4 december 2010: een historische dag. Niet zozeer vanwege de barre omstandigheden, die deden denken aan de hel van ’63. Ik weet het nog goed.  Niet omdat het "the day before" is. Dat hele Sinterklaasgebeuren kan me gestolen worden. Ook niet vanwege het feit dat ik mijn titel op de 15 kilometer bij de Sintnicolaasloop in Bunschoten heb weten te prolongeren.

Het is maar een klein loopje, dus zo’n prestatie is dat niet. Maar meer vanwege het feit dat de lopers uit mijn loopgroepje vandaag hun eerste wedstrijd liepen. Je eerste wedstrijd lopen en dat met een gevoelstemperatuur van -83, een harde, snijdende wind en last but not least…. Sneeuw! Niet één heeft er afgebeld, allemaal stonden ze er én allemaal hebben ze de 5 of zelfs twee man de 10 kilometer goed volbracht. Hulde! Wat ik overigens minstens zo knap vond, is dat ze allemaal zijn gebleven totdat ik gefinisht was op de 15 kilometer. Samen met mijn paps en mams, een aantal Zwarte Pieten en Sinterklaas himself, stonden ze in de kou te wachten om mij binnen te halen. Wat een toppers!!

Dan de wedstrijd. Of nou ja, strijd… Strijd was er alleen met de elementen. Van begin tot eind heb ik alleen gelopen. Geen mannen om me heen en de vrouwen nog verder van me verwijderd. Strijd met tegenstanders was er dus niet. ’t Voelde meer aan als een trainingsloopje en zo heb ik het ook beschouwd. Voor de start was voor mij al duidelijk wat ik wilde doen. Allereerst winnen. Ten tweede niet forceren. En zo geschiedde. Zonder diep te gaan kwam ik als eerste dame over de finish. Na de start heb ik geen vrouwen meer gezien. Althans, geen hardlopende vrouwen. Verkeersregelaars daargelaten. Ploeterend tegen de wind, klunend door de sneeuw en vechtend tegen de kou volbracht ik de 15 kilometer in 1 uur 3 minuten en een paar seconden. Opdracht voltooid!!

© Ilonka van den Hengel – http://www.ilonkavandenhengel.nl/