Vandaag is het zover, de Hoge Veluwe Loop in Hoenderloo. Geen onbekend hardloopevenement aangezien ik deze al twee keer eerder heb gelopen. Maar nu staat er iets speciaals op touw. Ik wil mijn persoonlijk record op de tien kilometer (1.02.13) verbreken en onder het uur lopen. Daar krijg ik hulp bij van mijn challengemaatje Ids. Hij gaat mij hazen naar een tijd van 58-59 minuten.
Als ik wakker word zie ik dat het hard regent en is het buiten heel grauw en nat. Dat voorspelt weinig goeds. Maar goed, weer of geen weer, lopen zal ik! Eerst een goed ontbijt en veel vocht naar binnen werken, want ik wil geen slappe beentjes krijgen. Daarna eventjes kijken op buienradar.nl of er nog een kans is dat het ’s middags droog is. Helaas is dat niet het geval. Ik zie in mijn mailbox dat Ids een mailtje heeft gestuurd. Hij heeft z’n ldl (lange duurloop) gelopen en is goed hersteld en gaat naar Hoenderloo. Mooi zo!
Na een lekkere douche kleed ik me om en doe m’n lange tight en een extra loopshirt in de tas. Ik twijfel of ik m’n lange tight aan zal doen of in mijn korte loopshort zal lopen. Ik zal het straks wel zien. Mijn startnummer heb ik inmiddels op mijn Dam tot Damloopshirt gespeld en besteed ruime aandacht aan het chiplipje die netjes op de streepjes gevouwen moet worden. Wanneer dat niet gebeurd wordt de tijd niet goed of helemaal niet goed geregistreerd. En dat wil ik uiteraard niet hebben.
Om 11.40 u stap ik in de auto en ga richting Hoenderloo. Het is niet zover van Ede vandaan en in een half uurtje kom ik aan op het defensieterein waar ik de auto kan parkeren. ’t Is niet zo druk, maar dat was natuurlijk te verwachten met dit weer. De "mooiweer" hardlopers blijven thuis en de hardloopgekken wagen een loopje in dit snertweer. Ik heb er veel zin in, maar ben ook wel wat gestresst. En de spanning gaat alleen weg zodra de startschot valt. Als ik bij het inschrijftentje ben zie ik Ids al staan samen met zijn partner Joyce. Hij heeft inmiddels zijn startnummer opgehaald en ik loop naar ze toe. ’t Is de eerste keer dat we elkaar zien, maar het voelt vertrouwd en de klik is er net als op onze weblogs. Een toffe gozer, die zo gek is om tijd vrij maken om op deze natte dag mij te hazen naar een PR. Geweldig!
Met z’n drietjes gaan we het park in en lopen naar de omkleedtent. We hebben nog een uur en we kletsen nog wat. Over hardlopen, maar ook over andere zaken. Uit de gesprekken blijkt dat Joyce mijn schoonvader kent omdat ze dezelfde werkgever hebben. Of liever gezegd hadden, want mijn schoonvader geniet al een paar jaartjes van zijn welverdiende pensioen. Wat is de wereld toch klein.
Als het uur bijna verstreken is gaan we naar buiten om ons op te warmen. Uiteraard even op de foto die Joyce, Ids steun en toeverlaat, van ons tweetjes maakt. Echt inlopen doen we niet, maar wel wat rekken en strekken. Een boompje opzoeken en dan vlug naar het startvak. We zoeken een plekje in het midden. Ids heeft zijn I-Pod bij zich en net als ik gaat hij nooit zonder muziek op stap. We wensen elkaar succes en dan valt het startschot. Zoals afgesproken loopt Ids rustig voor me uit. Rustig inkomen en het ritme vasthouden. Ik loop twee meter achter hem en kan het tempo goed bijbenen. Ids loopt met heel veel souplesse en dat na een lange duurloop van 27km gisteren. Een bikkel in optima forma. Af en toe kijkt hij naar achteren en steekt zijn duim op en ik doe het zelfde. Het is vanaf de start ook droog en dat is toch een prettige bijkomstigheid.
Net voor de 5km punt staat de drinkpost. Ids kijkt naar me en gebaart of ik wil drinken. Ik knik instemmend en Ids gaat versnellen en haalt een bekertje water voor me. Hij komt na een paar seconden weer mij tegemoet en ik krijg het water en drink al lopend een paar slokken. Daarna lopen we weer verder voor de volgende 5 kilometer. Het tempo blijft redelijk hoog en Ids houd ik zo’n twee meter voor me. Ik heb de volste vertrouwen in mijn haas en hij zet de lijnen uit en houd me ook wat uit de wind. ’t Is net of ik door hem wordt meegezogen. Ids heeft nog steeds de souplesse en ik kan nog steeds hem bijbenen. Het overgrote deel van het parcours is verhard, maar rond de 7 kilometer komen we op een zandpad terecht die op sommige plekken in een modderpoel is veranderd. Ik volg Ids die alle oneffenheden en modderplekken omzeilt. Wat ben ik blij dat Ids voor me loopt en al het denkwerk doet, zodat ik simpelweg achter hem aan hobbelen. Als we weer op het asfalt belanden en wat meer gang kunnen maken.
Na een kilometer of acht gaat het tempo iets omhoog voor mijn gevoel. Ids gebaart dat het kiele kiele wordt en er wordt een tandje bijgezet. Wij halen nu wat meer lopers in en op 700 meter gebaart Ids dat ik nog meer tempo moet maken. Ik zet aan en ga versnellen en passeer het bordje 500 meter. Ik probeer dit tempo vast te houden en Ids gebaart me om vol te houden. Maar ik zak terug en moet echt op mijn tanden bijten. Ids blijft gebaren en komt naast me lopen en schreeuwt me toe om nog even vol te houden. Hij jaagt me nog een keer op en ik ga weer versnellen en houdt het tempo aan tot aan de finish. Eindelijk! Een paar seconden later komt Ids aan en klopt op mijn schouder en feliciteert me. Ik heb het gehaald. 58.19 netto. Dankzij Ids heb ik weer een mooie prestatie geleverd en heb ik mijn pr behaald op de 10km. Yes, onder het uur! Ids, door jouw haaswerk heb ik het gehaald. Nogmaals bedankt bikkel. Tot de volgende keer in Egmond.
© Eugène Lekatompessy – Ede / http://runningcrashdummie.web-log.nl/