Trail du Val D’heure – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Na een superavond onder ultravrienden snel ik om 01u00 naar mijn bed. Om 06u00 moeten we al weer opstaan, 3 uur later is de start van de trail. Een trail van 56km , 1480 positieve hoogtemeter! Nog wat bedwelmd van gisteren sta ik als een soepkieken aan de start in Ham-sur-heure.

Ik kom Johan Bogaert tegen die hem al eerder liep. ” En Johan, is het een zware trail hier ?” waarop Johan, ” O, het is een relatief snelle trail hoor, in begin een klimmetje “. Later zou blijken dat dat klimmetje 56km lang zou duren en dat Johan me goed bij. We zijn vertrokken, enkele isostarbars en een bidon water zullen me wel door dit avontuur loodsen.Al van de eerste kilometer is duidelijk wat het hier gaat worden, mijn benen zijn nog vermoeid van de Swiss Alpine marathon vorige week, een geluk dat we nog half slapen en niet goed beseffen waar we mee bezig zijn.

De trail is buitengewoon prachtig ! Dit kan ik onmogelijk beschrijven, klimmen, met de handen duwen op de benen om vooruit te komen, soms op handen en voeten. Bij sommige afdalingen zijn de bomen welkom om toch ergens te kunnen stoppen. k zie al enorm af na 10km maar geniet ook enorm van al die natuur. De eerste drankpost is op 16km, eerst moeten we nog over de verschrikkelijke mijnterril, prachtig maar weer zo zwaar, al mijn energie is al op na 13km en de rest gaat op puur karakter moeten. Langst de kant staan enorm veel braambessen, ik stop regelmatig om er goed van te smullen, eten is meer dan welkom want na 16km is de eerste drankpost alleen maar water.

De volgende drankpost is op 36km, daar stoppen ook de mannen van de korte trail en de echte (lees zotten) mogen nog een toertje van 20km doen. Wat van km 16 tot 36 door mijn hoofd gaat zal ik niet schrijven, er lezen misschien kinderen of gevoelige mensen mee.Waaaa wat doet dit pijn, elke helling, bocht, afdaling, wortel, alles is er teveel aan.

Ik verlies concentratie en val drie keer na mekaar. Eén keer met gevolgen. Maar pijn doet nu niets meer, ik ben leeg.

Toch geraken we aan die 36km, hier zou voor mij de trail stoppen… ware het niet dat Dirk Van Thuyne aan de kant stond. Dirk ging normaal voor de lange afstand maar verzwikte zijn enkel en besloot te stoppen. Ik verzwikte al heel mijn lichaam maar blufte tegen Dirk dat ik er wel nog een rondje bij lust. Na een halve liter cola, wat water en een hoop rozijntjes vetrekken we voor de laatste 20. Deze ronde is gelukkig de lichtste van de twee maar nog heel ver van vlak.

Als kers op de taart moeten we 2x door een riviertje en alsof het niet genoeg was komt de zon lekker piepen als mijn drinken op is.

De laatste 9km zonder drinken, de langste 9 ooit, hier leek geen einde aan te komen. Zonder horloge is het wel minder moeilijk, de tijd speelt geen rol. Iemand roept me toe dat het nog maar 2km is, mo vent toch, 2km, nog 2000 stappen van een meter… 1999,1998,1997 ik tel af. Mijn tong doet pijn van tegen de grond te slepen, mijn benen vragen hun af waarom ze dit lichaam gekozen hebben.. ik ben op, op. Dan is er die verlossing, de finish in een tijd ergens rond de 06u50′ , snel drinken en wat eten. Dit was er over, zo diep gaan om die finish te halen, maar toch zijn we gelukkig… Zo gelukkig dat ik recht sta en nog een toertje rond het kasteel loop.

Deze trail was zeker twee maal zo zwaar dan vorige week, proficiat aan al de durvers die dit willen aan gaan. De organisatie was heel sfeervol, zoals meestal met de trails. We hebben voor 6€ meer dan waar voor ons geld gehad, de trail du Val D’heure is een echte aanrader van formaat.