De kerstdagen zijn weer achter de rug. Gelukkig voor ons niet meer met de stress van vroeger. Toen moesten we de ene dag naar het ene ouderpaar en de andere dag naar het andere. Een complete boekhouding moest ik daarvoor bijhouden, want waren we de eerste kerstdag bij ouderpaar 1 geweest en tweede kerstdag bij ouderpaar 2, dan moesten we …
…eerste paasdag naar ouderpaar 2 en tweede paasdag naar ouderpaar 1 en dan de volgende kerst de eerste dag naar ouderpaar 2 en de eerste paasdag naar ouderpaar 1. En wee je gebeente als we de kluts kwijt raakten en bijvoorbeeld bij ouderpaar 1 in één jaar allebei de eerste dagen waren geweest, dan werden we door ouderpaar 2 bijkans onterfd.
Mijn kinderen heb ik altijd voorgehouden dat ik dat later niet zo wilde en dat ze moesten doen waar ze zin in hadden. En dat doen ze, ze gaan naar vrienden of blijven lekker in hun eigen huis en wij kunnen ook doen waar we zin in hebben.
Traditiegetrouw ga ik altijd tweede kerstdag het parcours van onze Oudejaarsloop lopen. Helaas niet dit jaar. Ik heb namelijk pijn in mijn bil. Nu ben ik van lang geleden toen een pak slaag nog heel gewoon was en bekend met pijn in mijn billen na zo’n pak slaag, maar die pijn is te verkiezen boven die ik nu heb. Want die pijn ging over en deze kwelt me nu al sinds eind oktober. We kregen toen een baantraining als aanloop naar een wedstrijd. We moesten o.a. 10 x 100 meter zo snel mogelijk. Na 4 x dacht ik al: ik voel mijn bil, na 6 x dacht ik: ik moet eigenlijk stoppen. Maar toch die 10 x afmaken. Dom, dom, dom.
De wedstrijd ging goed en de trainingen erna ook, wel met startpijn, maar dat ging tijdens het lopen over. Tot het erger werd en elke stap pijn deed, dus naar de “martelmasseur”die me normaal gesproken na één behandeling veel blauwe plekken, maar ook genezing bezorgt. Deze keer wel de blauwe plekken, maar de genezing helaas niet.
Onze trainer, een fantastische man, vol humor, aandacht en gedrevenheid is er niet meer. Veel te jong overleed hij en ik mis hem ontzettend. Nu weet elke loper dat je je verdriet met lopen een tijdje kunt vergeten. Met pijn in mijn bil en in mijn hart ging ik lopen, maar kwam gigantisch in ademnood. Terugwandelend naar huis nam ik de beslissing dit jaar niet meer te gaan hardlopen en onze Oudejaarsloop en Egmond te annuleren. Schoorl wordt (hopelijk) mijn “wederopstanding”. De vrijdag voor Kerst kreeg ik ook nog eens gigantische kiespijn, die ik onderdruk met pijnstillers, want mijn tandarts is met vakantie en ik durf niet naar een vervanger…..
Gelukkig 2013 allemaal en vier het leven. Het kan soms zomaar voorbij zijn.
© Myra van Es