Op mijn 35e ging ik scheiden en daarna ging het snel bergafwaarts met mij. Zaak weg, geld weg en vrouw weg. Hierdoor raakte ik aan lager wal en ging ik mijn heil zoeken in de cocaïne. Dit alles heeft uiteindelijk twee jaar geduurd. Lichamelijk en geestelijk was ik een wrak. Hulp gezocht en die kreeg ik bij de VNN (Verslavingzorg Noord Nederland). Daar hadden ze een loopgroep. Van mijn 37 jaar nog nooit gelopen.

Ik vond het in eerste instantie maar niets dat lopen. Dat was immers voor yuppen en gezondheidsfreaks. Ik besloot toch om mee te doen met de gedachte ‘wie niet waagt wie niet wint’. Het was pijnlijk, want na drie kilometer gaf ik het al op. Het was vreselijk, want ik kwam al mijn moeites, angsten en teleurstellingen tegen tijdens het lopen.

Met een schema ben ik gaan doorlopen. Ik wil zelfs schrijven dat lopen mijn leven heeft veranderd. Ik loop nu met gemak een halve marathon en ben voor volgend jaar aan het trainen voor de hele. Mijn coke-verslaving is nu loopverslaving. Ik ben inmiddels acht kilo lichter en heb meer lucht en geestelijke vrijheid. Hardlopen geeft mij energie! Ik mag schrijven dat het lopen mij op de been heeft gekregen. Boodschappen deed ik vroeger met de auto en nu ga ik lopend of op de fiets. Ik train nu drie keer in de week en neem vier dagen rust. Ik wil eenieder een warm hart toedragen die met deze sport wil beginnen.

© Jan Hooghullen / http://www.vnn.nl