September 2012. Ze is een week van huis. Dat betekent voor haar dat ze ergens anders loopt dan waar ze normaal loopt. Het is even zoeken maar dan heeft ze ook wat. Er is een circuit gaande in die omgeving waar ze huist. Eind augustus is het al begonnen. Op woensdag 4 september is de tweede loop. Het zijn rondjes om en rond de kerk. Zes hele rondjes van één komma één kilometer!

Het lijkt vreselijk veel én ver. Maar eigenlijk stelt het niks voor. Het is niet ver van de plaats waar ze is. Volgens haar navigatie systeem is het ruim vijf kilometer. Ze rijdt het in tien minuten. Haar vriend gaat mee om haar aan te moedigen. Hij en Hondje laten haar niet in de kou staan of lopen. Koud is het niet. De laatste dagen zijn bijzonder warm. Ze heeft dan ook veel vitamine D opgedaan. Altijd goed voor sterke botten. Dat heeft ze nodig. Ze is niet een van de jongste meer. Sterke botten heeft ze nodig voor het hardlopen.

Ze zijn er ruim op tijd. Toch is het nog moeilijk om een parkeerplaats te vinden. De meeste lopers weten dat daar in de buurt niet veel parkeerplaatsen zijn. Maar de auto staat. En dat is het belangrijkste. Ze gaat inschrijven. Voor de hardloopwinkel staat een marktkraam. Daar kan ingeschreven worden. Ze krijgt een tas met inhoud. Daar zit een kortingsbon in voor een product uit die winkel. Haar vriend en zij gaan linea-recta naar de koopjeshoek. Daar vindt hij twee shirts en zij een mooi hardlooptopje. Niet dat ze die nodig heeft… Dat niet. Maar de kleur vindt ze zo mooi. Ze krijgen in de winkel koffie met een energiekoek. Gezelligheid alom. Ze komt bekenden tegen van de strandlopen. Dat is een fijn weerzien. De strandlopers zijn verbaasd haar hier te zien. Ze verklaart het een en ander. Ook dat ze nog een loop zal meemaken van het circuit. Bovendien heeft ze zich ingeschreven voor de Ladiesrun van aanstaande zaterdag. Gelopen moet er worden!

Vriend zal Hondje onder zijn hoede nemen. Zij gaat inlopen. De prijsuitreiking voor de kinderen is net begonnen. Veel atleten staan al voor de startstreep. Zij klimt over een dranghek en wurmt zich ertussen. De atleten staan tegen elkaar geplakt. In deze wedstrijd wordt niet met een chip gelopen. Het is dan zaak om zoveel mogelijk vooraan te starten. Elke seconde telt voor haar. Ze zal niet bij de eerste drie dames finishen. Dat weet ze wel zeker. Maar toch…Ze is fanatiek genoeg om voor haar zelf een goede tijd te willen lopen.

Het startschot wordt gelost. De meute spurt weg. Meteen de bocht om. Een man die achter haar stond heeft haar nog gewaarschuwd voor de dranghekken. ‘Niet aan de buitenkant starten,’zei hij.’Dan heb je kans dat je tegen de dranghekken loopt.’ Die raad gooit ze niet in de wind. Ze kijkt goed uit in het eerste rondje. Er zijn veel bochten. Ze lopen langs de kermis en het stinkt er naar oliebollen. Harde muziek en veel gegil door meiden in een heftige attractie. Geknipper van veel felle gekleurde lichten. Ze probeert er niet naar te kijken. De lucht van de oliebollen probeert ze te negeren. Ze voelt zich misselijk worden. Dat is gelukkig van korte duur.

Nog een paar bochten en de kerk is in zicht. Ze hoort haar naam roepen door iemand langs de kant. Het is de organisator, met zijn vrouw, van de strandlopen. Leuk dat zij ook komen kijken. Er zijn meer mensen die haar herkennen. Ze wordt aangemoedigd. De speaker herkent haar ook. Maar kan niet op haar naam komen. In de derde ronde weet hij het. Hij roemt en prijst haar na iedere ronde. Haar vriend glundert elke keer dat ze langs hem loopt. Leuk vindt ze dat. De man die haar aansprak voor de start loopt hetzelfde tempo als zij loopt. Maar in de laatste ronde gaat hij versnellen. Ze doet niet mee. Laat maar gaan. De man is jonger dan zij is. Dan mag het van haar.

Ze finisht. Het duurt een aantal seconden voor dat ze geregistreerd wordt. Dat vindt ze jammer. Ze heeft voor haar doen goed gelopen. Dan is het spijtig om een tiental seconden extra op het Internet te zien. Ze krijgt een medaille omgehangen omdat ze niet aan het circuit deelneemt. Ze praat nog met deze en gene tot ze het koud krijgt. Dan gaan ze naar het hotel waar ze nog een aantal dagen zullen verblijven.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda