Inmiddels bijna twintig jaar inwoner van Apeldoorn, dus werd het tijd om mee te doen aan een Apeldoorns loopevenement van formaat. Natuurlijk kun je alleen meedoen als je enigzins getraind hebt (tenminste dat denk ik). Exact twee jaar geleden heb ik de eerste schreden gezet door met een hardloopcursus te beginnen. Dit grapje resulteert op zondag 28 januari in de deelname aan de Minimarathon.
De voorbereidingen
In November de zevenheuvelenloop in circa anderhalf uur afgelegd en tot de kerst zo trouw mogelijk op de baan getraind. Zo af en toe op de zondag mijn trainingsrondje van zeventien kilometer gepakt (net als de minimarathon ook heuvelop en heuvelaf). Op tweede kerstdag samen met mijn man Eugène meegedaan aan een prestatieloopje van twaalf kilometer en een tijd van net iets boven het uur gerealiseerd. Dus enige basis is er wel. Maar alle goede voornemens ten spijt komt het er niet van om de minimarathon een keer te verkennen. Dan nog twee weken voor het evenement op skivakantie gaan en de laatste week er al helemaal niet toekomen om überhaupt de loopschoenen aan te trekken. Oké, ik heb nog wel een volleybalwedstrijd van vier sets gespeeld maar dat is toch iets anders!
De avond voor de wedstrijddag
Manlief geeft aan dat hij gaat afhaken. Zwaar verkouden . Oké dan ga ik alleen.
Zondagochtend,de wedstrijddag
Manlief kan niet lopen maar zal zorgen dat ik in een warme FIAT Panda bij het parcours kom en tevens staat hij met een warme jas aan de finish. Om 11:55 uur sta ik na kort ingelopen en wat gerekt te hebben te kleumen aan de start. Wat een vervelend koud windje. Kom op met dat startschot. Even daarna komt er al beweging en ga ik van start. Voornemen langzaam te beginnen, ritme pakken en dat maar zien vol te houden. Natuurlijk ook genieten.
Gelukkig warm ik al een beetje op.. ik heb alleen nog ijskoude handen. Maar dat zal straks ook wel over zijn. Het ritme lukt. Net voor de Apenheul in de bocht hoor ik opmerkingen: "Dat zijn zeker de hekkensluiters…" Hoho, wij zijn net pas begonnen. Eigenlijk gaat het wel lekker ondanks dat we meestal licht of zwaar heuvel op lopen. Ik passeer de eerste groepjes mensen. Hé, een bekende van de loopgroep. Effe babbelen en dan toch maar verder.
De eerste vijf kilometer zit erop. Nu nog de volgende vijf kilometer goed doorkomen en dan wordt het wat “lichter”. Weer een bekende van de loopgroep: Danielle. Al zwaaiend met haar pet. Met herkende ik haar ook niet meteen. Ik loop een tijdje achter een stel Duitse deelnemers. Alleen bij Hoog Soeren moet ik ze laten gaan. Daarna krijg ik gezelschap van een wat oudere man die het even moeilijk heeft maar bij mij aanhaakte om uit zijn dip te komen. We lopen een tijdje samen op. Ik ben zelf toch wel verbaasd: het gaat goed. Zou de rust van de ski-vakantie (verkapte hoogtestage) toch zijn vruchten afwerpen? Een verkapte hoogestage met sauna!
Net voor het afdraaien naar Amersfoortseweg zie ik manlief toch bibberig in de inmiddels koude regen staan. De tien kilometer zit er op. 1.05.00 op mijn horloge. Oké nu lopen we meer naar beneden. Ritme houden en zeker niet verslappen. Het zit er in. Deze afstand binnen twee uur. Bij de verversingspost pak ik een lekker banaantje. Drinken heb ik zelf altijd bij. Ik blijf af en toe nog wat mensen passeren. Ik word zelf ook wel gepasseerd, maar ik loop nog steeds soepel en mijn hartslag blijft binnen de perken.
Af en toe wat praten met medelopers, hoever nog? Komt er nog een verversingspost ? Hé daar is Danielle weer en krijg een paar stukjes mandarijn. Oooooh, wat smaken die lekker. Vanaf Soerenseweg lopen we Berg en Bos weer binnen, nog een stuk banaan bij de verversingspost (VP) en nu volhouden want het zit erin. In één van de straten in Berg en Bos krijg ik weer fruit van bewoners aldaar. Wat leuk allemaal .Daar hebben we de Amersfoortseweg weer.
Gelukkig het einde is in zicht want nu begin ik toch wel moe te worden. Het bord ‘1 kilometer’ met een mannetje erbij. Ik zeg hem nog: wat maak je mij daar blij me. De Loolaan op, “Hoi Fiona! Ik heb je gezien!”. Ik zie de finish. Het is gelukt. Ik finish op de 18,6 kilometer binnen twee uur. Ik krijg een medaille omgehangen en daar is manlief met mijn jas. Vanavond kijk ik wel wat de echte tijden met de chip zijn geweest, maar ik ben nu moe maar wel zeer voldaan.
En misschien waren de voorbereidingen toch zo slecht nog niet ?!
© Monique Wijnen – Apeldoorn / Loopgroep Loopwijzer