YES! YES! TSJAKAA! Het lijkt één of andere roep van een redelijk onbekende Nederlandse motivatiegoeroe wiens naam lijkt op ratelslang… Sommige mensen bezitten deze kracht van nature uit, ikzelf heb die kracht pas leren voelen, leren ervaren, of misschien zelfs pas ontdekt wanneer ik begonnen ben met hardlopen.
Vroeger was ik een ‘braaf manneke’, niet dat ik nu opeens een zware gangster ben maar blijkbaar kom je ooit op een leeftijd waarop niemand je nog bestempeld als een ‘braaf manneke’. Ik deed niets liever dan met mijn moeder optrekken, ik ging heel graag met mijn moeder naar de markt en was heel tevreden wanneer ik ’s avonds gezellig naast mijn mama naar televisie kon kijken. Ik was het prototype ‘mama’s-Kindje’ en was daar fier op! Gekoppeld aan deze vorm van braafheid was ik niet meteen het ‘spilfiguur’ of ‘populair verschijnsel’ uit de klas. Ik was maar heel gewoon, misschien zelfs gewoon wat simpel. Ik was diegene die zich liet pesten. Die zich liet doen en liet schuren. (voor de Nederlanders onder ons, “laten schuren” wil zoveel zeggen als ‘onrechtmatig voorbijsteken’).
Tijdens de les LO (Lichamelijke Opvoeding) was ik diegene die -komediespelend over één of andere zere teen of erge kniekramp-, tijdens een spelletje voetbal steeds op de bank bleef zitten. Ik kon niet gelukkiger zijn dan wanneer iedereen mij gerust liet. Het liefst van al speelde ik niet mee en maakte ik tijdens dat spelletje voetbal zo weinig mogelijk deel uit van de groep. En, werd er dan toch eens verplicht om een spelletje mee te doen, was ik pertinent diegene die als allerlaatste werd gekozen om deel uit te maken van een bepaalde groep. Het liefst van al koos eigenlijk niemand mij… Begrijpelijk uiteraard, wie wil nu een ‘bankzittende niemendal’ als lid van zijn voetbalploegje…?
Dit erge gevoel van laagheid en minderwaardigheid is lang blijven duren. Belachelijk lang heb ik het toegelaten dat zomaar iedereen, zomaar over mij heen liep. En toen… begon ik met hardlopen! Dat het hardlopen mij niet alleen fysiek maar evenzeer mentaal sterker heeft weten maken, voel ik nog elke dag bij het ontwaken. Ik hoef niet voor de spiegel te staan, een onnozel gezicht te trekken en luidkeels ‘TSJAKAA’ te roepen, ik hoef alleen eventjes het gevoel van hardlopen te voelen en de kracht van serotonine en endorfine van mijn voorbije looptraining die door mijn aderen stroomt te voelen. Die niemendal, dat onnozel stukje gepest sukkelaartje wat vroeger in een klein hoekje zat, zich verstopte uit schrik dat hij moest meedoen maar zelfs niet wist naar welke goal hij moest mikken, loopt nu marathons en doet meer aan sport dan gelijk welke andere omhooggevallen snoodaard die vroeger zo graag op mijn kap zat. Wat zou ik ze zo graag nog eens ontmoeten, die misbaksels, die klasgenoten die mij duidelijk aanzagen als scheldpaal, als stukje stront en als zwart schaap.
Ik zou ze maar al te graag vragen eens mee een wedstrijdje te lopen, op mijn tempo uiteraard. Verschillende keren heb ik horen zeggen dat het lopen mij naar het hoofd is gestegen, wel, daar ben ik blij om, als je ziet waarvan ik –als bankzittend verstotelingetje- kom, ben ik blij dat ik eindelijk die ene sport gevonden heb die zoveel meer betekent dan sport. Het heeft mij gemaakt wie ik nu ben. Het heeft mij geleerd dat ik iets kan. Het heeft mij geleerd, dat ik iets heel goed kan, misschien?
© Jürgen Op de Beeck – België – http://runnerke.skynetblogs.be