Toen ik zondagochtend naar huis wilde rennen, bedacht ik dat ik mijn loop wel wat kon uitbreiden door de terugweg via het bós af te leggen. Normaliter waag ik mij niet op eenzame bosweggetjes, maar op deze zondagochtend wist ik dat het, naast eventuele bijlmoordenaars, ook wemelde van de collega hardlopers.
En inderdaad, ik rende nog maar net het bospad op of ik kwam al twee lopende dames tegen, die in ongeveer hetzelfde tempo liepen. Oké, eigenlijk liepen ze iets harder dan ik, maar ik besloot in hun buurt te blijven, want gaat niet het Engelse gezegde ‘There’s safety in numbers’? Zo ontpopte ik mij onbedoeld tot hielklever. Of is het hielenlikker, want ik waardeerde immers hun looptempo dermate dat ik bij ze bleef!
Op mijn iPod zag ik dat ze een snelheid van zo’n tien mijl per uur hanteerden, en ik vroeg me af: ‘Zouden ze het op prijs stellen als ik ze vertelde hoe hard ze gaan?’ Maar als hielklever moet je afstand houden, en dus hield ik mijn mond, en observeerde in respectvolle stilte hun loopstijl.
De wat dikkere dame zette haar voeten schuin neer, als een waggelende eend, waarbij haar voeten duidelijk naar binnen zakten. Toch gaf zij het tempo aan. Haar vriendin plaatste haar voeten keurig in een rechte lijn vooruit, maar had moeite haar vriendin bij te benen. Wat maar weer eens bewijst dat een mooie loopstijl niet per sé het snelst is, hetgeen mij goed uitkomt! Zo loodsten ze mij langs de eenzame plekjes waar de bijlmoordenaars zich verschanst hadden, tot we uitkwamen bij een drukbevolkte speeltuin annex kinderboerderij.
Toen ben ik eventjes gestopt om mij los te maken van de dames, want een goede hielklever weet wanneer hij zijn hielen moet lichten.
© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/