Vroeger zocht ik altijd naar een combi van vakantie en hardlopen. Soms hoefde ik niet te zoeken, in De Veteraan (Het clubblad van Veteranen Nederland) stond een leuke loopreis en daar ging ik dan mee. Roemenië, Maleisië en Griekenland kwamen op die manier op mijn pad.

Er moest altijd een marathon worden gelopen, vaak ik tropische omstandigheden maar zo’n vakantie met een heleboel hardlopers had wel wat. Zelfstandig toog ik met mijn vrouw naar Kenia, Florida, Thailand, IJsland etc. Toen kwamen de kinderen en was het ook wel mooi geweest. In Beekbergen op 8 km afstand kun je ook mooi lopen. Als ik op vakantie ging zat ik natuurlijk wel te neuzen of er ergens in de buurt wat te lopen viel, maar het was bijzaak geworden. De schoolvakanties bepaalde de periode.

Nu zijn de kinderen een stuk groter en mijn zoon Milo loopt zelf ook al een paar jaar. Marathons probeer ik af en toe nog, maar dat wordt steeds niets. Na 110 stuks in gemiddeld 2.52 ben ik denk ik te veel verwend en is de motivatie er niet meer. Dit jaar viel de Niagara Falls Marathon en de herfstvakantie samen. Al jaren droomde ik om die watervallen ooit te zien en nu er ook wat te lopen viel en op een gunstig moment stond niets ons meer in de weg. Alhoewel? Toen ik net alles op de rails had ging OAD op de fles en kon ik het bij Globe geregelde reisplan in de prullenbak gooien. Gelukkig was men bij ARKE heel klantvriendelijk en konden we ons alsnog opmaken voor een mooie reis. De marathon ging niet lukken vanwege de terugvlucht en bovendien zou mijn zoontje (12) dan een uur of 7 alleen zijn en dat wilde ik hem niet aandoen. De marathon vertrekt in Buffalo USA waar je via bussen naar toe wordt gebracht. Dus dan maar de 5km die we allebei wel makkelijk aankonden.

Mocht u geïnspireerd raken door dit verslag doe dan niet als mij (9 dagen Niagara Falls) maar spreidt de vakantie over Toronto en Niagara Falls. Het weekend voor Niagara Falls is de marathon van Toronto, dus wat wil je nog meer. Schiphol-Toronto is een uur of 7 vliegen en het tijdsverschil is 6 uur (in Canada is het vroeger). Daar aangekomen haalde ik de huurauto en kwam ook de eerste uitdaging; een automaat. Wist ik veel dat je de rem in moet trappen om te kunnen rijden. Maar goed dat kwartje viel en hup op weg. Met een vaartje van 100 kwam ik op de snelweg en kon ik kiezen uit de 401, 403 of 405 (geen plaatsnamen dus). Geen tom-tom, knap stom. Ik ging voor het hoogste de 405 maar dat was niet goed. Snel de snelweg af en dan maar vragen. We moesten de QEW nemen, een enorme brede snelweg met 4 banen en beide kanten. En zo kwamen we een dik uur later in Niagara Falls aan.

Een rare gewoonte van mij is om direct na aankomst ergens zo snel mogelijk een uurtje te gaan joggen zodat ik de naaste omgeving al een beetje gezien heb. Wat geld in de zak om een converter van 110 volt naar 220 volt ergens te kopen want de mobiel en tablet bleken niet op te laden. De watervallen waren op een paar honderd meter en zo kon ik ze in het echt zien. Milo was in bed gekropen en was ver heen toen ik terug kwam. Toch maar er uit halen want zo snel mogelijk wennen aan de plaatselijke tijd is me altijd goed bevallen. Die avond naar de pizzeria en Milo zijn vakantie was al geslaagd.

De volgende dag liepen we naar de watervallen en zagen we een brug met heel veel auto’s. Dit was de brug naar de USA. Niagara Falls bestaat uit een Amerikaans – en een Canadees stuk. Ter plekke regelden we een visum voor 12 dollar en daar stonden we in de staat New York. Met een helikopter hebben we toen het hele gebied van uit de lucht gezien voor 100 dollar per persoon. In 1979 had ik zoiets ook in New York gedaan en ik zag Milo genieten.

Niagara Falls is een hele grote kermis waar dagelijks 10duizenden mensen uit alle windstreken naar toe komen. Ik zag er heel weinig mensen hardlopen waarschijnlijk omdat het geen echte vaste bewoners heeft in het centrum maar alleen mensen die er voor hun werk zijn en toeristen. We hebben de watervallen van alle kanten gezien; je kunt er achter langslopen en met een boot heel dicht langs varen. Na 3 dagen hadden we het wel gezien en gingen we met de auto wat rondrijden. Nu heeft met aan de andere kant van de oceaan wat andere gedachten over een eind rijden. Wanneer ik ‘s-avonds de deur uit moet om zeg 20km verder te gaan eten staat het me al een beetje tegen. Hier doet men niet moeilijk over een paar 100 kilometer. Met 1.22 voor een gallon (zo’n 4 liter) benzine is er ook geen financiële drempel.

Ik schrijf dit voor een hardloopwebsite, dus stap snel over naar het hardloopgedeelte. Het inschrijfgeld voor de 5km was $50 voor mij en $25 voor Milo, zeg € 60. We hadden door ruim van te voren in te schrijven ook voor een derde klaar kunnen zijn. Voor dat geld kreeg je een prachtige medaille en een Brooks T-shirt met lange mouwen. Ook kon je gratis parkeren bij de start (normaal toch ook €10) Na afloop kreeg je een soort hardloop jack met rits om niet te veel af te koelen. Er was een heuse runningexpo waar je voordelig kleding en sportvoeding kon kopen.

Op de dag zelf was een graad of 3 en we waren ruim op tijd bij de startplaats. Ik ging warmlopen en iets voor 8 stond ik half naakt bij de streep. Gelukkig wees Milo me er op dat dit de kidsrun over 1km was en wij pas een half uur later moesten lopen. Tja, ik loop pas een jaar of 37 dus wat weet ik er van? Om 8.30 was het dan echt zo ver. In Canada heeft men net als in de USA 5 jaar klassen en ik (57) speurde dus naar gasten van tussen de 55 en 60. Vlak voor de start kwam en een opa met spierwitte beentjes bij staan, maar hij zag er uit alsof hij net zijn rotator had weg gezet.

Ook hier had mijn ervaring me moeten waarschuwen, want direct na de start speerde hij weg en de hele weg streed ik een verloren strijd. Gelukkig was hij 60 en zodoende won ik toch mij leeftijdsklasse, maar het stak wel. Ook Milo deed het uitstekend en kwam binnen in 24.09; een dik pr. Mijn tijd was 21.27 maar gezien de km tijden klopte er iets niet; 4.07, 4.08, 4.42, 4.23 en 4.07. Dat is dus de weg. De nr. 2 totaal liep een minuut langzamer dan normaal op de baan en dat kwam een beetje overeen met de 20.24 die ik twee weken eerder op de baan had gelopen. De prijs was een prachtige medaille.

Daarna snel terug naar het motel, douchen, hapje eten, uitchecken en naar huis want we misten het thuisfront wel. We hadden heel veel tijd voor de terugrit en dat was geen overbodige luxe, op de terugweg reed ik verkeerd en kwamen we in het centrum van Toronto. Een dikke 2 uur later als gepland zaten we op het vliegveld en zat de vakantie er op.

Wellicht nog leuk om te vermelden is dat ik vroeger altijd vlak voor de marathon een koortslip kreeg vanwege de spanning en heel slecht sliep de nacht voor de marathon. Het was nu niet anders. Blijkbaar is het moeten (in Nederland kun je nog wel eens uitstappen en kun je een dag later weer herkansen) de trigger. Mocht je warm raken door dit verhaal en nog meer willen weten mail me dan: rin.groen@planet.nl.

© Rinus Groen – Apeldoorn