Zaterdag 15 oktober. Loenen. “Behhh”. Ik knipper met mijn ogen en besef ineens weer waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Loenermarktrail 2016: Afstand 30km en een schaap steekt vlak voor mijn neus het pad over. Gevolgd door al zijn vrienden.
Een paar maanden geleden had ik me ingeschreven voor de 30km trailrun. Een trail door de mooiste Veluwe bossen rondom het pittoreske dorp Loenen. Inschrijven voorkomt excuses op de dag zelf. En het is een flinke stok achter de deur om gelijk na de zomer vol in voorbereiding te gaan voor dit pittige doel. Na een extra trainingsweek in Winterberg eind september, waar natuurlijk bijna alle groene skipistes hardlopend naar boven werden getrotseerd, zat het met mijn klim- en klauterwerk wel goed. Dacht ik. Elk heuveltje op de Veluwe zou na deze ervaring als vlak aanvoelen. Nu de afstand nog, want met maximaal een 19km in de benen kan ik niet spreken van een perfecte voorbereiding. Met mijn motto “Geniet van het moment en de finish is slechts een kwestie van rustig doorhobbelen” zit het mentaal wel ok.
Met grofweg 30 lopers en een druilerig weertje ga ik aan het begin van de middag vol frisse moed op weg voor drie uurtjes traillopen. Om de 50m en bij iedere scherpe bocht had de organisatie, zoals ook in voorgaande edities, weer opvallende gele pijlen gezet. Om het voor de lopers niet te saai te maken waren sommige pijltjes voor de lopers soms op een extra uitdagende positie opgehangen. Ervaren traillopers weten dat kijken naar de natuur onderdeel is van het lopen. Dit vraagt ervaring en concentratie bij kruisingen op het parcours. Ervaren traillopers herkennen dan ook direct een onnatuurlijke plastic bewegwijzering in de verte. Minder ervaren traillopers hebben soms moeite met dit specifieke onderdeel van het traillopen: het natuurlezen. Als ervaren deelneemster aan deze trailloop zou ik de tocht natuurlijk blindelings kunnen lopen. Echter vorig jaar was de route nog 25km, dus de route was wel iets verlengd dit jaar en kende hierdoor 2 extra lusjes. Dacht ik.
Met die instelling ging het dus al gelijk mis. De route liep op veel punten compleet anders en ik werd wederom volkomen verrast door nieuwe paden op de altijd prachtige Veluwe. Eigenlijk had ik het moeten weten: parcoursmeester Wim is bijna ieder jaar weken bezig met het bedenken en uitzetten van een nog beter parcours. Langer, zwaarder, steiler en nog mooier. Totaal gedesoriënteerd na bochten en paden die mij niet bekend voor kwamen hobbelde ik door. Dromerig zag ik de heide aan me voorbij schieten en herhaaldelijk schoten beelden van eerdere duurlopen mij voorbij. Niet te lang dromen, want scherpte was nodig. “Damn, zag ik daar nu een bordje. Terug Fiona! Goed kijken. Blijf scherp. Laat je niet afleiden!” Gelukkig, dat ging nog maar net goed.
Scherpte en doorzettingsvermogen zijn de sleutelwoorden deze zaterdag. Ook het beruchte kleine zandbultje is mentaal een heikel punt onder de deelnemers. En ook dit jaar dook deze hindernis weer ineens uit het niets op. Niet smokkelen op de route hier achterin op het parcours. Soms zit een fotograaf verscholen achter een boom. Mijn hartslag stijgt bij het beklimmen tot boven de 170 terwijl 10m afsnijden, om zo deze draak van een bult niet te treffen, een stuk gemakkelijker is. Ik spreek mezelf hardop moed in en juich huppelend als ik de bult weer af ga. Mentaal geeft dit zo’n opkikker. “Yes, ik heb van de Draak gewonnen. Ik ben geen watje. Ik ga deze gehele 30km afleggen! ” De draak heeft me alleen zachtjes in de billen gebeten.
De benen worden zwaar. De focus is na deze heuvel wel weer helemaal terug en ik richt mijn vizier op iets roods voor mij. Mijn energiepeil wordt met de stap minder, dus de man met het rode shirt is mijn ultieme redmiddel. Hij wandelt op het moment dat ook bij mij het lichtje uit gaat. Als ik hem passeer geef ik hem een tik op de schouders en zeg:”Je bent er bijna jongen, hoe vol.” Indirect ook een hoopvolle mededeling aan mezelf. Was het een wandelaar of toch een deelnemer? Hij keek wel wat raar op.
Nog 3km tot het finishdoek. Oh wat ben ik blij bij het horen van auto’s na zo lang stilte en het zien van de enige verkeersregelaar. Ik ben weer in bewoonde wereld. De rust van het landschap is verdwenen. Zou deze verkeersregelaar beseffen dat hij als mikpunt aan de horizon de belangrijkste taak van de dag heeft? Het laatste stuk van 350 meter is over asfalt en in de verte hoor ik Wim van Beek, de speaker en drijvende kracht achter deze en vele andere lopen, en zie ik……..geen finishdoek! De tent is afgebroken, maar wat doet het er toe. Ik heb het gehaald en met een kleine eindsprint en met de woorden van Wim “Doe maar rustig aan” galmend in mijn oren, stop ik nipt voor de witte lijn op het asfalt. Even is er paniek in het publiek. De scherpte is weg bij mij, maar gelukkig zijn daar de trouwe supporters “TOT AAN DE STREEP, DOORLOPEN!”
Vind jij de grote trailruns tegenwoordig te massaal en/of veel te duur of wil je liever op de dag zelf nog besluiten om deel te nemen? Kom dan op de 2e zaterdag van oktober in 2017 naar Loenen nabij Apeldoorn. En als je de pijlen van de organisatie volgt loop je bijna ieder jaar over andere heuvels en paden. Naast de 30 km is er ook de mogelijkheid om een 8km of 16km te rennen.
Ik ga eerst nagenieten van mijn eerste 30k trail voor ik volgend jaar wellicht weer zo’n avontuur ergens ga doen.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus