Vrienden. Deze week een verslag waar ik super fier op ben. Het is als een baby die geboren werd. O wat ben ik blij. Eindelijk is het zover. Vijf jaar geleden begon ik te lopen. Mijn droom was al van in het begin: "ooit loop ik 100km ". Zaterdagmorgen 5 april 2008, in het mooie Amsterdamse, is vandaag de start van dé wedstrijd waar ik al zo lang op wacht, de Self-Transcendence: 100 kilometer.
Eén aanloopronde en dan rondjes van iets meer dan 2200m. Mijn benen zijn nog steeds niet wat het zou moeten zijn, maar in het hoofd was het nooit zo goed. Om 06u30 is het al goed aan het gieten wanneer ik besef dat mijn regenvestje nog thuis ligt, maar niets zal me nog tegenhouden. Vandaag moet het gebeuren. De start is om 08u00. Als ontbijt krijg ik amper twee boterhammen binnen met choco. Diane is ook weer van de partij, wat een lange dag moet dit zijn voor de toeschouwers. Ik krijg een mooie blauwe regenjas ofwel een vuilniszak met enkele gaten voor hoofd en armen. Eigenlijk nog beter dan regenkledij, want onder die zak blijft alles poederdroog.
De eerste ronde. Ik start helemaal achteraan en blijf bij Ineke. Zij heeft zoveel ervaring en het zou verstandig zijn om wat bij haar te blijven. Na de aanloopronde volgt de eerste ronde in de gietende regen, een wolkbreuk zorgt voor de nodige bijkomende vijvers, de eenden kunnen hun geluk niet op. Na de eerste ronde is het al duidelijk dat hier een zware tocht staat te wachten. De regen maakt het bitterkoud en het parcours is meer dan alleen maar zwaar. Na de start draaien we op een wegje met enkele plassen en dan draaien we het bos in door een strook met heel wat glibberige modder. Na de modder volgt een stuk asfalt, een beetje vals plat omhoog. Dan een helling van een 50m, na de helling daalt het een beetje. Daar best niet in het midden lopen, want uitstekende stenen voel ik tot door mijn schoenen. Dan even terug naar het midden voor een grote plas, terug naar de kant want nu volgt een strook met aquariumsteentjes. De steentjes zijn net gelegd en zijn nog niet vastgelopen. Op de kant valt het nog wat mee.
Nu terug een stukje licht omhoog op harde grond en direkt na een bocht een tweede strook met losse steentjes. Dan gaan we rechts het water over en volgt ook de derde en laatste strook steentjes. Hier kunnen we wel gebruik maken van het gras waar het veel beter loopt. Terug naar rechts en honderd meter verder staat de tent. Dit gaan we 44 maal moeten afleggen. De tellers roepen ons bij de naam, lopers zijn niet graag een nummer. De bevoorrading is ongelooflijk voorzien van al wat maar kan. Een supermarkt heeft er niets aan. Alles soorten thee, cola, zout, koekjes, chocolade, zeewier, magnesium, smarties, banaan, appel, appelsien, water, bouillon, …. en daarmee is de helft nog niet opgenoemd. Heerlijk hoe de loper hier centraal staat, het loopt langzaam maar zeker.
Elke ronde eten en drinken, soms mijn vuilniszak uit, dan weer aan. Diane loopt al eens een rondje mee, de uren gaan voorbij. De nodige buien vallen uit de lucht maar tijdens de opklaringen is het aangenaam lopen. Na 2u35′ lopen is het gevoel daar weer, achteraan boven de knie. Ik heb pilletjes van Isostar mee, Anticramp. Als dat gevoel niet betert dan mogen we de 100km vergeten. Maar het geluk is met mij, twee rondjes is het wat lastig en daarna loopt het terug traag maar zeker. Eric is al vroeg daar voor zijn 50km die om 12u00 start en hij loopt al eens een rondje mee. Iets voor 12u maken ook de ander lopers zich klaar om hun 50km af te haspelen. Henry, Willy,Eric, Gerald, Patrick, Lucien, ze zijn er allemaal weer.
Elke ronde gaat rond de 16 minuten, soms iets trager soms iets sneller. Na al die uren te lopen is het daar, het gevoel dat niemand kan beschrijven. Alleen met je lichaam, je loopt maar het vraagt geen moeite meer, elke ronde dezelfde rituelen… Even speelt het door mijn hoofd, waarom? Wat bezielt een mens om telkens weer diezelfde ronde te lopen? Geen antwoord maar het is wel zalig, hier is het rustig. Alleen maar lopen, zoveel vrienden om je heen, echte vrienden. Mensen die meeleven met wat je doet. Respect voor elkander. Het einde komt nabij, ik begin een beetje te rekenen om toch onder de 12u te lopen en dat lukt. De laatste kilometer staan de tranen in mijn ogen, met een grote lach de laatste bocht om. We hebben het gehaald, de emotie is groot en iedereen leeft mee. 11u52’59"
Even na mij eindigt ook de eerste en laatste dame, ook bij haar die ontroering, die emoties die ineens loskomen. Een deken rond mij en wat napraten. Hier wint idereen, zowel de eerste als de laatste. Een oorkonde en medaille, die krijgen van mij een ereplaats. De organisatie was super de luxe, dit was een 5 sterren-loop. Bedankt iedereen voor deze onvergetelijke dag.
De uren die dan kwamen waren even minder, onderkoeling. Alles vanbinnen was ijskoud en de tanden klapperden op elkaar. Even paniek maar enkele uren later kwam het toch wel stilaan op zijn plooi. Vandaag voelt alles weeral beter aan, op naar de volgende uitdaging. Leef vandaag en niet morgen, want morgen is het weer vandaag.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com