Dinsdagavond voor de Nomenrace te Beekbergen op zondag 13 april wilde ik gaan sporten, maar ik was zó moe dat ik mezelf er écht niet toe kan zetten om naar de sportschool te gaan. Ja, ik weet ’t, slappe hap, maar ’t zal me wat hoor. Ik ben de laatste tijd sowieso vermoeider dan anders. Misschien doordat het extra druk is op m’n werk?

Ik krijg dan ook met enige regelmaat de vraag of het wel goed met me gaat. Ik heb altijd de instelling gehad dat je van hard werken niet dood gaat, maar jee, wat voel ik me oud! Ik zou niet misstaan achter de geraniums. En dat op m’n 42e. Zucht. Afgelopen woensdag sloeg ik twee vliegen in één klap, want ik ga hardlopend naar de sportschool, train daar en ga vervolgens weer hardlopend terug. Bijna thuis merk ik dat m’n batterijtje leeg is en moet ik heel even stoppen. Niet gek, want als je niet goed oplaadt…

Zaterdag, de dag voor de Nomenrace, maakte ik nog even een rondje in de sportschool. In de spiegel zie ik dat m’n armen eindelijk weer een beetje in hun oude vorm komen. Mooi! Kon ik dat ook maar zeggen van die buik van me. Pens noem ik ’t en anderen lachen me dan uit. Oké, ’t is inderdaad geen mega-buik, maar zo vóelt ’t wel voor mij. Ik ben er gewoon niet happy mee en ondanks talloze herhalingen op de sportschool lijkt dat "bevallige vrouwelijke heuveltje" maar niet vlakker te willen worden.

En ook niet bepaald vlak is het parcours van de Nomenrace op zondag 13 april 2008. Ik, als fervente asfaltloper, moet weer vreselijk wennen aan de zachte ondergrond. Dit begint al met het rondje vanaf de start. Op gras. Ik voel de demping en weet dat het beter is voor de gewrichten, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik door stroop loop. Talloze medehardloopsters passeren me. Frustratie nummer 2. Oké, ik heb me voorgenomen gewoon een rustig loopje ervan te maken om zoveel mogelijk die misselijkheid te voorkomen, maar ik baal als een stekker dat ik niet zo snel ga als ik zou willen. En dan houdt m’n *^$%$#%#$! mp3-speler er ook nog es mee op. Ik dacht dat ik het nu goed ingesteld had, maar ’t stomme ding stopt blijkbaar nog steeds als-ie aan het eind is en gaat dus niet automatisch naar nummertje 1. Grrr. Terwijl ik aan het frutselen ben vraagt iemand me vriendelijk of het wel gaat. "Ja hoor", roep ik terug.

"Genieten, genieten en genieten". De woorden van Fiona van Loopkrant.nl. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is moeilijk in m’n ritme te komen. Zijn het niet de dames die je de pas afsnijden (jaja) dan is het wel het parcours. Behalve op de kleine afstanden op asfalt is het constant opletten om niet te struikelen over wortels, denneappels, takken of mul zand. Modderplasjes ontwijken. Pas na een goeie 10 minuten kan ik de druk van de wedstrijd van me af laten glijden en loop ik in m’n eigen tempo. Vlak bij de finish wandel ik kort even, maar hou de achterhoede (voor zover die er nog is) wel in de gaten. Op het gras, richting de finish, trek ik de oordopjes eruit zodat ik kan horen wat er door de speaker wordt gezegd. Ik zie nog net de tijd. Daarna is het drinken, fruit naar binnen werken en uitpuffen. Geen spoor te bekennen van manlief en de kids; die blijken druk in de weer op de midgetgolfbaan. Nou, die camera heeft-ie dus voor nop meegenomen. Hopelijk heeft iemand anders nog een leuke kiek gemaakt?? (hint hint).

Net als de Groot Ginkelse Loop zal ik de Nomen Race niet gauw nog eens doen. Zo’n parcours is gewoonweg niet aan mij besteed. Het feit dat deze loop een women’s only aangelegenheid was, vond ik overigens niets veranderen in de sfeer. Ik vond het vergelijkbaar met die van diverse andere prestatielopen en wedstrijden. Helaas geen bekenden gezien en ook Fiona was voor mij de grote afwezige (stoute Fiona!), want haar weer in levende lijve ontmoeten was wel één van de redenen om me op te geven. Maar goed. Heb al vaker loopjes gedaan waarbij ik niemand kende en ik loop tenslotte puur en alleen voor mezelf.

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl