Onder een hobby wordt in het algemeen een ontspannende activiteit verstaan die men in zijn vrije tijd uitoefent. De activiteit wordt pas een hobby, als de persoon plezier heeft in zijn bezigheden en het leuk vindt om ze regelmatig te doen. Bovendien wordt bij een hobby vaak gedacht aan een zekere bekwaamheid: die ontwikkel je door regelmaat.

Het beoefenen van een hobby heeft vaak een belangrijk kalmerend en therapeutisch effect. Een hobby kan ook uit de hand lopen en een obsessie vormen…..Als ik dit zo lees denk ik dat ik inderdaad een hobby heb, maar omdat dit zo gewoontjes is zou ik eigenlijk wel een obsessie willen hebben. Wil ik dit voor elkaar krijgen dan zal er een beetje meer gelopen moeten worden. Nu is het fijn dat de wil om te lopen er is, maar er moet wel iets te lopen zijn. En als er geen loopje is dan organiseer je dat toch zelf. En omdat ik soms even de neus vol heb van het reizen organiseer ik dan maar een loopje in de buurt van mijn huis.

Gelukkig ben ik niet de enige met dit soort hogere doelen in zijn leven en dus stonden we met zeven enthousiastelingen (Manon Wenmekers, Bram van der Bijl, Erwin Borrias, Jean Houben, Jo Lukasik, Jean-Antoin van de Rijzen en ik) zaterdagmorgen om 10:00 uur voor het NS-station van Sittard te popelen. Gezien de vakantieperiode was dit een opkomst die ik zeer aanzienlijk vond.

Voor ik in alle bescheidenheid beschrijf hoe geweldig dit loopje was moet ik toch nog even terugkomen op het woord organiseren. Ik schrijf wel heel gemakkelijk `ik organiseer ` maar dit heeft natuurlijk niets te maken met het echt organiseren van een loop. Wat ik doe is niet meer dan een (mooie) route bedenken en een paar mailtjes sturen. Omdat ik toch een klein beetje wilde proeven aan het echte organiseren was ik op het idee gekomen om ook een paar verzorgingsposten in te richten. En daar begint het al een beetje op organiseren (lees: werken) te lijken. Opeens moest ik boodschappen gaan doen en mensen ronselen die posten bemensen. Gelukkig heb ik een liefhebbende echtgenote die graag met mij boodschappen gaat doen (of was het andersom?) En dan zie je toch dat zij de lopers een warm hart toedraagt. Ik had gedacht alleen even een paar flesjes Cola te halen. Maar daar kon ik die arme lopers toch niet mee afschepen. Ik denk dat dit weer een klassiek koekje van eigen deeg was; ik vertel immers steeds dat wij lopers veel en lekker eten nodig hebben. Positief als ik ben zag ik hier ook weer een mooie kans. Want ik wilde haar niet het genoegen ontnemen om de lopers te vertroetelen en had zo tevens mijn posten bemenst.

Ik moet toegeven dat het uitzetten van een route toch wel erg leuk is. Ik heb de laatste jaren redelijk veel in dat stukje van Limburg rond gehobbeld en ken dus ook heel wat paadjes etc. Mijn grootste probleem was om te proberen mij een beetje te beperken. Een kilometer of 50 was genoeg. Het bedenken van de route heb ik netjes "op papier" gedaan. Hierdoor werd ik gedwongen tot wat meer discipline. Normaal begin ik te lopen en dan zie ik wel waar ik uitkom. Dat is wel hartstikke leuk en resulteert in weer hele nieuwe paadjes maar soms kom je ook op plaatsten waarvan je je op dat moment realiseert waarom je er nog nooit geweest bent. Het uitzetten "op papier" heeft ook als voordeel dat je vrij aardig in de buurt kunt komen van de gewenste afstand. Het nadeel is dat je dan ook die route moet gaan lopen. Hiervoor moet je ze dan wel nog weten c.q. weten te vinden. Hiervoor is de Garmin Forerunner een heel mooi hulpmiddel. De mijne had helaas in Tsjechië de geest gegeven. Door een heel snelle actie van Garmin UK had ik echter een dag voor dit loopje weer een nieuwe in huis. Als ik nu niet vergeten was om de route hierop te zetten dan was dit probleem dus opgelost. Van de andere kant: als jij degene bent die de route uitgezet heeft komt er toch niemand achter dat je je verlopen hebt. Tenminste als je maar op het geplande eindpunt uitkomt en de afstand ook ongeveer klopt. WeI had ik een kleine extra hindernis opgeworpen: ik moest ook nog zorgen om bij de verzorgingsposten te komen.

Mijn doelstelling was wat verassende stukjes laten zien en tevens ook te zorgen dat de spieren even stevig belast werden. Uiteindelijk denk ik dat ik in mijn opzet prima geslaagd ben. Ik heb een – in mijn ogen – heel mooi stukje Limburg mogen laten zien. Uiteraard is dit mijn zeer gekleurde mening. En het staat gelukkig iedereen vrij om zijn eigen mening te vormen. Dit zou bijvoorbeeld kunnen met behulp van de foto’s van Erwin, Jo of ondergetekende. We hebben 50 kilometer gelopen en zijn hierbij 1.450 meter geklommen en zijn die ook weer gedaald. We zijn zelfs bij de heilige pater Karel op bezoek geweest en hebben gedronken van een geneeskrachtige bron die onder meer helpt tegen platvoeten, zadelpijn en bedplassen. Helaas was een van de mooiste verkeersborden (een waarschuwing voor vliegende herten) net weer eens gestolen.

Maar het allermooiste vond ik toch dat mijn gezin hun zaterdag opgeofferd heeft om ons van een natje en droog te voorzien. Ik had zelfs de indruk dat zij hier veel plezier aan beleefden. Of zou dit zijn geweest omdat ze mij eindelijk weer eens op een zaterdag te zien kregen? Toen ik thuis kwam was ik even bang dat ik de komende weken bezig zou zijn met het opeten van alles wat er van de verzorgingsposten over was. Gelukkig lijkt mijn zoon toch wel heel veel op mij en was die zorg dus volledig ongegrond.

Voorlopig ga ik even een flink poosje met mijn gezin op vakantie en laat de schoenen een aantal weken tot rust komen. Stiekem kijk ik wel een beetje uit naar de volgende K en C loopjes.

Note: foto’s van deze tocht zijn te vinden op mijn website

© Henk Geilen – Munstergeleen / loopplezier.tk