30 oktober 2011. Vanuit Franeker rijden we door naar Bovenkarspel. We gaan morgen meedoen aan een canicross. Dat is een hardloopwedstrijd voor baas en hond. Al vanaf het begin loop ik mee. Morgen zal het de achtste keer zijn dat de canicross in Bovenkarspel gehouden wordt. Tarcio en Heleen organiseren deze canicross.

Dat doen zij met veel enthousiasme en succes. Zij regelen het perfect. Dat daar veel werk aan vast zit, begrijpt een ieder die meedoet. Maar zij organiseren niet alleen de canicross. Ook een wandeltocht van tien kilometer op zaterdagmiddag. Bovendien nog een spannende quiz tijdens het diner in het ‘Rode Hert’. Niet alleen het hardlopen met Hondje is ons doel. Het hele weekend is één groot feest. We overnachten in een hotel met onze Belgische vrienden. Honden zijn daar welkom. We krijgen een mooie kamer toegewezen mét ligbad. Daar maken we eerst gebruik van. Dan gaan we iets pittigs drinken aan de bar met onze vrienden.

Aansluitend is er een lopend buffet. Keus te over. Vis en vlees en kip. Allerlei groentes. Veel soorten aardappels en er is zelfs aan pasta gedacht voor de fanatieke lopers onder ons. Vanavond lappen de lopers gezond voedsel aan hun laars. Het lekkerste krijgt voorrang. Er word gesmikkeld en gesmuld. Dat alles wordt afgewisseld met een slok wit of rood. De stemming stijgt naarmate de klok naar de kleine uurtjes draait. We hebben geluk dat de wintertijd dit weekend ingaat. Zo hebben we een uur over om uit te slapen. Antoon en Christiane hebben voor veel mooie prijzen gezorgd. Tafels vol! De prijswinnaars mogen het eerst iets van hun gading uitzoeken. Daarna de anderen tot er geen prijs meer over is. Na het voedzame, doch uitgebreide, toetje is er nog een bon voor een gratis weekend in het ‘Rode Hert’ te verloten. Een sympathiek Belgisch stel wint deze bon. Zij zijn er reuze blij mee. Dan is het toch eindelijk tijd om de honden uit te laten en het donzen dekbed op te zoeken.

De andere morgen zit menigeen gapend aan het ontbijt. De bedden worden besproken. Geluiden worden nagedaan. Er wordt geklaagd over lekkende kranen en kloppende verwarmingen. Zure en zoute luchten. Jankende honden en brullende bazen komen ook ter sprake. Egbert en ik hebben geslapen als rozen. Wij waren zo slim om nog een slaapmutsje op onze kamer te drinken. Hondje had haar buikje vol met kip en hamburger. Zij kon geen waf meer zeggen.

Om tien uur rijden we naar het Streekbos waar de canicross gehouden wordt. Het weer is goed. De zon zal later verschijnen. Nu is het droog en zacht voor de tijd van het jaar. Eerst een inschrijfformulier halen en dan de dierenartscontrole. Een sticker op het inschrijfformulier dat Hondje gezond is geeft ons recht om een hesje halen met het startnummer erop. We krijgen dit keer ook een chip. Dames delen koffie met koek uit. We praten met Martine en Rita, Antoon en Christiane en nog meer mensen die we niet kennen. Het maakt niet uit. We zijn allemaal hondenliefhebbers en houden van hardlopen. Zo vliegt de tijd om.

De lange cross, waar ik aan meedoe, start het eerst. Om de dertig seconden start er een baas met hond. De meeste honden zijn fanatiek. Hondje niet. Zij vindt het wel best. Ze loopt mee en daar is ook alles mee gezegd. Veel mensen aan de kant moeten lachen om Hondje en mij. Zo’n lijdzaam sjokkende hond achter mij aan is ook lachwekkend. Al snel worden we ingehaald. Het is Rita met haar hond, die dertig seconde na mij startte. Zij en haar hond lopen ons voorbij. Haar hond is een reu en moet bijna bij elke boom zijn poot lichten. Ook stopt Rita nog een keer om een shirt uit te doen. Ondanks dit alles lukt het haar om in een betere tijd finishen dan Hondje en ik.

Egbert loopt de korte cross met Hondje. Tussen de lange en de korte afstand kan Hondje een dutje doen. Wij maken nog hier en daar een praatje en drinken nog een gratis bakkie. Dan start de korte cross. Antoon schiet als eerste weg. Zijn hondje heeft er nog steeds zin in. Ik geef Egbert goede raad mee voor onderweg. Hij knoopt dat in zijn oren. Hondje heeft wat startproblemen. Zij ziet mij aan de kant staan en wil bij mij blijven. Maar als ik uit het zicht ben, loopt ze goed met Egbert mee. Als zij beiden finishen is Egbert helemaal vol van het canicrossen. Volgend jaar wil hij weer hier naar toe.

Dan is het wachten op de prijsuitreiking. Antoon en ik verwachten dat we op het podium mogen staan als oudste deelnemers. Helaas doen ze daar dit jaar niet aan. Andere jaren was dat wel het geval. Daarom niet getreurd. Iedere deelnemer krijgt een zak hondenvoer. Het is al bijna donker als we richting Groningen rijden. Onderweg zullen we nog een stop maken om het weekend mooi af te sluiten.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda – http://hardloopberichtenvantoli.blogspot.com