Hoe vaak krijg jij de kans om te lopen in een overvol indoorstadion? In Nederland? Die kans is voor mij normaliter in ieder geval nihil. Zeg maar afgerond 0. De gestelde limieten door de Atletiekunie zijn net té strak voor de doorsnee loper of loopster om deel te kunnen nemen. Echter afgelopen week kreeg ik de kans aangeboden om eens te voelen hoe het is. Versnellen in de bocht. Voelen dat je vleugels krijgt.
Het volle stadion moest erbij gedacht worden, maar de kans lag er en moest en kon nu gegrepen worden. Op de bewuste avond brutaal op de fiets de rit gemaakt richting het Omnisportcentrum te Apeldoorn. Tsja, ik heb het geluk dat ik om de hoek woon, warme handschoenen heb en een zeer goedzittende muts. Buiten was het nog vrieskistkoud. Vlakbij het megaspektakel terrein werd het nog even extra spannend, want dat is het als je het stadion van buitenaf ziet. De sneeuw lag centimeterhoog en de parkeerplaats was door de lage temperaturen veranderd in een heuse ijsbaan.
Veilig aangekomen in het atletiekwalhalla is het zoeken naar een kleedkamer. Kleedkamers in overvloed, maar waar mag ik mijn outfitje ophangen. Gelukkig ben ik op tijd en heb ik hopelijk aan alles gedacht. Een willekeurige korte broek en shirt van de zomerplank gepakt. Zelfs m’n nieuwste spikes veilig in de tas meegenomen. Al zeker tien jaar niet meer op spikes gelopen, maar een paar weken geleden was het superuitverkoop bij de plaatselijke hardloopwinkel. En daar lagen ze. Ze glinsterden en keken me aan:"Pas me, neem me mee!". Mooie spikes precies in mijn maat en dat voor een tientje. Wat zou jij doen? Ik heb ze in ieder geval meegenomen voor die ene baanwedstrijd die ik ooit zou gaan lopen. Mogelijk pas over een paar jaar. De dag ervoor de puntjes goed vastgedraaid en ik had er heel veel zin in. Hoe zou het zijn? Ga ik dan nog harder?
Ondertussen op zoek naar het middenterrein. Veel borden, maar duidelijke bewegwijzering naar de echte baan heb ik nog niet kunnen vinden. Mogelijk ook omdat ik in dromenland ben beland. Een blauwe inloopbaan onder de tribunes. De plek waar (bijna) alleen topatleten binnenkort zullen lopen. Jammer dat bij de indooronderdelen de 200m eerder deze eeuw is afgeschaft. Ik had graag Usain Bolt willen aanschouwen! Ik daal via een steile trap af en zie al snel het licht. Het felle licht van het omnisportcentrum schijnt me toe. Hiermee neemt ook de spanning en lichaamswarmte toe. Nog maar een paar treden en dan ben ik er! Ik kijk rond en zie de immense tribune. Prachtig, schitterend, ik heb er bijna geen woorden voor. Tijdens de officiële opening al in het stadion mogen kijken, maar nooit gedacht dat het vanaf de binnenplaats zo groots is.
Met een loopkameraad maken we nog wat grappen dat het wel heel mooi zou zijn als de tribune helemaal vol zou zitten. Ik sluit even m’n ogen en laat dit gevoel over me heen komen. Heerlijk toch?! Om me heen alleen maar stralende gezichten van jongens en meiden die hun kinderdroom zien uitkomen. Heel Nederland gaat na jaren weer het ijs op, maar wij lopers zijn op hetzelfde niveau verheugd om met onze voetjes over zo’n mooie indoorbaan te mogen stappen.
Op het programma staan wat korte afstanden, want het tempo van deze baan moet natuurlijk uitgebreid getest worden. Al bij de eerste bocht begint het gegiechel, want de bocht is wel erg schuin. Tsjonge, nooit gedacht dat het zo schuin zou kunnen zijn in de bocht. De kuitspieren trekken zich gelijk samen. In vroegere jaren eens in de Houtrusthallen en in Dortmund gelopen, maar daar was het toch niet zó steil? Ach, misschien kwam dat omdat ik toen nog een lichtgewicht puber was met elastieken benen. Na een paar rondes merk ik dat het moeizaam gaat. Hard ga ik niet, want ik wil echt genieten van het zweverige gevoel. De lucht is droog en warm. Of lijkt het maar zo en is het een kwestie van goed acclimatiseren? Veel water drinken is in ieder geval het advies.
Het moment suprême: de schoenen gaan uit en de spikes gaan aan. Ze voelen goed aan. Ik stel me op bij de startstreep en paf daar ga ik. Het voelt snel en bij het uitkomen van de eerste bocht lijkt het alsof ik in de lucht word geworpen. De pas wordt automatisch vergroot. Of je nu wil of niet. In de verte doemt er een groep medelopers op en zoef ik ga er in baan drie voorbij. Vol gas en ogen dicht. Wouwie, wat gaat dit knetterend lekker. Een 34-tiger staat op de klok en dat is iets wat ik op een buitenbaan niet vaak gelopen heb!
Als het ooit weer mogelijk is om nog eens te trainen op deze supersonische baan dan ben ik er zeker weer bij. Als er dan ook nog een paar kogels geregeld kunnen worden dan ben ik niet meer weg te slaan. De oude liefde, kogelstoten, speelt namelijk toch weer op in zo’n omgeving. Maar lopen in een topatletiek indooraccomodatie is toch wel speciaal. En nu ook weer in Nederland mogelijk! Ik ben om en ik zie zeker een paar nieuwe uitdagingen. Maar eerst genieten van de februarimaand, de maand van het indooratletiek in Nederland.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus