In de Apenheul zag ik een aap die nogal droevig al zijn jeugdzonden zat te overdenken. Bij mij kwamen daarmee de nodige blunders direct boven. Mijn allereerste marathon liep ik in 1977. Mijn trimboekje wilde maar niet vlotten op weg naar de magische 200km, dus kwam de Midwintermarathon als geroepen. 42195m, dat tikte pas aan. Maar ja, hoe doe je dat zo´n marathon?

Op een ander je wedstrijd baseren is een veelgemaakte fout. Eerst plakken bij Pim de Jong, de meest ervaren loper uit Apeldoorn. Zo gezegd, zo gedaan. Het tempo lag er direct flink op, maar na 25km ging Pim een stukje wandelen. Niet meer dan normaal leek mij. Na 27.8 kilometer stapte hij echter uit en daar stond ik met mijn goede gedrag. Pim bleek een leuke loper tot 21.1km, maar daarna was niet echt zijn ding. Meer dood dan levend kwam ik binnen in 4.07.40. Nooit meer was mijn eerste gedachte. Inmiddels staat de teller op 109 keer.

Ook moet je nooit op het uiterlijk van iemand afgaan. Bij de Mheenloop zag ik plaatsgenoot Ep Winterman met een man langs de kant staan. De man zag er slecht uit en iedereen weet dat wanneer men je er goed uit vindt zien is het niet zo best met je als hardloper. Dit moest dus een echt goede hardloper zijn. De man in kwestie bleek Bertus Klomps en liep destijds beslist niet harder als zijn gezicht deed vermoeden.

Echt dom ben je als je toppers gaat nabootsen. Bij de marathon van Utrecht viel mij op dat alle toppers de Adidas Marathon 80 aanhadden. Denk aan lopers als Cor Vriend, Gerard Nijboer en Henk Mentink. Die moest ik dus ook hebben. Dat een lompe beer als ik toch wel enige vering nodig heeft en de vlieggewichten niet, was nooit in mij opgekomen. Al vlot had ik een zweepslag en verdwenen de wonderschoenen in de vuilnisbak; toedeledokie.

Wat nu als je op het verkeerde been gezet bent, jij weet het maar verder niemand. Met dit dilemma kreeg André Pelgröm van doen toen hij tijdens de eerste marathon van Beek in 2008 als tweede over de streep kwam in een droomtijd van 2.35. Na binnenkomst nam zijn familie hem op de schouders en compleet met roltoetertjes, rare petjes en feestneuzen werd Andre geëerd en gevierd. André wist echter dat hij ergens samen met zijn medekoploper, John Aalbers,  achter de motor op kop was aangelopen, waar hij zou zweren dat het parcours
toch anders was. Noem het naïviteit, maar André is eerlijk en stapte op de organisatie af om zijn bedenkingen uit te spreken. Niet veel later maakten de slingers plaats voor pek en veren want Andre en de winnaar werden beiden gediskwalificeerd. Sad but true. Enkele weken later werd dit verlies echter ruim gecompenseerd met een podiumplaats in Barneveld waar ditmaal Melchior van de Pol aan het dolen was geraakt. De prijs? ëën rode roos, dat maakt twee uur wachten op de prijsuitreiking natuurlijk goed.:

Zelfs hele kleine verschillen in interpretatie kunnen grote resultaten hebben. Mijn broertje Eddie liep ooit de Midwintermarathon in Apeldoorn en opende de eerste helft in 1.13. Aan het eind van het beruchte Lammerspad kwam ik hem tegen. Hij was bij de Kampsteeg omgedraaid en teruggelopen. Ik liep nog op een schema van 2.42 en kreeg hem zo gek dat hij toch weer de draad oppakte en doorliep tot weer de Kampsteeg. Daar gaf hij aan het echt gehad te hebben en liep weer terug. Bij het Lammerspad kwam hij wat stadsgenoten van Hanzesport uit Zutphen tegen die hem aangaven dat hij dik onder de drie uur zou komen en dus ging hij toch maar weer op weg. Maar bij de Kampsteeg was het wederom gebeurd. Nu was het echt gebeurd en wandelde hij terug naar de finish. Daar sprak ik hem en vroeg:"Heb je wel voldoende omvang getraind?" Hij had heel veel duurlopen gedaan gaf hij aan. Mijn wedervraag: "Hoe lang waren die duurlopen?"  Verbaasd antwoordde hij: "Een uur natuurlijk". Wanneer er gesproken werd over duurlopen had hij de uurlopen verstaan.

© Rinus Groen – Apeldoorn