De laatste tijd een poging gedaan om het een en ander over trainingsprincipes te lezen. Wat ik hieruit in ieder geval begrepen heb is dat je de training moet afsluiten met een cool down. Schijnbaar weet de onvolprezen Willem dit al lang. Want ter afsluiting van de Loch Ness Ultra Run stond de Loch Ness Marathon op het programma. Ik denk niet dat het door de associatie met trainen kwam, maar ik had totaal geen zin.

Ik was de afgelopen dagen zo verwend door de enorme vrijheid en eenzaamheid dat ik gewoon geen zin meer had om in een grote mensenmassa te moeten rondlopen. Het ontbijt was op dus ik had toch niets beters te doen die zondagmorgen. En het ging om een stukje lopen dus besloot ik toch maar te gaan.

Als ik mij niet vergis namen aan het hele Loch Ness Running festival meer dan 7:700 lopers deel. Hiervan gingen ruim 3.500 de marathon lopen. Gezien de naam van het loopje moest er ook iets gedaan worden met het Loch Ness. En omdat dit meer niet alleen erg diep maar ook erg lang is kon men de lopers geen rondje om het hele meer laten lopen. De bedoeling was dat de lopers bijna aan het begin van het meer startten en dan naar Inverness liepen. Zoals bij een beetje grote marathon hoort was over alles goed nagedacht. Dus ook voor het vervoer was gezorgd. En omdat alles goed strak geregeld was moeten de lopers om uiterlijk 7:30 bij het sportpark zijn. Zodoende konden de bussen precies om 8:00 vertrekken. Prima plan dus.

Plichtsgetrouw als wij zijn waren wij mooi op tijd aanwezig. Ondanks de drukte was er toch een mooie parkeerplaats vlak voor de deur. Uiteraard paste daar een grote camper precies in. Na dat we allemaal netjes uitgestapt waren kwam een wildgebarende en luidkeels schreeuwende Schot aan rennen. Op dat moment was ik toch weer blij dat ik besloten had om hier mee te lopen. De schotse fans zijn geweldig ze komen je al toejuichen voordat je gestart bent! Helaas had ik dit fout begrepen. Hij probeerde ons duidelijk te maken dat wij daar niet parkeren mochten. Omdat ik voor mijn gevoel de laatste tijd niet genoeg Engels geoefend had, en dus een mooie kans zag om dit goed te maken vroeg ik hem om mij uit te leggen hoe hij aan die wijsheid kwam. Uiteindelijk kwam het erop neer dat dan de ambulances niet doorkonden. Eigenlijk was ik nog steeds chagrijnig genoeg om hem te gaan uitleggen dat wij die vandaag niet nodig hadden. Maar ik was gast in het mooie Schotland en ik heb inmiddels erg veel respect voor de vrijwilligers die hun zondag opofferen om het lopers mogelijk maken om hun hobby uit te oefenen. Dus heb ik gedwee Martin geholpen bij het vinden van een andere parkeerplaats. Als gevolg hiervan liepen wij nu voor de verandering en keer achter de rest van de groep. Er moesten dus ruim 3.500 marathonlopers met de bus naar de start. Aan de uitdossing van de mensen die naar de bussen liepen te zien waren er daarnaast ook heel wat supporters die ook mee gingen. Kortom er waren heel veel mensen die mee wilden. Ook waren er veel bussen, maar toen wij aan het eind van de rij bussen kwamen was de rij met passagiers die er niet in konden nog heel lang.

Zoals het hoort liep er een mannetje met een mooi reflecterend hoesje rond die het geheel in goede banen moest leiden (of beter gezegd lijden). Hij kon heel hard langs de rij oprennen en roepen dat er zo meer bussen zouden komen.. Voor de goede orde het was zondagmorgen rond 7:45 uur en er stonden al minstens 80 bussen. Dit ging leuk worden; ik was heel erg benieuwd hoe dit verder zou gaan. Na een minuutje of 45 kwamen twee bussen waarvan het een hele prestatie was dat ze überhaupt nog rijden konden. De eerste 110 mensen in de rij hadden dus een plekje. Maar de rij kromp niet echt merkbaar. De paniek bij het mannetje met het hesje daarentegen groeide wel merkbaar. Toch bleef hij heel rolvast roepen dat er bussen zouden komen. Omdat ik van de afdeling oplossingen ben stapte ik dus de eerste de beste bus binnen en vroeg aan de chauffeur of ik erbij mocht. Dat mocht dus niet omdat er geen vrije zitplaatsen waren. Mijn genereuze aanbod om te blijven staan kon hem helaas niet overtuigen. Inmiddels was na 9:15 uur en werd besloten dat iedereen maar een plaatsjes in een van de bussen moest zoeken. Kortom de chaos ten top en daarom vond ik het wel heel leuk worden. Ook was ik wel blij dat ik eindelijk ergens naar binnen kon want het was behoorlijk koud. Die nacht had het namelijk gesneeuwd!

In de bus waarin ik met Lianne en Martin terecht gekomen was, was het gezellig druk. Inmiddels was wel duidelijk dat de bussen nooit op de geplande starttijd aan de start konden zijn. De spanning bij de marathonlopers was merkbaar aanwezig. Op zo’n momenten is het heerlijk om met een totaal ontsnappen gevoel even een marathonnetje te kunnen gaan doen. Ik begon het dus weer heel leuk te vinden dat ik dit mocht meemaken. Een andere reden dat ik dit toch wel leuk vond was omdat de dames die ons tijdens de Loch Ness Run zo uitstekend verzorgd hadden ook alle drie de marathon gingen lopen. Dit vond ik zo schitterend omdat Lineke en Lianne hun debuut op de marathon gingen en maken en Annemarie, die nota bene op de Nederlandse ranglijst van 100 kilometer loopsters staat, na een langdurige blessure periode weer terug is.

Wat ik ook grappig vond was dat er bij het startnummer een briefje zat waarin het de lopers verboden werd om "wild te plassen". Onderweg kwam het regelmatig voordat er een van de bussen langs de kant stil ging staan. Waarom dit was mij niet duidelijk totdat een van de lopers in onze bus naar voren stormde en de chauffeur vriendelijk doch dringend vroeg om te stoppen. Opdat moment stormde bijna iedereen uit de bus en bleek dat ik de enige was die zo’n briefje gekregen had. Ik vond dan ook dat dat briefje niet op mij van toepassing was en ben ook maar de berm in gegaan. We stonden aan een lange smalle weg langs het meer. Daardoor kon een behoorlijk stuk van de weg zien. Toen ik rond keek zag ik heel wat bussen langs de kant staan en heel wat lopers in de berm. Dit zou een sensationele omslagfoto voor een hardloopblad zijn.

Meer dan een half uur nadat de marathon had moeten starten kwam onze bus in de buurt van de startplaats. Daar moesten nog een paar logistieke hindernissen genomen worden. Eerst moesten de bussen uitgeladen worden en van het parkoers af. Vervolgens stonden er een hele boel vrachtauto’s. Daar moest de bagage in en dan moesten die ook van het parkoers En dan te bedenken dat we over een heel smalle weg langs een meer hadden waar eigenlijk een bus amper door kon. Tel hier nog de nodige duizenden lopers bij en een fantastisch schouwspel is compleet. Ik vond het dus geweldig om hierbij te mogen zijn, let wel hier zit geen cynisch ondertoontje in. Als je daar tussen kunt staan en gewoon om je heen kijken wat er allemaal gebeurd is dat iets waar geen film tegen opkan. Je kunt bijna voelen hoe mensen in paniek raken omdat hun hele berekeningen over 16,2 minuten voor de start de laatste keer drinken de mist in gaan. Daarnaast zag je mensen met meer dan 25 kilo overgewicht bang worden dat een of meer van de veel gelletjes die ze bij zich hadden door de vertraging over de uiterste houdbaarheidsdatum heen zouden gaan. Kortom veel van de recreanten waren nog niet echt aan het genieten toe.

Zo’n 5 kwartier na de geplande starttijd baande zich een doedelzak orkest al spelend een weg door de starrijen en kon het feest beginnen. Uiteraard hing ik weer, tegen beter weten in, ergens achteraan in het startveld. Ik had hier bewust voor gekozen omdat ik geen flauw idee had hoe mijn lichaam op de afgelopen 8 loopdagen zou reageren. Maar daar was ik binnen een kilometer achter. Het was met het woord grandioos samen te vatten. .Dus had ik weer en probleem: ook al was het een heel erg gezellige bedoening in de achterhoede, ik moest zorgen dat ik daar weg kwam. En schijnbaar vonden de lopers het ook erg gezellig dat ik erbij was want echt makkelijk kwam ik er niet weg. Per saldo gaat de hele marathon bergaf. Zeker in het eerste stuk gaat het een aantal keren lekker bergaf. En ik snap ook wel dat lopers hier zolang mogelijk van willen genieten maar omdat om in rijen van vijf naast elkaar te gaan wandelen vind ik toch wel een beetje overdreven. Na de nodige kilometertjes slalommen en andere min of meer ritmische bewegingen kreeg ik eindelijk de ruimte. Tot mijn grote verbazing was mij toen al duidelijk dat ik waarschijnlijk ergens tussen de 3:35 en 3:40 zou lopen. Toen ik mij dat realiseerde kreeg ik werd mijn gebruikelijke grijns nog twee maatjes groter. Na 8 dagen lopen kon ik dus heel gemakkelijk op een heel acceptabele manier nog even een marathonnetje lopen. Wat kun je als loper nog meer wensen.

Ik had de dag er voor de linkerkant van het Loch Ness verkend. Nu liep ik dus aan de rechterkant en dat is niet alleen de makkelijkste te belopen kant maar ook de mooiste. Zoals reeds gezegd ging de hele marathon per saldo omlaag. Alleen rond kilometer 28 gaat het even stevig omhoog. Die combinatie staat bijna altijd garant voor allerlei vermakelijke taferelen. Tot mijn verbazing zag ik nu niemand die niet aan het wandelen was. Het zal wel heel arrogant zijn maar toen ik dat zag kreeg ik echt vleugeltjes. Dus zat het vandaag niet alleen met de benen goed maar ook tussen de oren. Wat ik ook erg leuk vond was dat onze dames het zo goed deden. Lineke liep een marathon volgens het boekje en Lianne was iets aan het doen waar alle deskundigen van zeggen dat het onmogelijk is. In training zijn voor je eerste halve marathon en dan opeens een week met een zooitje veellopers meegaan is tot daar aan toe. Maar zo ruim 130 trainingskilometers bij elkaar sprokkelen is al iets wat tegen alle principes indruist. Vervolgens aan een marathon deelnemen is volgens de geleerden om problemen vragen En vervolgens gewoon finishen in precies 4:00 uur en een plaspauze kan gewoon niet. Hierdoor raak ik er ook steeds meer van overtuigd dat een heel groot stuk van het lopen gedaan wordt met wat tussen je oren zit. Plezier ergens in hebben en geloven in jezelf zijn heel belangrijk om je doel te bereiken. Gelukkig ben ik nog niet zo ver heen dat ik hier helmaal op ga vertrouwen. Een beetje aanleg en er serieus iets voor doen blijven er ook bij horen.

Dus toen deze jongen na 3:36:33 over de finish dieselde was het voor mij weer en gouden dag. Maar het zou nog beter worden. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar de tribunes om de rest te zien binnenkomen. Maar omdat ik toch wat verstandiger aan het worden ben wilde ik daar wel zorgen dat ik wat warmere kleding aan had. Merkwaardig genoeg is namelijk mijn natuurlijk isolatielaagje de laatste tijd een beetje geslonken. Toen ik zag hoe men de uitgifte van de bagage georganiseerd had bekroop mij het vermoeden dat een dochter of zusterbedrijf van de busonderneming in gehuurd was om de logistiek van de bagage te regelen. Kortom het duurde even (een half uurtje) voor ik richting tribune kon begeven. De tribune was van mij uit gezien mij aan de overkant van de atletiekbaan. Aan mij kant was de VIP tent . Daar moest ik dus langs. Nieuwsgierig als ik ben keek ik even de VIP tent in. Toen ik dat deed dacht dat het toch wel opmerkelijk was dat de man in die tent zoveel op Martin leek. Nog opmerkelijker vond ik het dat de vrouw die naast hem zat zoveel op Lianne leek. Ook typisch vond ik dat de VIP’s hier shirtjes van de Loch Ness Ultra run droegen. En toen ze in onvervalst Limburgs vroegen of Henk ook een pilsje wilde was ik compleet sprakeloos. Dit raadsel moest natuurlijk opgelost worden. Wat bleek zij waren langs die tent gekomen en hadden geraagd of ze iets te drinken mochten hebben. De VIP waren inmiddels weg en de dames die de zaken moesten regelen zeiden iets in de trant van: "neem zoveel je wil, want wat op is hoeven wij niet weg te gooien". Kortom het is nog een gezellige middag geworden want wij hebben heel veel eten en drinken tegen het weggooien kunnen beschermen.

Daar zitten met de hele Loch Ness ultra Run ploeg en zo de laatste 3 uur van de marathonlopers te zien binnen komen is een cool down die ik voor geen geld heb willen missen. En deze cool down kreeg nog een afsluiting waar ik kippenvel van kreeg: . Willem en Annemarie die hand in hand finishten terwijl de spiekers schreeuwden "There is WILLIEM from the Dutch Funrunner team who is doing is 1.006th marathon". Op dat moment was ik heel erg blij dat ik ooit de beslissing genomen had om van de bank af te komen en een stukje te gaan joggen.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/