollanders tegenwoordig De Hel Van Het Noorden noemen….

© Kees Heil –  http://members.chello.nl/c.heil