17 Januari Le Tréfle á 4 feuilles. Vorige week was ik uitgenodigd om een groep jonge wetenschappers toe te spreken. Dit is iets wat ik zeer regelmatig mag doen. Normaal mag ik dan iets vertellen over zaken waar ik mij professioneel mee bezig houd. Tot mijn verbazing was het nu de bedoeling dat ik hen zou rondleiden door de belevingswereld van een topsporter.

Het is een feit dat ik niet precies weet wat ik ben, maar ik weet wel héél zeker dat ik geen topsporter ben. En ook al is het een veel voorkomend verschijnsel dat mensen veel en graag praten over wat ze níet zijn, in dit specifieke geval wilde ik dit niet doen. Maar ik had beloofd dat ik zou komen en dat ik ook een praatje zou houden, dus besloot ik maar iets te gaan vertellen over extreem sporten. Het zal menigeen verbazen, maar het verhaal dat ik verteld heb had een boodschap. Eigenlijk meerdere. Het ging er over dat een mens tot heel veel in staat is, maar dat je er wel iets voor moet doen. Dat realiseer je heel snel, maar je maakt ook een hele ontwikkeling door. Ooit neem je je voor dat je iets wilt bereiken. Dat is het begin van een lange reis met veel hoogte- en dieptepunten. Op enig moment begin je je te realiseren dat dat doel helemaal niet zo interessant meer is. Maar dat de reis in al zijn facetten een van de meest fascinerende belevenissen is. En die is ook niet voorbij als je het aanvankelijke doel bereikt hebt. Kortom eindelijk eens een verhaaltje met een kop, een staart en een beetje een boodschap. Maar ook een staartje voor mij. Want toen ik klaar was stond een van de toehoorders op en vroeg: "Kijk ik hier nu naar een verslaafde?" Kortom niet alleen de toehoorders hadden iets om over na te denken. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat er nog steeds een verschil is tussen iemand die iets heel graag doet en iemand die iets ten koste van alles iets moet doen.

Zondagmorgen was ik mij klaar aan het maken voor mijn 5e deelname aan Le Tréfle á 4 feuilles, of, voor mensen die gewoon willen doen: klavertje 4. Een van de loopjes dit ik absoluut niet wil missen. Ondanks het vroege tijdstip ging dit heel vlotjes totdat ik ging zitten om mijn loopschoenen aan te doen. Toen schoot er iets in mijn rug. Gelukkig is er nog nooit op mij geschoten; maar ik ik wist meten hoe dat moest voelen. Een heel felle pijnscheut en op dat moment zat mijn hele rug op slot. Helaas had ik dat al vaker meegemaakt en wist ik dus dat er een tussenwervelschijf verschoven was en op een zenuw was gaan drukken. Dan is het een kwestie van zo snel mogelijk bij de manueel therapeut zien te komen en daarna zoveel mogelijk bewegen. Omdat het op zondagmorgen bij de therapeut op de stoep gaan zitten niet echt zinvol is besloot ik maar om te kiezen voor het zoveel mogelijk bewegen. Ook al lees ik steeds meer over het lopen op blote voeten, het betekende voor mij toch dat ik eerst mijn schoenen moest zien aan te trekken. Hoe het gelukt is weet ik niet maar na verloop van tijd had ik ze zo goed als het ging aan mijn voeten. Rechtkomen ging mede dank zij de aanwezigheid van een stoel, tafel en een paar muren eigenlijk best wel gemakkelijk. Ik had op dat moment twee keuzes: of ik probeerde in mijn bed te komen of ik ging even naar Olne. In bed kruipen leek mij niet echt slim want dan had ik al die pijn om die schoenen aan te krijgen voor niets gehad. Sterker nog: ik zou ook weer stevige pijn moeten lijden om de schoenen uit te krijgen. Het zal iedereen bevreemden maar ik moest toen spontaan aan het woord verslaafde denken.

Ik weet niet meer hoe ik in mijn auto gekomen ben. Wel weet ik nog dat ik aan een verhaal van een verslaafde moest denken die beschreef dat hij soms op bepaalde plaatsen wakker werd en geen flauw idee had waar hij was noch hoe hij daar gekomen was. Hoe het ook zij: in de auto zitten was best prettig en een bevestiging voor mij dat ik een heel verstandige beslissing genomen had om richting België te gaan. Het kon ook niet anders, ik was ingeschreven, Henk Sipers moest opgehaald worden en ik wist uit ervaring dat bewegen gezond was. Sterker nog het mooie van klavertje vier was dat je in principe na het eerste rondje van een kilometer of 12,5 al uitstappen kon. Van de andere kant, dan moest ik gaan zitten wachten tot Henk klaar was en zitten ging veel moeilijker dan bewegen.

Gelukkig regende het pijpestelen dus werd ik niet afgeleid door de vraag of ik een jas aan moest en kon ik mij volledig concentreren op het lopen. Afgezien van de geweldige en ongedwongen sfeer is ook het parkoers een van de charmes van het klavertje. Alles wat iemand die jong van hart is nodig heeft om een keer echt de beest uit te hangen is hier aanwezig. Modder, veel water, sneeuw, ijs, rotsen en stenen zijn er in alle soorten en maten. Je mag omhoog en omlaag en om de 5 kilometer een bekertje water. Sterker nog, vanaf kilometer 17 mag je rondhuppelen met een roze lintje om je nek. Als je zoveel plezier kunt beleven is een beetje last van je rug toch wel een zeer geringe investering. En ik moet zeggen, omhoog ging probleemloos. Bergaf werd ik er toch wel aan herinnerd dat ik maandagmorgen bij de manueel therapeut op de stoep moest gaan staan. Dit is natuurlijk erg mooi geformuleerd allemaal, en dat komt ook een beetje omdat mijn geheugen de neiging heeft om achteraf zaken een beetje rooskleuriger voor te stellen dan ze in werkelijkheid geweest zijn. Want als ik heel diep graaf in mijn geheugen geloof ik dat ik soms toch wel een speels vloekje bij een afdaling gelaten heb en vreemd genoeg speelde ook soms het woord "verslaafde" door mijn gedachten. Ik ben nog steeds blij dat ik even een stukje gelopen heb. Waar ik wel van baal is dat hier geen filmopname van gemaakt is. Ik krijg namelijk soms het welgemeende advies om een beetje meer rechtop te gaan zitten. Ik ben er van overtuigd dat ik de hele tijd met een perfect rechte rug gelopen heb. Ik heb dus weer genoeg mijn best gedaan om de komende maanden weer onderuitgezakt in een stoel te zitten.

Dus als ik nu zeker na een aantal redelijk pijnlijke sessie bij de therapeut alles overzie ben ik blij dat ik dit loopje weer heb mogen meemaken en snap ik steeds minder waar de vergelijking met een verslaafde op gebaseerd is.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/