Op 1 januari 2008 besloot ik om geen wedstrijdloper meer te zijn. Ik leverde mijn licentie in en werd weer trimmer. De laatste jaren was het van de ene blessure naar de andere lopen. Dus op de een of andere manier forceerde ik. Maar oh wat was het altijd fijn als je over de finish kwam en weer helemaal leeg was. Dat gevoel is onbeschrijflijk. Maar ik begreep eindelijk dat ik met vervroegd pensioen moest.
Maar je bent en blijft een fanatiekeling. Nou was ik me de laatste jaren ook al op het trainersvlak aan het richten. En als je zo luisterde vonden ze het altijd fijn om onder mijn leiding te lopen. Ik vind dat je ten eerste de mensen plezier moet geven. Dat kan door je training met humor te doen. Nou weet ik ook wel dat dat niet iedereen gegeven is en dat ik toevallig dat wel veel schijn te hebben. Heb ik horen zeggen hoor. Dus trainen bij mij is lachen, maar ook presteren. En dat is een supercombinatie.
Per ongeluk is er zo na een zoveelste Start to Run een groep bij elkaar gebleven die onder mijn leiding zijn gaan trainen voor de Marikenloop, de damesrun van Nijmegen. Let wel, ik ben hiervoor gevraagd. Oh wat was en ben ik trots. Ze hadden ook al een naam voor zichzelf bedacht. We zijn lid van Prins Hendrik. Dus wij zijn de Prinsessen van Hendrik. Mooi bedacht. Dus wij trainen voor de Marikenloop. Ze hebben het zwaar gehad en ja we hebben ook heel veel lol gehad. En de Prinsessen van Hendrik, het is heus, liepen met twee vingers in de neus. Onderweg werden ze natuurlijk herkend aan hun eigen mooie blauwe shirtjes. En ook aan die fanatieke trainer die hen naar de finish hielp.
En oh wat was ik trots, alweer, toen de laatste van de groep over de finish kwam. YES YES YES. Maar zo gingen we natuurlijk verder. Op naar andere uitdagingen. De volgende stap was de 10 kilometer van de Tilburg Ten Miles. En ook dat ging fluitend. Nu is pas de volgende cyclus van Start to Run weer begonnen en ik liep langs een paar dames en vroeg het een en ander. Hoe leuk was het om te horen dat zij van de Prinsessen hadden gehoord en dat hun doel was om ook lid van dat cluppie te mogen worden. Zij hadden al zoveel van de groep en hun trainer gehoord. WAUW. Dus de moraal van het verhaal is eigenlijk dat je dan wel een onbeschrijflijk gevoel kan hebben als je over de finish komt, maar oh wat is het lekker als JOUW pupillen goed presteren. Dan ben je zo trots en zo blij. Niet te benoemen. Dus ik ben voor mijn gevoel een nog blijer mens geworden. En ik was al zo’n blije gup.
© Wim van de Griendt – Den Bosch / http://www.wimsalabim.web-log.nl, http://prinsessenvanwim.hyves.nl en http://www.ph.nl