Zaterdag 6 maart. Dit had mijn piekwedstrijd moeten zijn. Maar hardlopen dat heb ik al weken niet meer gedaan. Een kuitblessure vraagt alle aandacht. Twee masseurs werken er stevig aan. Soms lijkt de valse pijn volkomen verdwenen, maar op de massagetafel is daar helemaal geen sprake van. Zowel aan de linker als rechterkuit is er wat goed mis. Harde stukken zijn voelbaar bij de massage.
De masseur spreekt van snaren, deze moeten als het ware opnieuw gestemd worden. De spieren klinken per week zuiverder, zelfs voor een deel al wat soepeltjes. Het valt me zwaar om me af te melden, er blijft hoop op een wonder.
De week voor het NK CROSS is er één van gemengde gevoelens. Een fantastisch evenement is aanstaande, maar ik heb daar geen rol in. Wel een mooi startnummer: 4000. Ergens die week beslis ik definitief niet mee te doen. Dit verwerk ik met een ATB solotocht van ruim 100 km. Op de eerste stralende lente dag, kachel ik langs het Overijsselskanaal van Lemelerveld richting Zwolle. Het riet staat hoog en daar blijf ik met gebogen rug onder. Hollandse wolken in alle vormen kleuren wit tegen een blauwe achtergrond. Op de Ijsseldijk kijk ik uit over het hoge water en vraag me af waarom ik dit niet vaker doe. Dit vierkantje stond ergens op een papiertje (weggestopt in een laatje). Als ik het pontje bij Wijhe nader twijfel ik aan mijn opzet om door te fietsen naar Deventer. Door hoog water is de vaart gestremd en ook het pontje bij Olst gaat niet. Even sta ik stil, hoe ver is het naar Deventer? Met een stroopwafel achter de kiezen zet ik er een stevig tempo in. Ik gun me nauwelijks een blik aan de honderden ganzen en zoef langs de dijkhuisjes. Een cameraman van TV Oost heeft wel beelden geschoten. De stilte wordt onderbroken door een knal van een jachtgeweer. Bij Schalkhaar tank ik bij en "nee! U hoeft het zakje niet af te sluiten". Gulzig gaan de krentenbollen naar binnen (net de hongerklop voor). Het dunne jasje gaat aan, het tempo zakt weg. De schemer valt in.
Die zaterdagmorgen ben ik onrustig. Er is een vreemd soort tegenstrijdigheid om de arena te betreden. Ik ben geen toeschouwer, ik ben een deelnemer! Waarop ik mijn fietskleding aandoe en wat heen en weer fiets op de Toeristenweg. Ik heb besloten om het NK CROSS als fotograaf te gaan verslaan. Nauwelijks het terrein op word ik al staande gehouden. Geen perskaart! Gerrit Dommerholt vraagt rond, gaat aan het bellen en heeft contact met Marian Freriks. Gerrit herkent mij niet meteen door mijn laag over de wenkbrauwen getrokken ‘Stichting Survival Wesepe’ muts. Als ik mijn naam noem is het meteen rond. Bedankt Marian! Als medewerker van het clubblad ‘Aktief’ was ik al tijden bezig met dit kampioenschap. Een artikel over de AV Atletics wedstrijdatleten die deelnemen kwam er niet omdat dit een hele kleine groep bleek. Sterk voelde ik de behoefte om iets te doen, om de groep AV Atletics wedstrijdatleten bij elkaar te krijgen. Het bleef bij een gedachte, zou ik me dan moeten ontpoppen als trainingscoördinator van deze groep. Zit men daar op te wachten? Uit deze trainerscrisis ontpopte atleet / trainer Bertil Krukkert zich als Personal Coach voor Arenda Abbink. Bijna op hetzelfde moment heb ik me aangeboden als Coach voor Vanessa Lorkeers. Zonder dat wij daar met elkaar over hebben gesproken doen we dit met hetzelfde doel. Ik erger me aan het wankele smalle wedstrijdgerichte niveau binnen de club. Zie mogelijke wedstrijdatleten wat aan modderen binnen een recreanten groep. Als je als vereniging een NK organiseert dan heb je toch op één of andere manier aandacht voor de eigen atleten? Wat ik gemeen heb met Bertil is de passie voor het hardlopen, dat willen we met anderen delen. En als we ook maar iets zien met een heel heel klein beetje talent wat er ongestructureerd rondhobbeld bij Atletics dan proberen we dat te stimuleren.
Het eerste NK CROSS onderdeel vrouwen masters is binnen. Waarop ik start met het plaatjes schieten bij de mannen masters. Daar wint Aart Stigter redelijk afgetekend. De verkenning van de Spurt ’88 masters levert hun een derde plek op in het verenigingsklassement. Dick Ramerman hijgt uit op het hek na een negende plek bij de M55. En heeft adem over om te vragen hoe het met mijn kuitblessure gaat. Dat geeft een warm gevoel, je hebt er tegen op gezien, om hier zonder startnummer rond te lopen. Maar als je dan die oprechte belangstelling krijgt, vergeet je dit persoonlijk leed. Ik heb even opstart tijd nodig om in mijn rol als fotograaf te komen. Doordat ik niet objectief ben, beleef ik teveel mee. Ik ervaar zelfs dat als een bekende in beeld komt mijn hartslag een paar slagen omhoog gaat. Misschien ook omdat dit mijn categorie is. Hier lopen mijn concurrenten M40 en ergens plaats ik mijzelf daartussen. De blik gaat gericht naar Simon Vroemen en de regionale toppers. Björn Geerdink gewend aan flinke heuvels loopt lichtvoetig naar een derde plek M35. Gedurfd gaat marathonloper Peter Bruinsma M35 hard van start, wat hem de niet vrolijk stemmende vierde plek oplevert. Hulde voor Peter, die de dag ervoor gewoon zijn marathonschema volgde. Bertil Krukkert M40 strijd zichtbaar en gaat het duel aan met Henk Smalbrugge. Ik volg het met een dubbel gevoel. Tijdens mijn laatste cross kwam ik gelijk over de finish met Smalbrugge en nu doet clubgenoot Krukkert dat. Als ik gewoon door had kunnen trainen, ja dan. Simon Vroemen M40 had de druk in de media weggenomen met een verhaal over een ontspannen skivakantie. Maar hoe gebrand zou hij in werkelijkheid zijn om hier een titel te pakken? Eric Borg M40 is vaste gast bij het crosskampioenschap en loopt voor de zoveelste maal bij de eerste tien. Dirk Hoekman M45 puft als gewoonlijk en blijft net buiten de top tien. De vader van talent Rachel Klamer heeft het zwaar, maar loopt dapper door. Onze AV Atletics medaille kandidaat Fred Sluys (M45) staat helemaal niet op de deelnemerslijst. Ik hoor een vreemd verhaal over te laat inschrijven, wat me een beetje onnozel lijkt. Immers het is een wedstrijd die al een jaar lang de aandacht heeft binnen onze vereniging. Echt een stomme gemiste kans.
Moe alsof ik zelf mee heb gelopen kom ik thuis. Het resultaat is een hoop kijkwerk, waar een deel meteen gedelete kan worden. Ik stel vast dat ik eigenlijk twee camera’s zou moeten hebben, maar dat loopt behoorlijk in de papieren. Met de nieuwe telelens kon ik goed uit de voeten, alleen houdt het op een gegeven moment op als de hardlopers te dichtbij komen. Gek genoeg blijft de onrust in mijn hoofd, morgen weer aan de bak en dan gaat het echt los! In het programmaboekje zie ik mijn bijdrage staan; het officiële AV Atletics clublogo. Jammer dat ik hiervoor niet de juiste waardering krijg. Dat er binnen AV Atletics nog steeds mensen zijn die gebruik maken van een onjuist logo.
Met speciale dank, aan onze eigen NK CROSS Kampioen (1989, 1990,1991), mijn ex trainster: Marian Freriks.
© Jeroen Machielsen – Nijverdal – http://www.jeroenmachielsen.web-log.nl/