Op nog geen 30 kilometer van onze woonplaats was de Boerenkoolloop. Als je gefinisht bent, krijg je een zak boerenkool, aardappels, een rookworst, boerenkoolkruiden en een zakje mix voor jus. Hoef je dus geen bodschappen te doen en kan je die tijd gebruiken om te trainen.

Toch kozen mijn vriendin en ik ervoor om een stuk verder te rijden: wij gingen naar Den Haag om de Parnassia Laan van Meerdervoortloop te lopen. Die naam dekt al drie jaar lang de lading niet meer, was het daarvoor een wegloop die over de hele Laan ging, nu wordt er maar een klein stukje over gelopen en gaat het grootste deel door de duinen en over het strand. Volgend jaar krijgt deze loop dan ook een passender naam.

Slecht weer werd er voorspeld met veel regen en wind. Maar toen wij ’s morgens naar de trein liepen was daar nog niet veel van te merken, het was zonnig en veel wind was er niet. Ook in Den Haag was het droog en bij het inlopen was het zelfs zo warm, dat we twijfelden of we niet in het kort zouden gaan lopen. Gelukkig hebben we dat niet gedaan.

Er is bij deze loop en na-inschrijving en als je vooringeschreven hebt moet je je startnummer ophalen. Ik denk dat de organisatie daar eens over moet brainstormen want er stond een rij van bijna een kilometer bij de afhaal- en inschrijfbalie.(nu ben ik niet goed in schatten, dus misschien was de rij iets korter, maar hij was wel erg lang). Dat moest wel consequenties hebben, en dat had het ook: de start werd een kwartier uitgesteld. Toen wij dat hoorden stonden we al in het startvak én begon het te regenen. En niet zo zuinig ook: het hoosde. Ik had een pet en regenjasje meegenomen, maar daar heb je niets aan als je die in je tas laat zitten. Even ophalen was ook geen optie, want we stonden vooraan in het startvak en dat plaatsje wilden we niet opgeven. Gelukkig stonden er supporters aan de kant met paraplu’s waar we onder mochten schuilen. “Het is maar een bui”, zei mijn vriendin, “het trekt wel over”. Nu, dat deed het niet, het heeft de hele 10km geregend. Gelukkig was mijn make-up waterproof en liep ik niet als een Pandabeertje rond.

Het is een afwisselend parcours, in het begin loop je over de weg na een kilometer of vier gaat het op en af door de duinen om na 7 km het strand op te gaan. Dat moet je ook weer af…… en dat is zwaar en steil! Als je denkt dat je bijna bij de finish bent, moet je nóg een helling op en dwars door de geur (= stank) van patat en frikadel door. Maar dan is er eindelijk de finish met grote medaille en flesje water.

In de trein terug werden we gesmst dat we 2e (ik) en 3e waren geworden bij de vrouwen 60! En omdat we nu geen boerenkool gescoord hadden, moesten we wel uit eten gaan……………

© Myra van Es