Ik heb natuurlijk mijn loepje niet bij me, dus ik kan het niet goed zien. Maar dit moet haast wel platgeslagensinterklaasmutsenmos zijn. De namen die die mossenkenners aan hun onderwerp geven, dat verzin je niet! Ja, behalve die jongens en meiden van de mossen dan…Maar daar gaat het nu niet over. Ik ben aan het inlopen voor de Linschotenloop van 22 december 2007.
Toevallig zag ik dat mosje op een boom terwijl ik de armen en schouders aan het losmaken was. Bij het inlopen is dat stijve gevoel in mijn bovenbenen niet helemaal weggegaan. Heb ik dan de afgelopen week nog te weinig rust genomen op te herstellen? Het is nu zaterdag, en ik heb me maandag voor het laatst echt ingespannen. Een nieuw krachtprogramma bij de fitness, met lunches voor de bovenbenen (als ik het goed heb verstaan en dat zo kort na het ontbijt). Van de training heb ik trouwens toch weer een potje gemaakt. Ik had bedacht om tijdens de voorbereiding eerst aandacht te besteden aan de opbouw van het duurvermogen, want dat blijft het langst in tact. De laatste weken zou ik dan meer aan krachttraining doen. Allebei tegelijk gaat niet goed samen. Maar ja, in het Westerpark kan ik toch de verleiding niet weerstaan om toch maar even een ruiterpad te nemen, en het heuvelparcours bij de golfbaan. Als ik dan toch een uur en drie kwartier heb gelopen, ben ik bij de volgende intervaltraining niet hersteld. En dan maak ik het programma daarvan weer niet helemaal af. Erg evenwichtig is dat allemaal niet.
Maar goed, dan maar met stijve benen. Ik hoef in elk geval lekker geen bètablokkers meer te slikken, dus het hart kan het bloed weer vrijelijk door het lijf pompen. Wat dat betreft gaat het lopen toch wel weer een stuk lekkerder. Op naar de start. In de drukte ben ik John kwijtgeraakt. Er doen wel Ilionisten met de loop mee, maar deze keer ben ik samen met John. John is, net als ik, ook wilgenknotter van knotgroep Vrij – Wilg. Hardlopers en knotters hebben ten minste één ding gemeen: ze zijn graag lichamelijk bezig. De een met het afleggen van min of meer lange afstanden en de ander met het afzagen van min of meer dikke takken. Eigenlijk is het verbazingwekkend dat er niet meer knotters hardlopen en hardlopers knotten. Het zij zo.
Op het parcours van Linschoten kun je moeilijk een toptijd halen. De weggetjes zijn veel te smal om een eigen tempo te lopen. Passeren is bijna onmogelijk zonder het risico te lopen om de sloot in te glijden, te meer daar de wegdooiende rijp een modderlaagje op de grond vormt. Het is glibberig. Nou heb ik er op dit moment niet zo’n behoefte aan om mensen te passeren. Ik houd het tempo maar rustig, mijn benen adviseren me om niet te veel te forceren. Op dit parcours moet je ook eigenlijk helemaal niet hardlopen. Daar is het veel te mooi voor. Hier moet je wandelen. Zeker vandaag, nu het een week lang gevroren heeft, het windstil is en de wereld nog vol berijpt is. Als ik opkijk, zie ik tussen de bomen door een wit weiland onder een bleek-blauwe hemel.
Na het dorp gaan we om het Huis te Linschoten heen en dan langs de Lange Linschoten tot aan Snelrewaard, bij Oudewater. Daarna lopen we langs de andere kant van het water een stukje terug en daarna tussen de weilanden door richting Montfoort. Bij Oudewater begin ik wel het gebrek aan een verzorgingspost op het vijfkilometerpunt te missen. Ook al is het dan niet zo warm in deze tijd van het jaar, je raakt toch een hoop vocht kwijt. Dat ga je na een kilometer of zeven wel merken. Pas na tien kilometer is er water. Dat water is wel lauw en dat is lekker. Mijn tempo blijft inderdaad matig. In Montfoort is het vijftienkilometerpunt. Daar staat mijn horloge op een uur, eenentwintig en een halve minuut. Dus iets minder dan vijf en een halve minuut over een kilometer. Over de vijftien kilometer van de Posbankloop deed ik twee minuten langer, maar ja, dat is wel een veel zwaarder parcours.
Het laatste stuk, terug naar Linschoten, gaat langs een brede vaart, waar volop wordt geschaatst. Dan het dorp weer in. Allerlei mensen blijken nog voldoende over te hebben voor een eindschot. Ik word aan alle kanten voorbij gelopen. Bij mij zit dat er echt niet meer in. Ik finish nog net binnen de twee uur met een netto tijd van 1.57.02. Op de terugweg naar huis blijkt de A12 afgesloten wegens een ernstig ongeluk. We zitten een tijd in de file en moeten dan via Alphen a/d Rijn naar Zoetermeer terug. Na ruim een half uur in de auto hebben gezeten kunnen we beiden bijna de auto niet uitkomen van de stijve benen.
© Gerrit Pelkman – Lid ARV Ilion